Бітва за Салядар: ПВК «Вагнера» нясе каласальныя страты

Што насамрэч адбываецца на Бахмуцкім плацдарме.

Расейцы ўжо некалькі разоў рапартавалі пра «ўзяцце Салядара», які знаходзіцца пад Бахмутам. Узброеныя сілы Украіны гэтыя заявы зняпраўджваюць.

Што насамрэч адбываецца ў Салядары, сайту Charter97.org распавёў украінскі вайсковы экспэрт Аляксандр Каваленка:

- Там вельмі складаная сітуацыя. На сёння Салядар расейцы бачаць як трамплін для будучай акупацыі Бахмута. Гэта такая паўночная брама, праз якую яны могуць зайсці ў горад, але спачатку ім трэба з вялікімі перашкодамі захапіць Салядар. Для гэтага яны і кінулі вялікую колькасць сіл і сродкаў.

Прынамсі, гаворка ідзе аб прыватнай вайсковай кампаніі «Вагнера» Яўгена Прыгожына, які вымушаны быў частку сваіх падраздзяленняў адвесці ад усходняй і паўднёвай часткі Бахмута і перакінуць пад Салядар. Адзначу, што ПВК складаецца не толькі з зэкаў, але яшчэ і наймітаў, скажам так, з досведам, байцоў іншай якасці. Гэта сведчыць аб тым, што ў «Вагнера» цяпер ёсць пэўны недахоп рэсурсаў.

- Чаму гэта кажа аб недахопе рэсурсаў?

- Звычайна яны не выкарыстоўваюць прафесійных наймітаў у такіх хвалепадобных кідках на якую-небудзь з лакацый. Размова ідзе аб недахопе рэсурсаў. Акрамя таго, калі было праведзенае адвядзенне, частка падраздзяленняў 7-й дэсантна-штурмавой дывізіі расейскіх войскаў была перакінутая для прыкрыцця тылоў менавіта пад Бахмутам. Выходзіць, нейкія пазіцыі яны пакінулі і папрасілі Мінабароны РФ прыкрыць тылы праз недахоп рэсурсаў.

Увесь іх рэсурс цяпер марнуецца менавіта ў Салядары. Яны яго абсалютна не шкадуюць, бо бачаць далягляд акупацыі горада. Менавіта яго яны хочуць паднесці на сподачку з блакітнай аблямоўкай Пуціну ў якасці дэманстрацыі сваёй эфектыўнасці.

Бо больш за паўгода наступу на Бахмут прынесла нулявы вынік. Тым больш, што за гэты час УСУ была вызваленая Харкаўшчына, правабярэжная Херсоншчына і Мікалаеўшчына. Ёсць з чым параўноўваць.

Атрымліваецца, на Салядар яны гатовыя кідаць усё: ПВК «Вагнера», прадстаўнікоў першага і другога армейскага корпуса так званых «ЛНР» і «ДНР», расейскую артылерыю, якая з'яўляецца такой пяхотна-артылерыйскай «навалай». Справіцца з ёй дастаткова праблематычна, асабліва, калі вораг не шкадуе рэсурсу, хоць і нясе каласальныя страты. Ідуць хваля за хваляй. Увогуле, сітуацыя дастаткова складаная.

- Ці ёсць пагроза таго, што расейцы ўсё ж возьмуць гэты горад?

- Пры самым найгоршым развіцці падзей - так, такое магчыма. Тым не менш, трэба ўлічваць адзін момант. Ці зацягнуць Узброеныя сілы Украіны «вагнераўцаў» у гарадскія баі. Бо менавіта ў гарадскіх баях расейскія акупанты ніякія. Марыупаль, Папасная, Севераданецк паказалі, што гарадскі бой - гэта не іх наогул род дзейнасці.

Падкрэслю, калі будуць менавіта зацяжныя гарадскія баі, то расейцы могуць загразнуць у Салядары на працяглы час і імклівай перамогі не будзе. Калі ж будзе прынятая пастанова выходзіць з Салядара, каб максімальна зберагчы асабовы склад, то такіх баёў не будзе.

Хоць, вядома, варыянт з зацяжнымі баямі ў самім горадзе можа адбіцца на патэнцыяле самога ж «Вагнера», рэсурс якога з выгляду не абмежаваны, але насамрэч мы можам канстатаваць, што там сапраўды маецца абмежаванасць.

Зацяжныя баі могуць садзейнічаць змяншэнню рэсурсу, а гэта скончыцца тым, што ў нейкі момант расейцы не змогуць утрымліваць нават тыя пазіцыі, якія занялі.

- Некаторыя экспэрты адзначаюць, што гісторыя з Бахмутам і Салядарам - авантура, якая адбываецца праз асабістыя амбіцыі Прыгожына. Як УСУ могуць скарыстацца такім становішчам рэчаў?

- УСУ ўжо ім карыстаюцца напоўніцу. Бахмуцкі плацдарм цалкам - гэта месца, дзе расейскія акупанты ўжо больш за паўгода марнуюць каласальны рэсурс: чалавечы, тэхнічны, артылерыйскі, а таксама была выкарыстаная вялікая колькасць набояў, боепрыпасаў. Гэта сапраўды каласальны рэсурс, які можна было б выкарыстоўваць на зусім іншым накірунку.

Напрыклад, на правабярэжнай Херсоншчыне сканцэнтраваць пяць тысяч чалавек, перамалотых у мясарубцы пад Бахмутам, для наступлення на Мікалаеў, Крывы Рог. У Запарожскай вобласці маглі сканцэнтраваць 10 тысяч і накіраваць у кірунку таго ж Запарожжа.

Рэсурс, які ўсе гэтыя паўгода «шаткаваўся» УСУ пад Бахмутам, мог бы быць выкарыстаны дзесьці яшчэ. Аднак не быў, дзякуючы гэтаму паспяхова ажыццяўляліся контрнаступальныя дзеянні УСУ.

Можна сказаць, што Бахмуцкі плацдарм - гэта своеасаблівая «чорная дзірка», якая зацягвае расейскія рэсурсы і не выпускае. Такая «данбаская Чарнабаеўка».