Суседзі перасталі мяне пазнаваць

Беларус скінуў 40 кг за паўгода і цалкам змяніў імідж.

«Пры росце 197 см я важыў 135 кг. Уяўляеце, які быў мядзведзь?!» — не саромеючыся ў выразах, распавядае пра сябе ў мінулым Ілля. Да 35 гадоў ён быў перакананы, што генетычна не можа выглядаць інакш. Але ўсё змяніў выпадак: хлопец моцна атруціўся і раптам страціў 10 кг. Так пачаўся этап імклівага пахудання. Пазней мінчанін пачаў хадзіць у трэнажорную залу і «ляпіў» цела мары. У жонкі нават пыталіся, калі яна «паспела зноў выйсці замуж», настолькі радыкальнымі аказаліся перамены ў знешнасці Іллі, піша Onliner.

Ажаніўся і стаў імкліва набіраць вагу

— Калі мне было 22 гады, я ажаніўся, і ўзровень бытавой актыўнасці рэзка ўпаў. З працы — дадому, клопатаў няма: прыйшоў, паеў, лёг на дыванчык і глядзіш тэлевізар. Да шлюбу і яшчэ каля года пасля я працаваў на будоўлі рабочым, фізічная актыўнасць хоць як-небудзь кампенсавала нізкую бытавую актыўнасць. Потым я ўладкаваўся вадзіцелем — і тады якасць майго цела пачала рэзка пагаршацца.

З тых часоў фізічна я больш не працаваў. З часам змяніў прафесію вадзіцеля на механіка, а потым стаў лагістам.

Мой рацыён пераважна складаўся з фастфуду, тлустай ежы, газіровак і алкаголю ў святы. Перыяд набору вагі заняў прыблізна 12 гадоў, за гэты час у мяне нарадзіліся двое дзяцей, а якасць харчавання і фізічная актыўнасць толькі пагаршаліся. Мая вага незаўважна дабралася да каля 132—135 кг, і я шчыра лічыў, што генетычна выглядаць інакш проста не магу.

Пакуль быў поўным, я, як мне тады здавалася, не адчуваў асаблівага дыскамфорту. Нашае цела — унікальны арганізм, яно ўмее прыстасоўвацца да любых умоваў. Ужо пасля таго, як пахудзеў, зразумеў, што дрэнны сон, празмерная потлівасць, хуткая стамляльнасць і частая адсутнасць настрою — гэта не норма, а наступствы майго ладу жыцця.

Адзенне падабраць было складана — усё або цесна, або каротка. Здарывалася, што прадаўцы з парога казалі, што для мяне ў іх нічога няма… Мой адбітак у люстэрку, вядома, мне не падабаўся, але ў гэтым я не прызнаваўся нават самому сабе — проста змірыўся.

Калі старэйшы сын пачаў хадзіць у садок, ён звярнуў увагу на іншых бацькоў — і яны былі не такія, як яго тата. Ён пачаў пытацца: чаму ў мяне такі вялікі жывот? Я спрабаваў тлумачыць, што ўсе людзі розныя: ёсць худыя і поўныя, высокія і нізкія, і што людзей трэба прымаць такімі, якія яны ёсць. У гэтых тлумачэннях хавалася самападман. Насамрэч усе людзі спачатку здаровыя, а іх цела мае роўна столькі мышцаў, тлушчу, пажыўных рэчываў і гармонаў, колькі патрэбна для жыцця. А вось сваім ладам жыцця мы пачынаем схіляць шалю ў той ці іншы бок.

Угаворы сям’і не дзейнічалі: я не мог прымусіць сябе пахудзець

Пахудзець я марыў увесь час, колькі памятаю сябе поўным. Але слабасць характару і адсутнасць сілы волі пастаянна заміналі. Я заўсёды знаходзіў адгаворкі кшталту: «сёння паем, а заўтра худнею», «сёння свята, хіба я не такі, як усе?».

На мяне не паўплывалі нават трагічныя падзеі ў сям’і. Цесць быў вельмі поўным (180 кг) і ў 52 гады памёр ад інсульту, а яго сын (брат жонкі) у 36 гадоў памёр ад кавіду пры вазе 160 кг. Было відавочна, што лішняя вага — гэта рызыка, але ніякія ўгаворы сям’і на мяне не дзейнічалі.

Асобна хацелася б расказаць пра сваё стаўленне да ежы. Гадамі гэта быў самы надзейны для мяне спосаб атрымаць станоўчыя эмоцыі. Толькі пасля пахудання я зразумеў, што выбудаваў вакол ежы цэлы культ, проста абагаўляў яе. Любае здарэнне — свята ці няўдачу — я абавязкова «заядаў». Замест таго каб прагуляцца або знайсці сабе занятак, які прынясе пазітыўныя эмоцыі, я еў.

Я літаральна жыў дзеля таго, каб есці.

І вось аднойчы, чарговы раз наеўшыся тлустай ежы на свяце і запіўшы ўсё гэта вялікай колькасцю газіроўкі, я атруціўся. Пайшоў да ўрача — і мне параілі крыху пасядзець на дыеце, самай банальнай — менш тлустага і салёнага.

Болі ў жываце добра матывавалі змяніць харчовыя звычкі, і за тыдзень на такой дыеце я страціў амаль 10 кг вагі. Вядома, такі вынік моцна заматываваў — і я працягнуў.

За пяць месяцаў скінуў больш за 40 кг

Фізічную актыўнасць я не дадаваў, калорыі і бялкі-тлушчы-вугляводы не лічыў, ды і не ведаў, як гэта правільна рабіць. Я пачаў худнець паводле агульных прынцыпаў, якія ўсім вядомыя: менш тлустага і салёнага, ніякага алкаголю, газіровак і фастфуду. І самае галоўнае — паменшыць порцыі.

Ужо цяпер, арыентуючыся ў каларыйнасці прадуктаў, я разумею, што пры пахуданні харчаваўся прыкладна на 2000 ккал. А раней за дзень у мяне магло выходзіць 6000 ккал і больш, то-бок у дэфіцыце я пачаў есці ў тры разы менш.

Усё гэта, вядома, дало свой плён. За 5 месяцаў мне ўдалося пахудзець са 135 да 92 кг, то бок скінуць больш за 40 кг. Натуральна, любы ўрач скажа, што худнець так хутка — гэта няправільна і небяспечна. Але мне так было прасцей.

Вага сыходзіла хутка — твар асунуўся, пад вачамі з’явіліся сінякі. Змены былі настолькі моцнымі, што блізкія пачалі асцярожна пытацца, ці не захварэў я чымсьці сур’ёзным (хаця самаадчуванне ў мяне палепшылася на 500%, і ўсе аналізы і УГД былі ў норме).

Пры сустрэчы многія пераставалі мяне пазнаваць, а суседзі і ўвогуле не віталіся, бо думалі, што міма ідзе чужы чалавек. У жонкі ў сацсетках пачалі пытацца, калі яна паспела развесціся і зноў выйсці замуж.

Яшчэ былі цікавыя выпадкі з ДАІ: мяне спынялі супрацоўнікі, прасілі прад’явіць вадзіцельскае пасведчанне, а на фота я быў зусім іншым чалавекам. Мне было складана даказваць, што гэта я, проста тоўсты. У выніку давялося тэрмінова зрабіць новыя дакументы. Я цалкам змяніў імідж і гардароб, пакінуў толькі пару рэчаў як напамін пра мінулае жыццё. Змяніў прычоску, адрасціў бараду і пачаў новае жыццё.

Вырашыў пайсці ў залу і нарасціць мышцы

З часам я пачаў больш чытаць пра правільнае харчаванне, даведаўся, што трэба сачыць за балансам бялкоў, тлушчаў і вугляводаў і за агульнай колькасцю каларый. Высветліў, што пры скіданні вагі, асабліва экстрэмальным, наш арганізм у першую чаргу бярэ энергію з мышцаў, а ўжо потым — з падскурнага тлушчу. Такім чынам, пахудзеўшы, я страціў значную частку як-ніяк мышачнай масы. Каб гэта кампенсаваць, я пайшоў у спартзалу, хоць да таго ні разу там не быў і са спортам увогуле ніяк не быў звязаны.

І ведаеце, мне так спадабалася займацца ў зале, што ён стаў маім другім домам! Мая актыўнасць у цэлым рэзка ўзрасла: пасля пахудання я проста не мог сядзець на месцы, часта пачаў ездзіць на ровары. Я хутка зразумеў, што фізічная нагрузка дазваляе не толькі змяняцца вонкава, але і дае сапраўдныя эмоцыі, жаданне жыць, да чагосьці імкнуцца.

Пачынаў я займацца з трэнерам, але хутка зразумеў, што сваё цела адчуваю лепш, і вырашыў трэніравацца сам, паступова паглыбляючыся ў тэорыю. За два гады мне ўдалося набраць мышачную масу і прывесці абвіслае цела ў парадак. Дагэтым, вядома, я прыйшоў не толькі дзякуючы трэніроўкам, але і дзякуючы правільнаму харчаванню.

Як харчавацца, каб змяніць якасць цела?

Пачынаў з базавых рэчаў: дадаў больш бялку (яйкі, тварог, курку), а таксама крупы і гародніну.

На сняданак я чаргую або вараныя яйкі з бутэрбродам (падсмажаны без алею хлеб з тварожным сырам), або «балтушку» — тварог, грэчаскі ёгурт, лыжка мёду і пратэін (гэта смачна і сытна, у найбліжэйшыя 4—5 гадзін арганізм пра ежу не згадвае). Часам зранку ям цэльназернавую аўсянку, яйкі і зефір з кавай.

Абед і вячэра часта падобныя. З мяса — амаль заўсёды кураціна (філе), радзей сцягно без скуры; ад свініны амаль цалкам адмовіўся. На гарнір чаргую цэльназернавыя крупы, бульбу, нут або сачавіцу. І заўсёды ям нейкую агародніну па сезоне (цяпер гэта буракі, пекінская капуста і кансерваваныя гарошак з кукурузай).

На абед/вячэру я звычайна дадаткова з’ядаю па два яйкі. Іх люблю ў любым выглядзе, «паглынаю» да 6 штук у дзень. Яйкамі закупляюся на рынку аптам — бяру скрыню на 250 штук, гэтага хапае прыкладна на месяц.

Дарэчы, таварыш, у якога я купляю яйкі, думаў, што я іх перапрадаю. Калі даведаўся, што ўсё з’ядаю, мякка кажучы, ашалеў.

Перакусы раблю па жаданні — калі вельмі хочацца. Звычайна гэта нейкі фрукт або пратэін у дні трэніровак. За дзень цяпер з’ядаю прыблізна 2500—3000 ккал, амаль ні ў чым сабе не адмаўляю.

Найважнейшае — дысцыпліна

Трэніруюся 2—4 разы на тыдзень. Чаргую праграмы «фулбадзі», калі атрымліваецца схадзіць у залу толькі двойчы на тыдзень, і «спліт» на канкрэтную групу мышцаў, калі раблю тры і больш трэніровак. З кардыё ў мяне ў асноўным прагулкі з сабакам. Першапачаткова, калі худнеў, абавязкова рабіў кардыё на дарожцы пасля трэніровак па 20—30 хвілін на нізкім пульсе.

Самае галоўнае ў падтрымліванні вагі — дысцыпліна. Што б ні здарылася, ты павінен выканаць пэўны план у трэніроўках і ўсё жыццё цяпер наладжваеш так, каб гэтага плана прытрымлівацца.

Дарэчы, цікавасцю да спартзалы я «заразіў» і жонку. Яна ў мяне музыкантка, грае на флейце і апошні раз займалася спортам на ўроках фізкультуры ў школе (і то сядзела на лаўцы). Я пачаў трэніраваць яе, і цяпер мы разам ходзім у залу — гэта вельмі крута! Сапраўды каштоўна, калі твая другая палавінка падзяляе твае захапленні, падтрымлівае цябе і складае кампанію.

Дарэчы, цяпер я з упэўненасцю магу сказаць, што жонка любіла мяне і тоўстым, ніколі не «піліла» за лішнюю вагу. Але цяпер побач з ёй знешне зусім іншы чалавек — прыгожы высокі мужчына, і нашы адносіны выйшлі на новы ўзровень. Яна заўсёды была актыўнай, а я праз сваю ляноту не падтрымліваў яе ініцыятыву. Цяпер мы як дзве батарэйкі з бясконцым зарадам бадзёрасці і жаданнем жыць. Мы сталі часта гуляць разам: укладзём дзяцей — і паўночы можам шпацыраваць, проста трымаючыся за рукі. Увогуле, мы разнастайнілі наш сумесны дасуг, знайшлі супольныя захапленні.

Насамрэч падтрымка блізкіх вельмі важная ў пахуданні. А яшчэ, каб падтрымліваць форму, важна па-сапраўднаму палюбіць свой новы лад жыцця і харчаванне. Разам са мной змяніліся ўсе нашыя сямейныя звычкі і якасць харчавання.

Хачу стаць інструктарам

Усё часцей у зале, назіраючы, як трэніруюцца людзі, я стаў заўважаць няправільную тэхніку. Я паспрабаваў трэніраваць знаёмых, і мне гэта настолькі спадабалася, што я вырашыў не спыняцца і атрымаў другую вышэйшую адукацыю ў галіне фізічнай культуры.

Свой далейшы лёс мару звязаць менавіта з трэнажорнай залай. Хачу, выкарыстоўваючы свой досвед, матываваць іншых людзей, каб яны паверылі ў сябе і змаглі стаць лепшай версіяй сябе.

Азіраючыся назад, я бачу двух розных людзей — не толькі вонкава, але і ўнутрана. Цяпер я адчуваю сябе абсалютна іншым чалавекам, мой знешні выгляд нарэшце адпавядае маему ўнутранаму стану.

Калі камусьці патрэбная дадатковая матывацыя, вы заўсёды можаце знайсці мяне ў Instagram. Буду рады паразмаўляць з аднадумцамі.

Вы можаце падтрымаць сайт Charter97.org наступным чынам:

РАЗЛІКОВЫ МУЛЬТЫВАЛЮТНЫ РАХУНАК ДЛЯ АХВЯРАВАННЯЎ:

Назва банка: Bank Millennium S.A.
Адрас: ul. Stanislawa Zaryna, 2A, 02-593, Warszawa
IBAN: PL97116022020000000216711123
SWIFT: BIGBPLPW
Імя ўладальніка рахунку: Fundacja “KARTA ‘97”
рызначэнне аплаты: Darowizna na cele statutowe

Звязацца з намі можна праз адрас [email protected]