Вялізная краіна, а схавацца няма дзе

Дзень інаўгурацыі пуцінскай камандай выбраны няўдала.

Нічога добрага ён не абяцае. Вядома, уступіць на пасаду пышна і з размахам - гэта ў найлепшых традыцыях усходу. А ўсяго праз нейкі дзень, 9 траўня, можна ўпэўнена выйсці на парад. І стаяць на ленінскім маўзалеі ў абноўленым чыне - гэта супер.

Усё ж пяты тэрмін у кіроўным крэсле не кожнаму даецца. Як тут ні круці, але гэта адміністрацыйны феномен. І ён павінен быць адзначаны пышна і раскошна. На фоне парада і ў шамацення сцягоў. Парыў зразумелы. Але разлік не дакладны. Тым больш краіна далёка не ў найлепшай форме. Хтосьці тоне, а недзе ўжо прыкметна падгарае. Нездарма ж у шматлікіх гарадах ад усякіх там парадаў і іншых шэсцяў губернатары і мэры адмовіліся. Небяспечна і безразважна ў такі час збіраць вялікія масы. А раптам невядома адкуль нешта прыляціць!

Змрочныя надыходзяць часы. Нічога добрага чакаць не даводзіцца. А 20 красавіка ўвогуле злавесная дата для Расеі. Горш не прыдумаць. Прапагандысты нездарма так дакучліва нагадвалі падданым усенародна абранага правадыра, што ў той жа дзень нарадзіўся калісьці ў Еўропе пракляты яфрэйтар. З іх версіі ў такі дзень не варта ўвогуле з дому выходзіць. Лепш схавацца з галавой і падумаць пра самае важгнае. Перачакаць. Хаця б у марах убачыць свет у канцы тунэля.

А вось ужо на наступны дзень абавязкова наступіць тая светлая дата, калі можна павіншаваць адзін аднаго з чарговай гадавінай нараджэння Ільіча. Калі б не было яго, Расея магла б так і не дачакацца стварэння ВЧК і яе пазнейшых варыяцый. А шмат гадоў пазней - уступлення чэкіста Пуціна на пасаду татальнага кіраўніка. І што б у выніку было з краінай і яе народам? Падумаць страшна!

Аднак думаць даводзіцца. І, здаецца, усім. У Крамлі ўсе былі проста агаломшаныя. Як гэта магло здарыцца, што менавіта 20 красавіка, ды яшчэ да таго ж у суботу, палата прадстаўнікоў Кангрэса ЗША прагаласавала раптам за выдачу Украіне пакета дапамогі на 60,8 мільярдаў даляраў? А праз два дні гэты закон падтрымалі і сэнатары.

І гэта ўжо не той выпадак, калі непазбежныя бюракратычныя затрымкі ўступаюць у дзеянне і запавольваюць выкананне закона. Сэнатар Марк Уорнер, старшыня камітэта выведкі ў сваім выступе, быў дакладны і канкрэтны: ракеты ATACMS будуць адпраўленыя да канца наступнага тыдня. І палічыў неабходным дадаць дарэчы: «Гэта павінна было адбыцца шэсць месяцаў таму. Наступны найлепшы час - проста цяпер».

У той жа дзень закон аб вайсковай дапамозе Украіне падпісаў і прэзідэнт Байдэн. Звяртаючыся да амерыканскага народа, ён тады сказаў: "Я перакананы, што адпраўку павінны пачаць неадкладна, даслоўна ў наступныя некалькі гадзін". Усё гэта павінна было здарыцца яшчэ паўгода таму. І ход вайны, цалкам магчыма, быў бы тады зусім іншы. Але не адбылося. І словы гэтыя, якіх усе тады так чакалі, не былі сказаныя. Прагучалі іншыя. Ва Украіне - на фронце і ў яе разбітых і спаленых гарадах. Некалькі слоў аб тым, што трэба жорстка эканоміць боепрыпасы. А чаго гэта каштавала ў выніку, казаць не трэба. Аб гэтым ведаюць усе. Яшчэ з той вайны, амаль забытай.

"Неадкладна, даслоўна ў наступныя некалькі гадзін". Як бы там ні было, гэта ўжо сказанае. І гэта дарагога каштуе. Ва ўсякім разе, пыху заваёўнікаў канкрэтная пастанова аб пастаўках сродкаў адплаты саб'е прыкметна. І многіх прымусіць задумацца. А то там, у глыбінцы, з гэтым неяк туга. Ніхто не хоча верыць, што родная і вечная ўлада іх абсалютна не шануе. І пастараецца ўсялякім коштам сагнаць у акопы процьмы мабілізаваных.

У тэлеграм-каналах лёгка знайсці сюжэт расейскага франтавога побыту, зняты кімсьці з удзельнікаў гэтай сутычкі дзесьці ў маркотным лесе недалёка ад фронту. Стаіць сабе звычайны мобік у старэзным камуфляжы. Прысадзісты, моцны, немалады. І балбоча пра штосьці. Вядома, з мацюкамі - фанаграма сціснутая як толькі мажліва. А перад ім, мяркуючы з усяго, нейкі кадыравец або хтосьці з іншых карнікаў. Бо з паўнамоцтвамі. У руках у яго важкая палка. Не якая-небудзь выпадковая крывуліна, падабраная на месцы дыслакацыі вайсковага падраздзялення гаспадарлівым вайскоўцам. А старанна апрацаваная і выпрабаваная ў справе дубіна. Вокамгненным ударам ён збівае мобіка з ног.

Той спрабуе ўхіліцца, але экзэкутар бязлітасны. Ён доўга і ўмела б’е дубінай чалавека, якога ніхто нават не паспрабуе выратаваць. Таму што гэта не канфлікт двух мабілізаваных, якія не падзялілі нешта. Гэты расейскі сродак выхавання салдата на вайне. Нарэшце, пакараны спыняе спробы ўхіліцца ад удараў. Уткнуўшыся тварам у зямлю, ён пакорліва чакае новых зверстваў. Не спрабуе ўцякаць. Ён ведае, што ад здзічэлай улады яму нідзе не схавацца.

Гэтая арда ўжо ідзе на Захад. І што ж, свет можа сабе дазволіць, каб такое войска шпацыравала па Еўропе? Чаго ж тады варта ўся наша цывілізацыя, калі ніхто нават не спрабуе знайсці ўправу на аднаго хмыра з усім вядомай падваротні?

Ах, так!.. Ёсць яшчэ перамовы. Вось збяруцца дамоўныя бакі дзе-небудзь у Стамбуле або ў іншай прыдатнай мясціне і ўсё абмяркуюць. І пра пакуты няшчаснага мобіка ў прыфрантавым лесе ўспомняць абавязкова. Памаўчаць. Падумаюць. Падпішуць лёсавызначальны дакумент. І нехта скажа тым, хто сустракае ў аэрапорце: «Я прывёз вам мір!» Здаецца, усё гэта было.

Вось толькі ўспомніць бы, чаго ўсё гэта каштавала потым.

Уладзімір Халіп, адмыслова для сайта Charter97.org

Вы можаце падтрымаць сайт Charter97.org наступным чынам:

РАЗЛІКОВЫ МУЛЬТЫВАЛЮТНЫ РАХУНАК ДЛЯ АХВЯРАВАННЯЎ:

Назва банка: Bank Millennium S.A.
Адрас: ul. Stanislawa Zaryna, 2A, 02-593, Warszawa
IBAN: PL97116022020000000216711123
SWIFT: BIGBPLPW
Імя ўладальніка рахунку: Fundacja “KARTA ‘97”
рызначэнне аплаты: Darowizna na cele statutowe

Звязацца з намі можна праз адрас [email protected]