Баўмгэртнэр трапіў у беларускае Гуантанама

Падрабязнасці пра ўмовы ў турме КДБ.

У СІЗА КДБ сёння знаходзіцца гендырэктар «Уралкалія» Уладзіслаў Баўмгэртнэр, арыштаваны напярэдадні ў Менску пасля сустрэчы з прэм'ер-міністрам Мясніковічам .

Сёння сайт charter97.org атрымаў ліст, у якім чалавек, таксама бізнэсовец, распавядае пра ўмовы ўтрымання ў «амэрыканцы».

Прыводзім тэкст ліста цалкам, паколькі тое, што адбываецца ў турме КДБ апісваецца праўдзіва і дакладна. Адзначым толькі , што з палітвязнямі там абыходзіліся яшчэ больш жорстка.

«Добры дзень!

Убачыўшы кадры затрымання і змяшчэнне ў СІЗА КДБ генеральнага дырэктара Уралкалія Уладзіслава Баўмгэртнэра , я наважыўся напісаць пару слоў пра тое , куды трапіў гэты чалавек, і прашу вас апублікаваць гэты тэкст на форуме. Калі хочаце, вы можаце праверыць выкладзеныя звесткі, але ніякіх падставаў уводзіць кагосьці ў зман ў мяне , паверце, няма.

Больш за тое, як бы дзіўна гэта не прагучала, але ў факце арышту Баўмгэртнэра ёсць і пазітыўны момант: магчыма гэтая гучная скандальная гісторыя прыцягне дадатковую ўвагу да таго факту, што на тэрыторыі еўрапейскай дзяржавы ў 21 стагоддзі дзейнічае фактычна самае сапраўднае гестапа.

Перш за ўсё, хачу звярнуць увагу чытачоў на тое, што , як многія паспелі заўважыць на відэя, якія з’яўляліся, да Баўмгертнера з самай першай хвіліны былі ўжытыя максімальныя абмежаванні і прымус. Я маю на ўвазе, што аглядалі яго ў становішчы «ўпор далонямі» і з першага дня пачалі канваяваць ў бранзалетах ў асаблівым становішчы. Юрыдычна гэта значыць, што ён з першай хвіліны атрымаў статут зняволенага «схільнага да ўцёкаў або нападу» або «схільнага да суіцыду». Гэта значыць, усе перасоўванні ў СІЗА ён мае ў становішчы «твар да каленяў» і ў кайданках. Адразу скажу, што законам дапускаецца прымяненне падобных мер толькі да асобаў, прызнаных судом, як небяспечным рэцыдывістам, асабліва небяспечным рэцыдывістам, а таксама да Смяротнікаў. Ці былі такія пастановы ў дачыненні да гэтага расейца? Не ведаю , але думаю - не, але калі ў краіне не дзейнічае закон, то ў «амерыканцы» аб гэтым нават недарэчна казаць . Але зразумейце галоўнае - ТАК ТАМ ходзяць далёка не ўсе. А ў цэлым, гэта самае сапраўднае гестапа 21 стагоддзя і я б хацеў коратка апісаць як функцыянуе гэты сапраўды карны орган у цэлым, і з чым , з велізарнай доляй верагоднасці ўжо сутыкнуўся Баумгэртнэр і што канкрэтна яго чакае ў бліжэйшай будучыні.

Але пра ўсё па парадку.

Галоўны тэзіс гэтага артыкула - у СІЗА КДБ нічога не адбываецца выпадкова ! Гэтая д'ябальская сістэма , выбудаваная з часоў сталінскіх рэпрэсій 30-х г.г., у гэтай канкрэтна ўзятай установе функцыянуе да гэтага часу практычна без змен.

Пасля непасрэднага затрымання і першасных працэсуальных дзеянняў у следчы кабінет выклікаюць 2-х ахоўнікаў - кантралёраў СІЗА КДБ (менавіта гэта мы бачылі на відэя, калі яны ўжо вялі новага зняволенага ў СІЗА , якое размешчанае ва ўнутраным дворыку будынка КДБ) .

Пасля іх ўваходу ў кабінет і пачынаецца «карусель» . Як правіла , прынцып «добрага і злога паліцэйскага» падзеленыя паміж «добрымі» операмі і следчымі і злым пеклам самага СІЗА. Але важна адзначыць, што гэтая д'ябальская рэпрэсіўная машына даволі вынаходлівая і выкарыстоўвае індывідуальны падыход і могуць быць нюансы, але ў агульным і цэлым так.

Дык вось візітная картка гэтага пекла, галоўнай мэтай якога з'яўляецца жорстка і хутчэй псіхалагічна зламаць чалавека, і ёсць гэтыя два ахоўнікі- кантралёры. Ветліва і акуратна яны зашпільваюць кайданкі. Ветліва просяць прайсці, хоць і прыспешвае, але таксама ветліва, пакуль. Так адбываецца да ўваходу ў будынак «амерыканкі» і пакуль не трапіш ў падвальны паверх будынка СІЗА ў пакой аглядаў. У пакоі аглядаў чалавека просяць прысесці на драўляную лаву і трошачкі пачакаць. Калі чалавек садзіцца на паказаны ўслончык, ахоўнікі выходзяць і зачыняюць дзверы. Усё, гэта апошнія 5-7 хвілін цішыні і спакою , але і яны даюцца нездарма. Перыядычна чэкісты зазіраюць у вочка і чакаюць, калі ў чалавека паслабяцца мышцы спіны і ён заплюшчыць вочы (гэта дзве абавязковыя ўмовы).

Як толькі чалавек даў зразумець, што ён пачаў супакойвацца... Пара! Ляск замка і «халодны душ» усё з кішэняў хутка! Распрануцца цалкам! Зняць трусы! Прысесці 5 разоў! Яшчэ пяць! Гэта ўсё, што даў (дазволіў) узяць з сабой следчы - нельга! Таблеткі нельга! Заўтра лекар агледзіць таблеткі і пастановіць, што можна, а што нельга. Калі стане дрэнна зусім - выклічам хуткую дапамогу, хоць тут вельмі рэдка паміраюць. Ды і наогул не паміраюць! У хуткай дапамогі праўда паміраюць, а ў нас не! Ну-ну, не хвалюйцеся вы так, разбярэмся, ёсць парадак, ён суровы, але ён ёсць! Усе хопіць! Вось паперы падпішыце!

Гэта тое, што ў вас канфіскавана. Гэта тое, што вы азнаёмленыя з правіламі ўтрымання ў СІЗА і абавязваецеся іх выконваць. Правілы вывучыце ў камеры , яны на сцяне вісяць, часу дастаткова. Усе пытанні раніцай на абыходзе задасце дзяжурнаму! Прычым пакуль не крычаць і не лаюцца , але кажуць незвычайна... Чалавек глядзіць на іх і не разумее, стаяць людзі, кажуць накшталт на роднай мове, але нешта не так і мозг закіпае ад неразумення таго, што менавіта «не так»! Толькі пазней чалавек зразумее, што ўсюды, абсалютна ўсюды ўсталяваныя мікрафоны і яны працуюць кругласутачна, ёсць і відэякамеры.

Чэкісты пад кожнага чалавека рыхтуюць свой індывідуальны сцэнар «ламання» і не дай Бог памыліцца - наганяй не прымусіць сябе чакаць. А ад звальнення да арышту 72 гадзіны і паўтары памылкі. Таму там і працуюць толькі тыя, хто выконвае сваю працу свядома і нават атрымлівае ад гэтага задавальненне, ад чаго і шчыруюць. А акторы – то ж без адукацыі і кожны дзень па некалькі прэм'ер! Вось і атрымліваецца нейкі пякельны спектакль. Але ў прынцыпе гэта і патрэбна, галоўнае - мэта дасягаецца, 5-7 хвілін і мозг чалавека ўжо закіпае .

І так першы крок у Пекла пройдзены. Пасля падпісання патрэбных папер , каманда тварам да сцяны, рукі на сцяну. Потым рукі за спіну і наперад хуткім крокам , глядзець толькі пад ногі, у бакі і ўверх глядзець нельга. Так чалавека суправаджаюць з склепа на першы паверх па лесвіцы подбегам (з гэтага моманту ўсё подбегам, а калі не подбегам то гэта - выклік з усімі вынікаючымі... , але зноў жа па асобным сцэнары для кожнага). З першага паверха на другі ўжо не па лесвіцы, а па трапе для вартавога. (Каментарыі: трап для вартавога гэта вельмі крутая і вузкая металічная лесвіца, хто служыў у войску той зразумее аб чым ідзе гаворка, прызначаная для ўздыму вартавога на назіральную пляцоўку (пост). Праектуецца яна з разліку , што падымацца па ёй будзе фізічна здаровы і ў добрым самаадчуванні вартавы.

Вышыня кожнай прыступкі 35-45 сантыметраў у ёй ёсць парэнчы і яе шырыня каля метра. Для ўсіх, акрамя вартавога, вядома праектам прадугледжаны і звычайны лесвічны марш, але ў СІЗА КДБ нічога не адбываецца проста так! Заўсёды чалавек будзе скакаць па трапе вартавога, нягледзячы на сваё самаадчуванне і стан , як-бы вельмі нязручна і цяжка гэта не было, ды і на псіхіку гэтыя «практыкаванні» ўплываюць (у першыя гадзіны - тым больш , але ў гэтым жа і заключаецца «сэнс»).

Пасля таго як чалавек, з мозгам які ўжо пачынае кіпець пасля назіральнага пакою, узбіраецца па трапе на другі паверх, яго сустракае чарговы канваір, зноў тварам да сцяны, зноў ператрус, потым заводзяць у камеру. Як правіла, у першы дзень, гэта 17 або 18 камера або радзей №2 або №3 (іх запаўняюць ў апошнюю чаргу, імкнуцца трымаць пустымі) . Чаму менавіта гэтыя - дакладна сказаць складана, хутчэй за ўсё па сукупнасці фактараў:

1 . Гэта паўночны бок (не трапляе сонечнае святло, сталы паўзмрок, вельмі слабенькая лямпачка і вочы хутка стамляюцца і пачынаюць балець);

2 . Адсутнасць туалета (каментар: санвузлы (унітазы) ўстаноўленыя ў камерах 7, 8, 9, 10, 11 і 12 У іншых камерах сантэхнікі няма У камерах стаяць пластмасавыя вёдры з ручкай і пластмасавым вечкам вытворчасці ААТ «Белпласт»..) .

3 . Блізкасць да трапа (магчыма для выгоды, так як першыя дзесяць дзён з чалавекам будуць працаваць па максімуме і работнікі СІЗА і ўсе астатнія (да следчага, да адваката, да пракурора, да операў і г.д.).

І вось, чалавек пасля закіпання мозгу ў назіральнай, акрабатыкі на трапе, двух ператрусаў трапляе ў камеру.

Дарэчы, ходзяць чуткі, пра адзіночную камеру, у якую змешчаны Баумгэртнэр. Дык вось, у «амерыканцы» няма адзіночных камер, як няма і неадзіночных, усе камеры прыкладна аднолькавыя, акрамя адной у склепе, якая аббітая паралон знутры для «буяных»... Як правіла, да псіхалагічнаму злому чалавека (першы і асноўны які доўжыцца ў першыя 6-8 дзён) ўтрымліваюць аднаго, алгарытмы «ламання» з улікам канкрэтнага псіхатыпу асобы зняволенага выпрацаваны дзесяцігоддзямі.

У камерах таксама нічога выпадковага :

1 . Вельмі цьмянае святло (асвятленне нагадвае бацькоўскія гаражы ў гаражных кааператывах або бабуліны хлявы, склепы), да ўсяго неабходна прыглядацца .

2 . У далёкім (умоўна, камера плошчаю 7,5 метраў, але пра гэта пазней) куце ад дзвярэй рукамыйніца, а ў блізкім куце стаіць вядро. Паміж імі нары .

3 . Нары гэта асобнае тварэнне д'ябальскага мастацтва: ложак выкананы ў выглядзе пераплеценай рашоткі з металічных пласцін з вочкамі (прарэхамі) па10-12 см. І матрац (яго даюць пры ўваходзе ў камеру, з падушкай, навалачкай, двума прасцінамі, старым алюмініевым кубкам, двума талеркамі і лыжкай), дзякуючы гэтым прарэхам праз 20-25 хвілін правальваешся (топчучы) у іх, матрац, асабліва стары, што пачынае паўтараць рэльеф рашоткі, што выступае і ўпіваюцца ў цела.

20-30 хвілін час паміж дрымотаю і сном і чалавек часта пераходзіць у стан няспання ад болю, што з’яўляецца пры ўпіванні ў цела выгібаў металу, і спрабуе змяніць паставу і легчы на яшчэ не ныючае ад болю месца на целе. Але гэта пад раніцу. А з вечара ён проста ускоквае і пачынае «хадзіць» па камеры (тры з паловай крокі ў адзін бок і столькі ж у іншы). Вядома такая абмежаванасць падлівае «алівы ў агонь» закіпае мозг. Але толькі потым ён ацэніць гэтыя «прасторы» адзіночнага утрымання, калі патрапіць у камеру такога ж памеру, але ўжо з чатырма падследнымі, дзе хадзіць гэтыя тры крокі ён ужо фізічна не зможа, застанецца магчымасць зрабіць толькі два ці паўтары крокі і толькі . А ў камерах для трох чалавек (ёсць і такія) прайсці паміж нарамі можна толькі бокам (наогул аб руху можна забыцца). Яны па даўжыні аднолькавыя, але па шырыні вузейшыя. Але гэта ўсё будзе потым. Цяпер гэтыя тры крокі здаюцца яму стаяннем на месцы.

4 . Архітэктура: Усё абсалютна камеры ўяўляюць сабой дакладную павялічаную форму звычайнай пахавальнай труны, няма ні аднаго прамога кута! Чалавек глядзіць наверх - вечка труны, глядзіць уніз - дно труны, глядзіць ўбок - сценка труны. Маленькае вузкае акно з танаваным (матавы белы колер) шклом і фортачкай памерам з ліст фармату А4. Гэта значыць, паветра ў камеру паступае толькі праз гэтую адтуліну А4. Ёсць яшчэ адна вентыляцыйная адтуліна насупраць акна над уваходнымі дзвярама для руху паветра каля 15 сантыметраў у дыяметры. Але яно цяпер, у гэтыя першыя дні , закрытае для стварэння непрыкметнага кіслароднага галадання. (камент.: гэтыя вентыляцыйныя адтуліны зачыняюцца з вонкавага боку, з боку кантралёра, металічнай засланкай на спружыне, да таго ж засланка прымацавана лёскай для меншай прыкметнасці і кантралёр яе то адкрывае., то закрывае бясшумна i незаўважна.У СІЗА нічога не адбываецца выпадкова і ў першыя дні засланка «не працуе»... Наогул у СІЗА асноўная праблема - кісларод, нават шпацыр не можа аднавіць яго сутачную патрэбнасць, стан псіхікі і арганізма ў цэлым немагчыма апісаць вялікай і магутнай рускай мовай, змогуць зразумець, мабыць, падводнікі другой сусветнай, таму што нават шахцёры, калі і адчуваюць кіслароднае галаданне, то яны кароткатэрміновае (на працягу працоўнай змены), а там зацяжное - тыднямі, месяцамі!

5 . Ну і для аб'ектыўнасці яшчэ ў камеры знаходзіцца ўмоўна называны стол памерам 1 кв метр і два ўмоўна званых «месцы для сядзення», каля гэтага стала (што характэрна: архітэктурныя равеснікі - калегі Дзяржынскага праектавалі камеры з разліку двух чалавек, а ўжо «ўнукі Фелікса»правялі мадэрнізацыю, наварылі другі ярус і зрабілі камеры 4-мясцовымі , ну каб ужо зусім... без варыянтаў ...).

Першы дзень скончаны. Хоць у чалавека паняцці дня ўжо не будзе бліжэйшых сутак дзесяць.

На працягу гэтага часу яму не будуць даваць магчымасці прывесці свой мозг у нармальны або стабільны стан. Калі ад стомы і змардавання ён пачне адключацца, яго пачнуць турбаваць звонку (стук па дзвярах або побач з дзвярыма (ва ўмовах цішыні гэта раўназначна выстралам), гучна, часам крыкам: «? Як сябе адчуваеце», «? Што вы робіце», «Ляжце па-іншаму! Мы не бачым вашы рукі!»і г.д.).

Раніца....

Баліць усё цела. Балюча нават хадзіць, але боль зносны (цярпімы, ныючы).

6.00 ўздым. Але чалавек пра гэта не ведае. Гадзіннікі забароненыя.

Праз 3-7 хвіліны ён , адзін з першых (нічога не адбываецца выпадкова), выводзіцца ў прыбіральню (давед.: вывад ў туалет два разы на суткі а 6.00 і а 18.00) - чалавек павінен вынесці знакамітае вядро з мачою («па-вялікаму» у яго схадзіць ва ўмовах кіслароднага галадання ў камеры нармальнаму чалавеку проста немагчыма, таму ў рэдкіх , асоба важных выпадках працаўнікі «амерыканкі», як прадпісана ў канкрэтных алгарытмах, правакуюць дыярэю, каб чалавек наогул убачыў «неба ў дыяментах», але, як правіла, не ў першыя суткі, уражанняў і так вышэй за дах, сістэма працуе па прынцыпе «стэп бай стэп »). Зняволены павінен выліць змесціва вядра ва ўнітаз, схадзіць або паспрабаваць схадзіць «па -вялікаму» і вярнуцца з вядром у камеру. На ўсё пра ўсё адводзіцца ад 3- х да 5 хвілін. У першы раз, як і ўсе 10 сутак або да злому абавязкова ў туалет на першым паверсе, каб акрабатыку па трапе здзяйсняць з вядром мачы і гэта пры ныючым болю ва ўсім целе. Толькі потым, калі чалавек пачне «супрацоўнічаць» гэтая «туалетная» працэдура становіцца не такой жудаснай і пакутлівай, а калі зняволены пагодзіцца стаць «сваім хлопцам», то ён , як правіла , трапляе ўжо ў камеру з туалетам і перастае дзяліць сваё жыццё на перыяды па 12 гадзін.

Разам: 1 хвіліна «бегчы» з вядром да прыбіральні, 3-5 хвілін у прыбіральні і 1-1,5 хвіліны назад ў камеру. Пры зачыненні дзвярэй або праз 2-3 хвіліны каманда: «Рыхтуйцеся да абыходу!» . Абыход ў 8.00, хоць каманду далі ў 6.10! Але гадзінніка няма і псіхалагічна гэтае чаканне расцягваецца гадзін на дзесяць. Але і расслабіцца не даюць, калі раптам хтосьці стаміўся чакаць (стук па дзвярах або побач з дзвярыма, задаюць тыя ж бессэнсоўныя пытанні: «Як сябе адчуваеце?», «Што вы робіце?» і г.д.).

Абыход гэта 1-2 хвіліны, адкрываюцца дзверы (эканомія ветрання), заходзіць дзяжурны змены слухае даклад і сыходзіць. А так, кажа , што ўсе пытанні трэба падаваць у пісьмовай форме. Для гэтага ён можа даць каманду выдаць ручку і паперу пасля абыходу, але пытанні, высвятляецца, можна пісьмова задаць толькі пры наступным ранішнім абыходзе. Гэта значыць, яшчэ суткі вакууму і неразумення, нават простых бытавых рэчаў. Адно з самых страшных пытанняў, а дзе ўзяць туалетную паперу? А яны не даюць, кажуць , у нас няма, чакайце ад родных! А колькі чакаць? - Не ведаем...

Прыём ежы нічым асабліва не характэрны. Сціплы і рэгуляр. Ды на яго чалавек і не звяртае асаблівай увагі першыя 10 сутак. Стрэс, мазгі кіпяць, прычыны кіпення ён да канца не разумее, якая да чорта ежа, сябе б знайсці... Потым на сёмыя суткі стрэсавая дыета дасць яшчэ пра сябе знаць. Яна бывае насунецца на зняволенага паверх усіх астатніх праблем і паспрабуе яго дабіць , зламаць канчаткова (таму, менавіта ў першыя дзесяць дзён ніякіх перадач і лістоў, касцямі лягуць, але не прапусцяць. На допыты выклікаюць, але ўсё астатняе – забыць! Алгарытм. У прыёме ежы адна сур'ёзная праблема (узнікае амаль адразу), няма магчымасці выпіць гарбату. Выдаюць толькі заварку ( моцна запараны чай, але не «купчык») яе неабходна разводзіць кіпенем. А кіпеню няма і яго не даюць. А кіпяцільнік , які ў кожнага свой у «адзіночцы» адсутнічае і будзе адсутнічаць бліжэйшыя дзён дзесяць, да новага этапу, і перадачу, як правіла таксама не прапусцяць. У выніку дзесяць дзён толькі халодная вада з крана і хлеб, але яго колькасць, таксама вызначае кантралёр (норма ёсць, але чалавек яе не ведае і не праверыць).

У гэтыя дзесяць дзён адбываюцца яшчэ некаторыя фармальнасці (дактыласкапія , аналізы, анкеты і г.д.), але ўсе яны суправаджаюцца пастаяннымі прэтэнзіямі, заўвагамі і г.д. Прычым не зусім важна, што чалавек робіць і як сябе стараецца паводзіць (калі вядома яшчэ не зламаўся), то сістэма працягвае працаваць па алгарытме.

На 6-7 суткі чалавек ад усяго гэтага ў той ці іншай ступені пачынае ператварацца ў амаль «гародніну» і знаходзіцца ў неадэкватным стане, плюс арганізм пачынае рабіць істэрыкі і біць звонам: «Гэй , дружа! Ты давай , нешта вырашай, а то я спынюся і ты адпаведна здохнеш» ці ж чалавек пачынае чуць усе свае органы паасобку.

Пасля гэтага надыходзіць «момант ісціны»!

Па гэтай схеме і ўсялякіх алгарытмах «ўмоўныя» 8 чалавек з 10 згаджаюцца на працягу гэтых ужо праведзеных дзён «супрацоўнічаць са следствам». І гэта мае часовы станоўчы вынік: сон, камера на сонечным баку, і магчыма з туалетам, перадачы і бонусы ахоўнікаў (лішняя хвіліна і не адна ў прыбіральні, больш павольны тэмп подбегу, інтанацыя іх галасоў і г.д.). Потым надыходзіць прасвятленне, арганізм прывыкае і становіцца зразумела, што гэтыя паблажкі не такія ужо і важныя. Але гэта здарыцца потым. Нашмат пазней. А назад дарогі ўжо няма. Усё аформлена (допыты, вочныя стаўкі і г.д.), таўро пастаўленае (агаварыў, прызнаўся , зламаўся) . Не аб стукачах гаворка!

Вось такія першыя 10 сутак, потым таксама не салодка, але гэтыя суткі...

Постскрыптум: шмат важных дробязяў канечна не апісанае, але гэта і не той фармат. Пры гэтым , тут апісаныя толькі асноўныя прынцыпы ўтрымання зняволеных, а не менш д'ябальскія псіхалагічныя ігрышчы операў, следчых і начальнікаў на гэтым фоне - гэта наогул асобная тэма.

Гэта гестапа жудаснае і бесчалавечнае зарганізаванае і тут гаворыцца толькі аб мінімальных агульных правілах, а калі Баўмгэртнэра даручана «ламаць» «вышэйшай наказу» , то гэтаму хлопцу, як і любому іншаму, якія апынуўся б на яго месцы, можна па-чалавечы толькі вельмі моцна паспачуваць.

Іголкі пад пазногці заганяць вядома не будуць, як і рэбры ламаць, але «ламаць» псіхіку будуць вельмі жорстка, калі спатрэбіцца, то і распранацца, адціскацца голым, прысядаць, бегаць уверх -уніз па «трапе вартавога» і шмат чаго іншага гэтыя злачынцы - забаўнікі цалкам могуць сабе дазволіць.

Як і ў іх Галоўнакамандуючага, у працаўнікоў беларускага гестапа засталося мала чаго чалавечага, гэта скончаныя людзі, падонкі і садысты, якія жывуць побач з намі...»

Фота: БелаПАН‎