Начальніку патопу патрабуецца брод

Толькі хто ж яму паверыць?

Журналісты з тэлекамерай зазірнулі і ў гэтую сядзібу. Гаспадар ахвотна расчыніў перад імі брамку. І павёў па двары, рассякаючы тоўшчу вады. Уражвала глыбіня. Ён не плыў - спрабаваў ісці. Разбягаліся хвалі па баках, адлюстроўваючы бясхмарнае неба. Двор гэты быў роўны, прасторны. І жылося тут, відаць, утульна і радасна. Сад. Агарод. І ўсё іншае, што патрэбнае чалавеку ўмеламу і працавітаму. Было зразумела, што ўсё тут у яго ішло на лад і радавала бязмерна. Толькі вось абрынулася ў адну праклятую ноч. Вада прыйшла і засталася. Надоўга. Калыхаліся адлюстраванні дрэў ля дома. Сад спрабаваў зазірнуць у гэта рухомае люстэрка, якое ўзнікла так раптоўна.

А гаспадар упарта ішоў праз затоплены двор. Дужы, звыклы да ўсякай працы, ён упарта прасоваўся да пабудоў, за якімі пачынаўся яго падтоплены сад. Цяжка было адгадаць, высокі гэта чалавек ці не занадта - вялікая вада ўсё заблытвала і ўсталёўвала свае парадкі. Вось ён спыніўся перад нейкімі дзвярыма. Сказаў, што гэта летняя кухня. Прапанаваў зазірнуць, калі дзверы ўдасца адчыніць. Тут лядоўня і тэлевізар, набытыя нядаўна, яшчэ выплаціць крэдыт не паспеў. Дзверы паддаліся. Ён увайшоў. Стаяў і глядзеў, як гэтым прасторным памяшканнем і ўсім, што тут было, распарадзілася вада. Пасля сказаў, што там, за сцяной, яшчэ пакой унука, школьніка. Тамака яго стол, кнігі, кампутар. Усё пад вадой. Прамоклыя кнігі і гаджэты ўжо не выратаваць.

Усё з гэтай сядзібай, мінулым і будучым жыццём у ёй было зразумела. Але ўжо ў двары гаспадар выказаў і затоеную крыўду. Толькі паспеў высушыць сена, і тут усё забрала вада. Гэтулькі працы, і ў адно імгненне сплыло. А сусед увогуле накасіць паспеў на ўсю зіму. І таксама ніякага следу. Так што перадайце наш дзякуй гэтаму, які ў іх там, у Крамлі... Гэты вядомы... І далей запікана ўсё. Скончылася фанаграма, а чалавек усё стаяў пасярод свайго падтопленага саду і глядзеў у бок бясконцага разліву. І немагчыма было зразумець, дзе тут зямная цвердзь, а дзе Дняпро, што ўсё адносіць у мора.

А мітуслівы чалавечак з дзіўнымі манерамі ўжо спяшаўся паставіць надзейную заслону ўсім пажаданням такога кшталту, якія і без гэтай высокай вады ўжо плылі да яго ў незлічонай колькасці. Захады абароны былі ўжытыя беспрэцэдэнтныя. З кожнай праўладнай крыніцы інфармацыі і іншых ёмістасцяў нявызначанага прызначэння хлынуў магутны струмень меркаванняў, фактаў і здагадак, якія сцвярджаюць поўную недатычнасць акупантаў да гэтага злачынства. Кахоўская ГЭС - на тэрыторыі, якую яны кантралююць? І што з таго? Хіба маглі яго салдаты ўчыніць такое злачынства?

Аднак ён адчуваў, што яго пазіцыя занадта ўразлівая. А тут яшчэ гэты ордэр з Гаагі вісіць над галавой. Як бы не прыжмурылі праваахоўнікі дзе-небудзь у неасцярожнай паездцы па далёкіх краінах. Занадта шмат зайздроснікаў. І ў лішку разнастайных пастак. А таму ён выбраўся з бункера і развіў бурную дзейнасць. Пракраўся ў нейкі шпіталь, дзе падрыхтаваным загадзя пацярпелым уручаў нейкія медалькі. Нават крэселка за сабой перацягваў асабіста. А на нейкай крамлёўскай цырымоніі ўвогуле адвярнуўся дэманстратыўна ад вернага Шайгу, быццам яго наогул не ведае, і да спраў паплечніка не датычны. Але спахапіўся тут жа: дохлы атрымліваецца нумар.

Загадаў сабраць самую надзейную масоўку - Z-вайсковых карэспандэнтаў. Кажуць, іх з такой нагоды два тыдні вытрымлівалі ў карантыне. Папярэдзілі строга, што непрыемнымі пытаннямі вышэйшую асобу трывожыць не належыць. Усё, што можна сказаць у цяперашняй суровай рэальнасці, ён сам скажа. Але тое, што ён дазволіў сабе абрынуць на галовы сваіх слухачоў, ужо гатовых да нечаканасцяў, ашаламляла. Ды ўзяць хаця б адзін фрагмент у іх кароткім пераказе.

Людзі, такія як вы, якія пад кулямі пабывалі. Змяняецца свядомасць. Я гэта ведаю па сабе - не так, як вы, але на верталёце лётаў, і па ім стралялі трасіруючымі кулямі.

Вайсковыя карэспандэнты былі проста ашаломленыя. Гэта ж якая жудасць! Няўжо па дарозе да бункера такое магло здарыцца? Выходзіць, ужо дабраліся і туды?

Дзіўная рэакцыя. А чаго яны чакалі ад такога інфарматара? У яго зусім іншыя клопаты. І рэальнасць у кожнага свая. І дыялог не атрымліваецца, бо ён не патрэбны. Усё ўжо даўно ўсе ведаюць. І рыхтуюцца да ўсякага з магчымых паваротаў. Нехта паспешліва капае норку глыбей. А нехта шукае выйсце са штучна створанай катастрофы. І як ні глушы фанаграму роліка, знятага ў затопленым двары прыдняпроўскага дома, сказанае яе гаспадаром абавязкова дойдзе да адрасата.

Надыходзіць такі час, якога доўга чакалі. Сыходзіць вялікая вада. Шчодрая рака вяртае людзям зямлю. І лінія фронту ідзе на ўсход. Не так хутка, як людзям хацелася б. Але ўсё ж... Яшчэ падумаць страшна, але быццам бы надыходзіць доўгачаканае зацішша. Калі гэты свет, які набраў катастрафічную хуткасць, зможа спыніцца, азірнуцца.

І зразумець, нарэшце, чым заканчваецца прарыў ва ўладу вар'ятаў і садыстаў.

І хто ведае, можа, і на нашай няшчаснай планеце наступяць такія часы, калі скончыцца гэтая жудасная вайна, развязаная выхадцамі з піцерскай падваротні. І мітуслівы, несамавіты чалавечак дзе-небудзь у Гаазе будзе расказваць сябрам па няшчасці, што ён не хто-небудзь там, а паўнапраўны начальнік патопу. Якому проста не ўдалося ў гэтым хаосе знайсці брод.

Толькі хто ж яму паверыць?

Уладзімір Халіп, спецыяльна для сайта Charter97.org

Калі вам спадабаўся артыкул, вы можаце падтрымаць сайт Charter97.org наступным чынам:

РАЗЛІКОВЫ МУЛЬТЫВАЛЮТНЫ РАХУНАК ДЛЯ АХВЯРАВАННЯЎ:

Назва банка: Bank Millennium S.A.
Адрас: ul. Stanislawa Zaryna, 2A, 02-593, Warszawa
IBAN: PL 97 1160 2202 0000 0002 1671 1123
SWIFT: BIGBPLPW
Імя ўладальніка рахунку: Fundacja “KARTA ‘97”
рызначэнне аплаты: Darowizna na cele statutowe

Звязацца з намі можна праз адрас [email protected]