Электрамабіль заблукалага матацыкліста

Дзіўныя навіны хвалююць краіну.

І распаўсюджваюць іх не ворагі і зайздроснікі, а самі стваральнікі гэтай маральна ўстойлівай вертыкалі. Адзін з іх увогуле вызначыўся нечуванай экстравагантнасцю. У дзень ведаў накіраваўся ў новую школу з звычайнай у такім выпадку місіяй: вучыць жыць.

Натхніўся. Захапіўся. І пачаў прыводзіць найярчэйшыя прыклады з уласнага жыцця.

Быццам бы аднойчы ў нейкай умоўнай прасторы ўбачыў яго на двухколавым матацыкле вядомы ўсім Ілан Маск. Спалохаўся не на жарт – гэтак усё прагрэсіўнае чалавецтва можа папросту асірацець. Чаго толькі не здараецца на дарогах, а тут усяго два колы! Хоць бы тры, а найлепш чатыры. І, як чалавек справавы, імгненна прыняў выратавальную пастанову. А зрэшты, слова – апавядальніку: «У мяне ёсць электрычная машына “Тэсла”, я часам яе тэстую. Маск падарыў – убачыў мяне на матацыкле і кажа: “Што гэта ў вас кіраўнік на двухколавым ездзіць?”»

Прывучаная да ўсяго падшэфная тэлевізія злёгку ашалела – ці варта такую гісторыю выпускаць у эфір? Але адзін з каналаў усё ж такі пагарачыўся. І дарма! Захваляваліся тут жа раварысты і самакатчыкі – яны ж таксама на двух колах. Нават тыя, хто абзавёўся некалі сігвеем, ужо цікавіліся шчыра: а ці нельга ім абмяняць гэты транспартны сродак хоць бы на тую ж мадэль SP 100 D коштам 150 тысячаў еўраў? А некаторыя адправілі Ілану Маску электронныя лісты з пытаннем пра сапраўднасць гісторыі з падоранай быццам бы «Тэслай». Сэнс адказу быў кароткім: «Uh no»!

Вось у такой дробнай і марнай пагоні за сенсацыяй страчваюцца сапраўдныя здзяйсненні, на якія такі багаты пачатак гэтай шчодрай восені. Ці шмат людзей ведае, што ўсенародная бітва за ўраджай скончылася нашай бясспрэчнай перамогай? А галоўная плантацыя краіны ўвогуле пабіла ўсе рэкорды. Там расце ўсё. Бурна. Няўхільна.

Усякія там суседзі і астатнія браты проста паніклі і разгубіліся, параўнаўшы канчатковыя вынікі. Знакамітыя некалі бахчаводы тапталіся збянтэжана ля запаветнага плоту – ахова была строгая і да крайнасці нязгодлівая. Убачыўшы фургоны, запоўненыя кавунамі нябачанай прыгажосці, паломнікі зразумелі, што ўсякае змаганне з тутэйшым умельцам проста бессэнсоўнае. І паклыпалі паныла да сваёй астраханскай бахчы.

А той самы ўдачлівы фермер краіны на ўсякія дробязі не звяртаў увагі. На ягоных плантацыях кіпела гарачая паравіна. Быццам з-пад зямлі ўзнікалі чародкі бойкіх дзяўчатаў і спрытных спартоўцаў. Выхаваныя ў строгасці, паслушэнстве, сваю справу ведалі. Ледзь паспелі прыбраць кавуны, як ужо настойліва заявіў пра сябе кроп. Падаспелі папая і маракуя. Панура даспяваў неспасціжны кумкват. А па той бок лірычнай сажалкі з безыменных кустоў ужо цяжкімі гронкамі звісала легкадумная чурчхела. Рыкалі цяляты. Бляялі авечкі, голасна заяўляючы пра свае правы на безумоўную ўвагу.

Час не чакае – сур'езна даводзілася рачкаваць. І не толькі добраахвотнікам і іншым энтузіястам. Гэта звыклыя нашы тэлемалюнкі ствараюць падманлівае ўражанне, быццам усё тут даецца лёгка і проста. А ў рэальнасці вертыкаль з яе маёмасным дадаткам – гэта катаржная праца і ўсялякая мітусня. Але ў любым выпадку тут відаць рэальны вынік – узорная гаспадарка. Здавалася б, жыві і радуйся. Але нават тут ужо адчуваецца нейкая недарэчнасць. Незразумелы і няўлоўны канфлікт са звыклым цягам часу, які ў мінулым снежні выйшаў раптам з-пад кантролю. І, як было сказана ў любімым блокбастары кіраўніка, стала ясна, што «недзе нешта не так».

Усё як быццам без пераменаў. Вось прашапаціць раптам вецер у прыдворным апельсінавым гаі. І нават здасца там нейкі цень, які нагадвае ўсё таго ж Ілана Маска, з якім цалкам можна б пагутарыць пра матэрыі ўзнёслыя і неспасціжныя. А ў глыбіні таго самага гайку ўжо выразна праглядаюцца нейкія барадатыя малойцы, якія нясуць да найбліжэйшага лужку нешта, што нагадвае аддалена новенькі электрамабіль, перавязаны падарункавай стужкай з мудрагелістым банцікам.

Але восеньскае святло мудрагелістае і зменлівае. І няцяжка заўважыць, што няма і ў памоўцы таго шчодрага дабрадзея, які так папросту раздае выпадковым матацыклістам падарункі коштам 150 тысячаў еўраў. А калі і ёсць там нехта ў гэтым зменлівым цені, дык гэта не інакш усходні сусед. І гэтыя падарункі не раздае. Прынёс, падобна, чарговую чорную адзнаку.

На мінулым тыдні тутэйшы прэм'ер і крамлёўскі аўтар снежаньскага ўльтыматуму радасна паведамілі тэлегледачам, што ўсе спрэчныя пытанні ў паглыбленні інтэграцыі ўжо знятыя. Пагадненне ўрадамі парафіраванае. Падрыхтаваная 31 дарожная карта. Прадугледжаная поўная ўніфікацыя ўсіх сфераў жыцця. Натуральна, паводле крамлёўскіх лекалаў. Адзіны рынак. Еўропа будзе проста шчаслівая: замест адной Расеі з'явяцца фактычна дзве. Вялікая і маленькая.

Але галоўны інтэгратар, які на ўсіх скрыжаваннях заяўляў, што мы з суседзямі адзін народ, бурную радасць герояў гэтага тэлесерыяла падзяліць не спяшаўся. Больш за тое, на адкрыцці Заходняга абходу ў Берасці ён увогуле заняпаў душой. «Усе хочуць уплываць. Але мой характар вы даўно ўжо ведаеце. Я не прымаю, калі пачынаюць уплываць празмерна на шкоду нашаму народу. Гэта недапушчальна. Вось гэта галоўнае – шматвектарная палітыка. Мы павінны глядзець на Усход і на Захад. Дарэчы, Расеі нас няма чым папракнуць. У іх нават арол двухгаловы – ён і туды, і туды глядзіць. І нам ніхто не забароніць глядзець у розныя бакі». Якое слова знойдзенае – забарона! Вось завітае з усходу нават не вышэйзгаданы арол, а які-небудзь унтар і ўсё забароніць. Ды яшчэ канфіскуе імем усё той жа дарожнай карты падораны клапатлівым мецэнатам электрамабіль. І што тады? Хіба пра гэта марыў кіраўнік, падпісваючы крамлёўскія паперкі?

Ён задумаў нешта надзвычайнае – нейкую ўтопію «на гэтым кавалку зямлі». Першабытнае грамадства часоў палявання на маманта. З магчымай цалкам здабычай і нязменным правадыром. Каб у выніку ўсе вакол зайздросцілі і захапляліся. Нават назва такому ўкладу прыдуманая была – краіна для жыцця. І ўсё ішло ў адпаведнасці з задумай. Але колькі траву ні фарбавалі і трыўмфальных арак ні ўзводзілі, задуманая будоўля далёка не прасунулася. Ён усё падлічыў, праверыў, прыкінуў і цвёрда пастанавіў: для заканчэння пачатага патрэбныя яшчэ пяць гадоў. Новы тэрмін. Прасцей кажучы, кадэнцыя. І няма чаго тут разважаць. Свет просты і адназначны. Калі не я, то хто?

А ў рэальнасці ўсё наадварот. Калі ніхто, то ён. Але пасля чвэрці стагоддзя бессэнсоўнай мітусні і фокусаў калгаснага цырка такое ўжо немагчыма. Катастрафічна змяніўся час. Нават партнёрам у паглыбленай інтэграцыі ён абрыд. А снежаньскі ўльтыматум увогуле зблытаў усе ягоныя карты. Засталіся толькі дарожныя. Трыццаць адна штука. Шулерская калода новага ўзору. Вялікая ладзіцца гульня. Таму, хто саступіць, нават абяцаны суцяшальны прыз – ранейшы сцяг над сельсаветам.

Аднак, як дакладна заўважыў усё той жа Ілан Маск, «Uh no»!

Уладзімір Халіп, спецыяльна для Chrter97.org

Калі вам спадабаўся артыкул, вы можаце падтрымаць сайт Charter97.org наступным чынам:

РАЗЛІКОВЫ МУЛЬТЫВАЛЮТНЫ РАХУНАК ДЛЯ АХВЯРАВАННЯЎ:

Назва банка: Bank Millennium S.A.
Адрас: ul. Stanislawa Zaryna, 2A, 02-593, Warszawa
IBAN: PL 97 1160 2202 0000 0002 1671 1123
SWIFT: BIGBPLPW
Імя ўладальніка рахунку: Fundacja “KARTA ‘97”
рызначэнне аплаты: Darowizna na cele statutowe

Звязацца з намі можна праз адрас [email protected]