Андрэй Піянткоўскі: Пуцін прыняў пастанову аб буйнамаштабным уварванні ва Украіну

«Гляйвіц» пачаў пакрокава разварочвацца.

Ініцыяцыю (не блытаць з інаўгурацыяй) малады прэзідэнт Уладзімір Зяленскі прайшоў 9 снежня 2019 года ў Елісейскім палацы ў Парыжы, калі ў прысутнасці крамлёўскага дыктатара ён разарваў пададзеныя яму на подпіс малароскія кандыцыі, узгодненыя Сурковым і Ермаком, піша расейскі палітолаг Андрэй Піянткоўскі для сайта kasparov.ru

Гэты драматычны крок нагадаў мне знакаміты ў часы маёй маладосці фільм Раберта Раселіні «Генерал Дэла Ровер», сюжэт якога заснаваны на рэальных падзеях Другой сусветнай вайны. Акупанты прызначаюць выпадковага чалавека на ролю фэйкавага лідара Супраціву. Да пары да часу ён выконвае іх праграму, але ў вызначальны момант захапляецца сваёй роляй, выходзіць з-пад іх кантролю і становіцца сапраўдным героем. Ролю таго «Зяленскага» з Італіі 1944 года бліскуча выканаў Віторыа дэ Сіка.

Пасля Парыжа я для сябе ўзвёў украінскага «Della Rovere» ў рыцары «Ордэна калектыўнага Манэргейма» і з тых часоў імкнуся ў сваіх публічных выступах падтрымліваць яго і ўстрымлівацца ад крытычных заўваг. Зяленскі для мяне прэзідэнт краіны, якая змагаецца з імперыяй зла. (Запэўніваю Вас, пуцінская Расея нашмат больш адпавядае гэтаму азначэнню, чым позні Савецкі Саюз.)

І ў гэтай ролі ён шмат чаго дамогся на міжнароднай арэне. Параўнайце Байдэна 16 чэрвеня пасля правальнага саміту з Пуціным у Жэневе і Байдэна 18 лютага, які звяртаецца да нацыі. Гэта два розныя прэзідэнты ЗША з рознымі поглядамі не толькі на крызіс вакол Украіны, але і на свет цалкам і ролю Амерыкі ў ім.

Трансфармацыя поглядаў амерыканскага прэзідэнта, якая адбылася за 7 месяцаў, — вынік супольных намаганняў амерыканскага палітычнага істэблішменту, які рэзка асудзіў жэнеўскі перформанс Байдэна, і ўкраінскай дыпламатыі, у тым ліку асабістай дыпламатыі Зяленскага і яго бліскучага міністра замежных спраў Кулебы.

Але яшчэ большую ролю кансалідацыі пазіцыі Захаду згуляла гераічнае супрацьстаянне ўкраінскага войска, валанцёраў, грамадзянскай супольнасці ўсім гібрыдным нападам «брацкага» агрэсара, які адмаўляе права на самастойнае існаванне не толькі ўкраінскай дзяржавы, але і ўкраінскага народа.

Зяленскі меў поўнае маральнае права заявіць у Мюнхене верхавіне сусветнай палітычнай эліты:

«Мы будзем абараняць сваю зямлю, маючы падтрымку партнёраў ці не маючы. Ці прадстаўляюць нам сотні адзінак сучаснай зброі ці пяць тысяч шлемаў. Мы цэнім усякую дапамогу, але ўсе павінны разумець: гэта не дабрачынныя ўнёскі, пра якія Украіна павінна прасіць ці нагадваць, высакародныя жэсты, за якія Украіна павінна нізка кланяцца.

Гэта ваш унёсак у бяспеку Еўропы і свету. Дзе Украіна восем гадоў з'яўляецца надзейным шчытом. І восем гадоў стрымлівае адно з найбуйнейшых войскаў свету. Якое стаіць уздоўж нашай мяжы, а не межаў краінаў ЕЗ».

Ад сябе я б дадаў, што мінімум гадоў дванаццаць у Авальным кабінеце Белага дома пуставала вакантнае крэсла Лідара Свабоднага Свету. У крытычны момант сусветнай гісторыі Украіна вымушаная была ўзяць на сябе гэтую высокую місію. Менавіта Украіна, якой яе адукаваныя еўрапейскія партнёры ўсё яшчэ прадаўжаць распавядаць, якім крытэрам сяброўства ў ЕЗ і NATO яна дагэтуль не адказвае. Украіна давяла, што валодае самай галоўнай якасцю, абсалютна неабходнай для Лідара Свабоднага Свету, - гатоўнасцю змагацца і, калі спатрэбіцца, паміраць за сваю Свабоду. Змагацца першай з небяспечным і жорсткім ворагам, які кінуў выклік усяму Захаду.

І Захад гэта разумее. Дакладней, зразумеў у самы апошні момант. Калі атрымаў ад ветлівых людзей прапанову сабраць манаткі і прыбрацца прэч. Зала канферэнцыі сустрэла авацыяй стоячы Прэзідэнта краіны, якая змагаецца за сябе і за тых еўрапейскіх хлопцаў.

Я быў бы рады скончыць на гэтай пазітыўнай ноце аналіз выступу на мюнхенскай канферэнцыі Прэзідэнта Украіны. Але я не быў бы сябрам Украіны, калі б не спыніўся на адной дзіўнай памылцы Зяленскага.

Ён ізноў і ў выступе, і асабліва ў гутарцы з вядоўцай аддаў даніну наратыву, які актыўна прасоўваецца ў Кіеве расейскай агентурай: ЗША сваімі прадказаннямі аб непазбежным уварванні Пуціна перабольшваюць рэальную пагрозу, нагнятаюць паніку, руйнуюць эканоміку Украіны. Шэраг чальцоў кіроўнай партыі старанна прадаўжаюць ланцужок гэтых хітрых тэзісаў - ЗША падштурхоўваюць нас да вайны з Расеяй, разглядаюць Украіну як разменную манету, уклалі кантракт з Пуціным за нашай спінай.

Нейкія жулікі ў асяроддзі Зяленскага (і я падазраю якія) моцна ўкаранілі ў ягоную свядомасць недавер да выведзвестак ЗША.

Між тым амерыканская выведка праводзіць эфектыўную нестандартную спецаперацыю супраць пуцінскага бункера. Відавочна, яны валодаюць устойлівай магчымасцю здымаць інфармацыю непасрэдна з бункера. (На што, дарэчы, празрыста намякаў Blinken у сваім інтэрв'ю 19 лютага Я. Катрыкадзэ .) І гэта, вядома, не human intelligence, а technical intelligence. Калі б у іх у бункеры быў свой расейскі Борман (Патрушаў, напрыклад) яны б ні з кім не дзяліліся б атрыманай ад яго інфармацыяй, каб не скампраметаваць сваю каштоўную крыніцу.

Сутнасць жа амерыканскай інфармацыйнай палітыкі ў апошнія 2-3 тыдні палягае акурат у публічным раскрыцці ў рэальным рэжыме часу дакладных планаў крамлёўскага «Гляйвіца»: хімічныя атакі ўкрафашыстаў, запісаныя на відэа, тэрарыстычныя выбухі ў Данбаскіх гарадах. Такое прэвентыўнае выкрыццё іх планаў прымушае чэкісцкіх крыэйтараў адмаўляцца ад старанна падрыхтаваных пастановак і скочвацца на ўзровень фэйк фэйку.

Што мы і назіраем з раніцы 19 лютага, калі на нашых вачах пуцінскі «Гляйвіц» пачаў пакрокава разварочвацца менавіта так, як і папярэджвала амерыканская выведка, - напад на хімічны завод, выбух машыны начальніка паліцыі - але толькі ў адкрыта карыкатурнай форме. «Гляйвіц» быў аддадзены на аўтсорсінг МММ-шніку Пушыліну, які яго цалкам праваліў. Прэвентыўнае выкрыццё пуцінска-пушылінскага «Гляйвіца» - важны ўнёсак у зрыў злачыннай задумы Вялікай вайны.

Што да магчымай даты ўварвання, яна ніколі не называлася абсалютна дакладнай. З вельмі простай прычыны. Дакладнай даты не ведаў у бункеры ніхто, у тым ліку Пуцін. Аж да 18 лютага ўсе дэманстратыўна трансляваныя гораду і свету данясенні амерыканскай выведкі суправаджаліся абавязковай формулай «Пуцін яшчэ не прыняў канчатковай пастановы».

Мабыць, ён прыняў пастанову і паведаміў пра гэта найбліжэйшым асобам 18 лютага, пра што неадкладна стала вядома амерыканцам. Байдэн палічыў гэтую навіну настолькі важнай, што перапыніў сваю дзелавую паездку ў Агаё і тэрмінова вярнуўся ў Вашынгтон, каб звярнуцца да амерыканскага народа. І трошкі да Russian people.

Выбудоўваецца ўражлівая паслядоўнасць падзей:

18 лютага. Пуцін прымае пастанову.

19 лютага. Раніцай пачынаецца пушылінскі «Гляйвіц», бессэнсоўны і бязлітасны, з тупымі фэйкамі і эвакуацыяй дзясяткаў (сотняў?) тысяч няшчасных людзей у нікуды.

20 лютага. Анэксія Беларусі, аб неабходнасці якой 28 гадоў гаварылі сапраўдныя расейскія патрыёты, адбылася.

21 лютага ................................................ ...

У тэрміновай дэпешы з Масквы, якой падзяліўся з намі 18 лютага Байдэн, было дзве навіны. Адна горшая за другую.

Пуцін прыняў пастанову аб буйнамаштабным уварванні ва Украіну.

План гэтага ўварвання ўключае ў сябе ўзяцце Кіева.

Другая навіна нават больш шакавальная, чым першая. Усё ж большасць экспэртаў сыходзілася на тым, што расейская ваенная эскалацыя абмяжуецца спробай нейкага пашырэння АРДЛА з далейшым яго прызнаннем.

Вядома, нейкія надзвычайныя абставіны могуць у найбліжэйшыя дні заахвоціць Пуціна змяніць сваю пастанову. Або яго войскі проста не змогуць дайсці да Кіева.

Але цяпер, калі вы чытаеце гэтыя радкі, ён жыве жыццём чалавека, які цвёрда ведае, што праз некалькі дзён ён возьме Кіеў. Незалежна ад ходу далейшых падзей гэта гаворыць нам ужо вельмі шмат пра альтэрнатыўны стан яго свядомасці.

«Узяць Кіеў» — гэта дзясяткі тысяч забітых, вайскоўцаў і мірных жыхароў, украінцаў і расейцаў, маральная катастрофа расейскага народа, статус ізгоя і парыі для расейскай дзяржавы, хутчэй за ўсё, распад гэтай дзяржавы.

А для Пуціна асабіста Момант Макбета:

Па мне, усе сродкі добрыя з гэтага часу:

Я так ужо ўграз у крывавай ціне,

Што лягчэй будзе мне наперад крочыць,

Чым па багне вяртацца назад.

І ён ведае, куды ён будзе крочыць далей у крывавай ціне на наступны дзень пасля ўзяцця Кіева. Зусім нядаўна, 6 лютага, ён распавёў пра гэта напышлівым носьбітам мовы Шэкспіра:

«Вядома, патэнцыялы аб'яднанай арганізацыі NATO і Расеі не супастаўныя. Мы разумеем, але мы таксама і разумеем, што Расея — адна з вядучых ядзерных дзяржаў, а паводле некаторых кампанентаў па сучаснасці нават многіх апярэджвае».