«Беларускі рэжым ужо нічога не вызначае»

Пра жарт, які пасаромеўся паўтараць беларускі тэлевізар.

Павінен сказаць, што я быў вельмі ўражаны раптоўным пятнічным прыступам шчырасці, піша аўтар Telegram-канала «Лісты да дачкі». Бо раней сёй-той, бывала, казаў пра волю народа ці апошняга амапаўца. Апошнім часам разважаў пра інтрыгі вонкавых сіл, якія не дазваляюць яму кінуць стырно. А ў пятніцу ўжо сапраўды прызнаўся, што яго лёс знаходзіцца ў руках найвышэйшых сіл. І як вызначыць старэйшы брат, так усё і будзе.

Можна, вядома, зрабіць выгляд, што гэта ўсё быў жарт. Але толькі гэта быў жарт такога кшталту, што беларускі тэлевізар пасаромеўся яго паўтарыць. Гэта месяц таму словы старэйшага брата, які вызначае, колькі малодшаму засталося прэзідэнцтва, можна было выдаць за жарт. Сумнеўнай уласцівасці, але кожны жартуе як умее. А зараз якія ўжо жарты? Хто выводзіць войскі той і вызначае прэзідэнцкія тэрміны.

А наконт войскаў беларускія ўлады ўжо дакладна нічога не вызначаюць. А тыя, хто вызначае, здаецца, ужо нават не ўважаюць за патрэбнае ставіць іх у вядомасць. Вось увесь мінулы тыдзень розныя сведкі стабільнасці самага вышэйшага ўзроўню варажылі аб тым, калі расейскія войскі сыдуць дадому. І, што характэрна, не адгадаў ніхто. Так што ў нядзелю міністру абароны давялося канстатаваць той факт, што войскі застаюцца тамака, дзе яны былі. Пагадзіся, не трэба быць міністраў абароны, каб заўважыць відавочнае.

Ёсць у мяне падазрэнне, што планамі гэтых войскаў ніхто з беларускімі ўладамі таксама не падзяліўся. Ну а чаго дзеля? Усё адно беларускія ўлады не ў тым становішчы, каб ні на што паўплываць. Падазраю, пра перспектывы ўварвання ва Украіну сведкі стабільнасці самага высокага ўзроўню ведаюць роўна столькі колькі мы з табой. І некаторыя, магчыма, нават моляцца, каб абмінула. Прынамсі тыя, у якіх засталося крыху больш рэфлексаў, чым сведчыць стабільнасць.

Таму што сапраўдная вайна ўсё ж трошкі адрозніваецца ад вайны з уяўным апанентам у тэлевізары. Калі вядзеш вайну ў тэлевізары, заўсёды загадзя вядома, што вораг будзе разбіты. Як жа яму не быць знішчаным, калі ён уяўны? А ў сапраўднай вайны ёсць той невялікая хіба, што ў ёй можна і саступіць. Або атрымаць спадарожную шкоду, несупастаўную з далейшым функцыянаваннем улады.

І вось калі ўнутры беларускай улады ёсць людзі, якія разумеюць розніцу паміж вайной з умоўным і сапраўдным супраціўнікам, то такім людзям застаецца толькі маліцца. Вось з рэферэндумам ім дазволілі пагуляць, а пагуляць з салдацікамі, вядома, не дазволяць. Бо гэтыя гульні выйшлі ўжо на такі ўзровень, які выходзіць за межы кампетэнцыі беларускіх уладаў.