Сустрэць Новы год у бібліятэцы

Раздача сланоў пачнецца строга паводле раскладу.

Гэта рытуал. Строгі. Дакладны. Бязлітасны. Амаль як змена варты. Або страявы крок па падзелах на тры лікі. Не выконваць нельга. А таму 25 снежня яны заўжды збіраюцца разам. У Санкт-Пецярбургу. У зале Бібліятэкі імя Ельцына. Дзіўна ўсё ж. Як гэта магло здарыцца – яны і Ельцын?

Ды вось так выйшла. Гэта ж не проста бібліятэка, а прэзідэнцкая. У тыя даўнія часы праміргалі. Не ўдакладнілі статут. Не зачысцілі прастору. А цяпер мітусіцца і нешта мяняць ужо неразумна і позна.

Быццам бы ўсё звыклае і даўно знаёмае. З аскепкаў імперыі, якая заўчасна спачыла, збілі калісьці нейкае падабенства савецкіх гурткоў на інтарэсы. І нічога, наведваюць. Ды якія чыны – прэзідэнты ды іншая шляхта. Ніхто не наракае, не абураецца. Усё яшчэ спадзяюцца, а раптам і ім нешта там перападзе. Вядома, тут скрэпы яшчэ тыя. Варта толькі крамлёўскім гледунам расслабіцца і злёгку пазяхнуць, як пачынаюць тут жа дзейнічаць нейкія падступныя цэнтрабежныя сілы. Яшчэ крыху – і браты ў СНД і партнёры ў ЕўрАзЭС пабягуць хто куды. Без аглядкі. А таму і даводзіцца, калі ўсе ўжо традыцыйна рыхтуюцца да Новага года, гэты стракаты кантынгент збіраць разам. І ладзіць ім, як салдатам у казарме, своеасаблівую пераклічку. І вячоркі, вядома. А ў дадатак іншыя дробныя радасці. Прывучаючы паступова да парадку і паслухмянасці. Ніякіх адкрыццяў. Ніякіх ідэй. Тая ж казарма, толькі ў бібліятэцы.

Аднак на гэты раз на стараімперскім свяце паслухмянства нібыта пазначыўся нейкі новы паварот. Арганізатары злёту праяўлялі няштатную актыўнасць. Накіроўваліся кудысьці, хаваліся. Відавочна нешта ладзілі. І маршала чамусьці ў Пецярбург прывезлі. Усё таго ж – удалага палкаводца. Які правадыру даклаў, быццам Мар'інку ўзяў. Гэта ж трэба, які подзвіг! Вось толькі ўдзельнікаў кіроўнага злёту гэтая навіна чамусьці не ашаламіла. Усе спрабавалі даведацца, навошта паклікалі. Інтрыга трывала нядоўга.

Высветлілася, што зусім выпадкова на прадпрыемстве «Паўночная верф» менавіта ў гэты дзень быў гатовы да ўзняцця сцяга фрэгат «Адмірал Галаўко». І не толькі ён, а заадно малы ракетны карабель «Нара-Фамінск» і тральнік «Леў Чарнавін». А якія праблемы? Траціну бюджэту адвалілі на абаронку. Могуць і не такое сабе дазволіць. Савецкі Саюз таксама меркаваў, што галоўнае – ваенная моц. І грошай не шкадаваў. А потым выпадкова выявілі, што скончылася ежа. І няўмольная ржа пакрыла ўсенародны гонар і моц.

Але ж тады яшчэ нікому нават у галаву не прыходзіла Мар'інку штурмаваць. А тут ідзе такая заваруха, што нават у бібліятэку няма калі зазірнуць. Толькі ракеты, снарады і танкі ў галовах неўтаймоўнага кіраўніцтва самай ваяўнічай з усіх краінаў кантынента. Так, Новы год. І высокія госці скліканыя да месца збору. Павіншаваць бы іх, нечага пажадаць народам, якія яны прадстаўляюць. Але пра якія святы, пра якую яшчэ ялінку тут можна думаць, калі тры баявыя караблі гатовыя падняць сцягі.

Іх капітаны ўжо даклалі маршалу пра поўную баявую гатоўнасць. А той адпаведна Пуціну – усё пра тое ж. Момант урачыстасці.

Незаўважаным ён не застаўся. Вельмі нават заўважылі. І не толькі тыя, хто заставаўся ў бібліятэцы. Імперскую веліч не схаваеш пад дыван. Вялікія грошы, нават інвеставаныя ў заклёпкі, уражанне ствараюць.

Паседжанне Вышэйшай Еўразійскай эканамічнай рады прайшло паважна і строга. Усім было зразумела, што да чаго і што за колькі. На парадку дня, як паведамлялі адпаведныя крыніцы, больш за два дзясяткі пытанняў, якія тычацца, у тым ліку, і ключавых кірункаў развіцця інтэграцыйных працэсаў у ЕАЭС. Усё гэта вельмі нагадвала паседжанне палітбюро часоў незабыўнага Леаніда Ільіча. Хіба што дакладнікі былі загадзя папярэджаныя пра строгае выкананне рэгламенту.

А таму высветлілася амаль адразу, што поспехі ў супольнасці проста нечуваныя. Рапарты нагадвалі свету, што ніякія сілы не прымусяць Расею і яе сатэлітаў збочыць з абранага шляху. Вядома, цяжкі гэты шлях. Але жратва яшчэ не канчаецца. Народ церпіць. І можна прадаўжаць рух да вызначанай мэты. Як у былыя часы. У адзіным шыхце.

Ажно а трэцяй гадзіны ночы шарахнула. У Феадосіі, у порце. Ракеты падбілі вялікі дэсантны карабель «Новачаркаск», які быў прышвартаваны ля пірса ў чаканні разгрузкі. Мясцовыя жыхары тут жа выклалі ў сацсетках здымкі таго, што ўлады паспрабавалі абвясціць «нязначным інцыдэнтам». Гіганцкае вогненнае воблака палыхнула над портам. Пасыпаліся аскепкі боепрыпасаў.

УСУ мяркуюць, што карабель даставіў у Крым груз ракетаў або «шахедаў». У момант удару выбухоўка ў трумах здэтанавала. Экіпаж, які складае ад сямідзесяці да дзевяноста чалавек, проста размяло.

Але ў Пецярбургу высокапастаўленая супольнасць чытачоў з пытаннямі пра тое, што адбылося, да Пуціна не звярталася. Яшчэ захоўваўся аптымістычны настрой папярэдняга дня. Але амбіцыйную праграму відавочна скамячылі. Усім прапанавалі экскурсію па палацах і банкетах у выніку.

Вось і добра. Быццам бы ўсё атрымалася. Сустрэліся. Пагутарылі. Ніхто надта не выкабеньваўся. На сілы і магчымасці дэманстравалі разуменне складанай сітуацыі. І нават падтрымалі ідэю сустрэцца зноў. Не ў халодным снежні, а ў легкадумным траўні. І толькі не ў гэтай надакучлівай усім бібліятэцы. Без усялякага выпяндрожу – у Маскве. Магчыма, тады ўжо пашанцуе з надвор'ем. Выбары забудуцца. Усё зноў увойдзе ў звыклую каляіну. Прыйдзе новае дыханне. І на якім-небудзь крамлёўскім лужку ў сонечным ззянні ўсёй гэтай кампаніі паўстане новаабраны шэф галоўнага бункера Расеі. Ці ўжо ў поўным бляску – яе новаспечаны «анпіратар»?

А раздача сланоў пачнецца строга паводле раскладу.

Уладзімір Халіп, спецыяльна для Charter97.org