У краіны Шэнгена - паводле новых правілаў

18 кастрычніка ўступае ў дзеянне новае правіла ўезду ў краіны Шэнгенскага пагаднення.

Яно ўстаноўлена рэгламентам ЕЗ № 610/2013. Незалежна ад таго, з візамі якіх краін турыст заязджаў у шэнгенскую зону, агульная колькасць дзён яго знаходжання там цяпер не можа перавышаць 90 за 180-дзённы перыяд, піша travel.ru.

Усе тэрміны знаходжання турыста ў краінах Шэнгена за апошнія 180 дзён падсумоўваюцца. Сачыць за выкананнем тэрмінаў павінны самі вандроўцы, інакш на мяжы ў іх могуць узнікнуць праблемы - памежнік палічыць дні знаходжання ў шэнгенскай зоне і, калі іх будзе больш за 90 за апошнія 180 дзён, не пусціць у краіну.

Такім чынам, калі падарожнік за апошнія паўгода прабыў у краінах Шэнгена 90 дзён, то нават па толькі што атрыманай гадавой фінскай візе ён не зможа ўехаць у Фінляндыю - прыйдзецца чакаць, пакуль пройдзе яшчэ 90 дзён, якія ў сукупнасці ўтвараюць той самы «плаваючы» 180-дзённы перыяд.

У гэты час у зону Шэнгена ўваходзяць 26 краін, з іх 22 чальцы Еўразвяза і чатыры дзяржавы, якія не ўваходзяць у ЕЗ.

Шэнгенскае пагадненне - пагадненне аб адмене пашпартна-візавага кантролю на межах шэрагу дзяржаў Еўрапейскага звязу, першапачаткова падпісанае 14 чэрвеня 1985 года пяццю еўрапейскімі дзяржавамі (Бельгіяй, Нідэрландамі, Люксембургам, Францыяй і Нямеччынай). Яно ўступіла ў дзеянне 26 сакавіка 1995 года і спыніла існаванне 1 траўня 1999 года, бо было замешчанае Шэнгенскім заканадаўствам ЕЗ.

1 траўня 1999 года ўступіла ў дзеянне Амстэрдамская дамова, якая ўнесла змены ў Еўрапейскую звязавую дамову. У адпаведнасці з V раздзелам абноўленай дамовы палажэнні Канвенцыі аб увядзенні ў дзеянне і ўжыванні Шэнгенскага пагаднення былі ўключаныя ў заканадаўства ЕЗ. Адпаведны раздзел еўрапейскага заканадаўства замясціў Шэнгенскае пагадненне і атрымаў зборную назву Шэнгенскага заканадаўства.

Новыя чальцы ЕЗ не падпісваюць Шэнгенскае пагадненне як такое: яны абавязаны выконваць Шэнгенскія правілы як частку заканадаўства ЕЗ, якое яны павінны прыняць цалкам пры ўступленні. Змены ў Шэнгенскае заканадаўства ўносяцца не ў адпаведнасці з умовамі, якія былі вызначаныя ў зыходным пагадненні, а ў рамках заканадаўчай працэдуры ЕЗ.

Пры далучэнні да ЕЗ Ірландыя і Вялікабрытанія спецыяльна агаварылі сваё права на не ўдзел у агульнай палітыцы ЕЗ у дачыненні да знешняй палітыкі і знешняй бяспекі, і таму не ўжываюць большую частку палажэнняў Шэнгенскага заканадаўства, у прыватнасці захоўваюць пашпартны кантроль на сваіх знешніх межах і вядуць самастойную візавую палітыку.