Як віртуалы менскую міліцыю на вушы паставілі (Фота)

Аплата «працы» гэтых лайдакоў, набыццё бензіну для аўтазакаў і міліцэйскіх аўтобусаў ажыццяўляецца за кошт дзяржбюджэту.

Сакрэт поспеху рэпарцёра - апынуцца ў патрэбным месцы ў патрэбны час. Так і я, пабачыў ў сацыяльнай сетцы «Вконтакте» запрашэнне ад нейкага грамадзяніна па імя Пётр Дубняк (падазраю, што гэта выдуманае імя) паўдзельнічаць у чарговай акцыі пратэсту і накіраваўся ў прызначаную гадзіну на вакзал. Калі верыць схеме, што дадавалася, пратэстоўцы планавалі моўчкі хадзіць па гадзіннікавай стрэлцы па коле, якое ўключае менскія вуліцы Свярдлова, Кірава, Бабруйскую і праспект Незалежнасці. Уся дзея досыць прэтэнцыёзна называлася «НБЗ - Нацыянальная бестэрміновая забастоўка».

Вядома, некалькі бянтэжыў той факт, што група Пятра Дубняка ў сацыяльнай сетцы апынулася на рэдкасць нешматлікай - усяго-то тры з невялікім дзясяткі чалавек. Не выключаю, што яны ў вакзала нават прысутнічалі, але іх, з прычыны малой колькасці, папросту ніхто не заўважыў. Затое не заўважыць дзеянні менскай міліцыі мог бы, хіба што, сляпы...

Зялёны аўтазак МАЗ ля аптэкі на вуліцы Кірава - яшчэ не падзея. Нажаль, дадзеныя транспартныя сродкі ў апошні час для вуліц беларускіх гарадоў ужо сталі штодзённасцю, а самі беларусы часта іранізуюць з нагоды хуткай публікацыі раскладу іх руху і нават у жарт малююць у Photoshop «праязныя» на новы від грамадскага транспарту...

А вось колькасць перапранутых у цывільнае міліцыянтаў на менскім чыгуначным вакзале і прылеглых да яго вуліцах так кідалася ў вочы, што выклікала ў гасцей беларускай сталіцы масу нямых пытанняў. Здавалася б, які наогул сэнс пераапранацца ў «грамадзянку», калі ў цябе з кішэні тырчыць службовая рацыя? А з яе, у дадатак, даносіцца хрыплы голас: «Нуль-першы нуль-сёмаму, займайце мяжу!»

Найбольшая колькасць граміл у цывільным хаваліся ад людскіх вачэй у падземным пераходзе пад Прывакзальнай плошчай. Гуртаваліся практычна ля ўсіх выхадаў на паверхню. Асабіста я налічыў іх каля 50 чалавек. Некаторыя з іх перыядычна выходзілі папаліць і пагаварыць адзін з адным «за жыццё».

Яшчэ больш «супрацоўнікаў» цярпелі ад спякоты ў сумна вядомых беларусам аўтобусіках МАЗ і ПАЗ. Унутры можна было разгледзець суровых мужчын у белых футболках. Аўтобусы размясціліся збоку ад чыгуначнага вакзала, на стаянцы таксі.

Ля цэнтральнага ўваходу ў вакзал размясцілася міліцэйскае начальства. Нязграбна хаваючы рацыі (зрэшты, што толку хаваць, калі іхні хрып было чуваць за добры дзясятак метраў), яны аддавалі загады сваім падначаленым і, нібы зацкаваныя звяры, спалохана азіраліся па баках.

Сказаць, што на менскім вакзале не адбывалася зусім нічога, значыла б схітраваць. Усе пероне і залы чакання акупавалі распаўсюджвальнікі «гербалайф», у якіх сёння ў Менску завяршыўся нейкі міжнародны з'езд. У фірменных футболках і з велізарнымі торбамі, упрыгожанымі лагатыпам ўсё яшчэ жывой парашковай-фінансавай піраміды, яны відавочна прыцягвалі да сябе ўвагу астатніх нешматлікіх пасажыраў. Вось толькі людзям у цывільным гэтыя лахатроншчыкі апынуліся зусім не цікавыя. У тых была відавочна іншая мэта.

У рэшце рэшт, таварышам у цывільным надакучыла змешвацца з натоўпам і рабіць з сябе выпадковых (з аднолькава ахрыплымі рацыямі) мінакоў. Яны пачалі збірацца ў зграйкі і з захапленнем нешта абмяркоўваць. Некаторыя нават ўсміхаліся. Відавочна, прычынай усмешак паслужыла непазбежная і шчодрая аплата за звышурочныя...

Усё гэта было б смешна, калі б не было так сумна: бо аплата «працу» гэтых лайдакоў, набыццё бензіну для аўтазакаў і міліцэйскіх аўтобусаў ажыццяўляецца за кошт дзяржаўнага бюджэту. На фоне ціхага згортвання беларускім урадам розных сацыяльных праграм, спынення ільготнага крэдытавання будаўніцтва жылля маладым сем'ям і ўтрымліванні заробкаў настаўнікаў і ўрачоў у межах «абы з голаду не памерлі» усё гэта выглядае як нейкі дзіўны баль падчас чумы. А ўжо калі памножыць выдаткі на колькасць «інтэлектуалаў», што праціраюць сёння абцасамі тратуарную плітку вакол вакзала, то карціна вымалёўваецца і зусім не радасная.

Зразумела і іншае. Беларускія ўлады настолькі напалоханыя самой магчымасцю народнага бунту, што нават ананімная пісулька трох дзясяткаў віртуальных персанажаў з «Вконтактика» прымушае іх цягнуць на вуліцы і плошчы ўсю пузатую і азызлую прэзідэнцкую раць.

Чуе котка, чыё мяса з'ела...

Уладзімір Чудзянцоў, chudentsov.livejournal.com