Шапка Манамаха раздушыла Пуціна

З задумы кіраўніка Крамля выйшаў пшык.

Учора ўкраінскія беспілотнікі (Украіна, праўда, як звычайна, адмаўляецца ў гэтым прызнацца) атакавалі два аэрадромы стратэгічнай авіяцыі ў Расеі. Адзін - гэта аэрадром «Дзягілева» пад Разанню, а іншы - аэрадром «Энгельс-2» пад Саратавам. Шкоду, якую прычынілі гэтыя беспілотнікі нельга назваць вялізнай. Але яна і не маленькая. Трое расейскіх вайсковых загінулі і, паводле розных ацэнак, ад трох да чатырох стратэгічных бамбавікоў - выведзеныя са строю.

Але тут важна іншае: выявілася, што па-першае, ва Украіны ёсць сродкі паразы на адлегласць, не меншую за 700 км. І значыць, нават Масква цяпер не знаходзіцца на бяспечнай адлегласці ад тэатра ваенных дзеянняў.

А па-другое, гэты інцыдэнт паказаў, што стратэгічныя аб'екты Расеі (элементы праславутай «ядзернай трыяды»!) зусім безабаронныя і могуць быць атакаваныя праціўнікам. І гэта факт, які цяпер немагчыма адмаўляць.

Я нават баюся выказаць здагадку, колькі грошай скрадзена расейскімі генераламі і камандзірамі ВПК на стварэнні сістэмы абароны стратэгічных аб'ектаў ад нападу з паветра. Я ўпэўнены, што не адзін мільярд нават не рублёў, а даляраў перавандравалі ў іх кішэні за паказ Пуціну прыгожых слайдаў і мульцікаў пра расейскі «Жалезны купал». Не кажучы ўжо пра дзяржпрэмію і ордэны з медалямі…

І гэтая падзея для мяне мае велізарны сэнс, бо паказвае рэальны настрой усёй вайсковай верхавіны Расеі (за выключэннем самага галоўнага лоха - Пуціна). Вайсковыя вярхі Расеі ў асобе яе генералітэту і камандзіраў прамысловасці не збіраліся ваяваць ад слова «зусім». Яны да самага канца не верылі, што гэты блазан на гэта пойдзе.

Яны ўспрымалі гэта як гульню, у якой усе прыкідваюцца сур'ёзнымі хлопцамі, а насамрэч усё разумеюць і не перашкаджаюць адзін аднаму секчы капусту.

Іх безумоўная падтрымка Пуціна меркавала, што ён у адказ на яе не патрабуе ад іх ніякіх рэальных вынікаў і не перашкаджае ім рабаваць казну. Паводле законаў жанру яны павінны былі падаваць яму прыгожыя справаздачы, а ён не павінен быў лезці далей відэаролікаў, парадаў і размаляваных макетаў.

У адказ на пытанне: «Парвем кропаў?» Яны (як прадугледжана правіламі гульні) раўнулі: «Толькі мігні - праз тры дні будзем у Кіеве!», а ён усё пераблытаў і сказаў: «Тады наперад!»

Калі б яны ведалі, што ўзамен атрыманых грошай ад іх запатрабуецца не толькі балбатня пра «другое войска свету» і не толькі вернападданае захапленне ў духу «Ёсць Пуцін - ёсць Расея!», але і рэальнае ваеннае ўварванне ў суседнюю краіну, прычым з рызыкай апынуцца у глабальным супрацьстаянні з усім Захадам, яны ні завошта ў жыцці не пагадзіліся б на такую працу.

Але здарылася тое, што здарылася. Яны відавочна перабралі. І шмат гадоў хлусні зрабілі сваю справу: Пуцін паверыў у рэальнасць усяго гэтага фантастычнага свету, які яны яму малявалі. Яны яго пераацанілі: ён выявіўся недалёкім, пыхлівым і падатлівым на ліслівасць царком з дрэннай аперэткі.

Ён пачаў маляваць сябе побач з Пятром Вялікім і марыць аб сваёй уласнай Палтаве, уявіў сябе новым Пацёмкіным і захацеў перазаснаваць Наваросію, ён палічыў сябе роўным Кацярыне Вялікай і пажадаў адрадзіць бляск яе імперыі...

Вынік стаўся зусім не такім, як ён уяўляў сабе пасля відэаролікаў і манеўраў. Вынік стаўся вельмі сумным. Спачатку Украіна разбіла яго войска пад Кіевам, і ён, відавочна Petro Primo, змушаны быў бегчы з-пад Кіева, як той бег з-пад Нарвы. Потым ён павінен быў сысці з Херсона і забраць з сабой парэшткі найяснейшага князя Пацёмкіна-Таўрычнага, забыўшыся назаўжды пра Новаросію. І вось нарэшце, да асновы яго імперскай магутнасці, ядзернай трыяды, змаглі дацягнуцца гэтыя праклятыя бандэраўцы. І значыць, яму ніколі не зраўняцца з Catharina Secunda…

Так, так, дарагі Уладзімір Уладзіміравіч. Такі лёс многіх цароў: напрыканцы жыцця раптам выразна ўсвядоміць - вакол крадзеж і здрада… І няма нікога, акрамя напалову ідыёта Кавальчука, які змог бы зразумець грандыёзнасць тваёй задумы…

Бо нічога ты не хацеў акрамя таго, каб слава Расеі ззяла ў стагоддзях! Каб нашчадкі з гонарам глядзелі на шэры граніт тваёй магілы дзе-небудзь у цэнтры Санкт-Пецярбурга. І казалі: тут ляжыць герой, які вярнуў Расеі яе сапраўднае (першае!) месца сярод іншых народаў свету…

Але ўсе гэтыя мары выявіліся пустым і сумным глупствам. Тваё войска, без нармальных генералаў, бруднае, вашывае і галоднае, мерзне ў снежаньскім брудзе, без зброі, боепрыпасаў і без найменшых шанцаў на хоць бы нічыю. А сам ты захрас у жахлівых злачынствах, за якія не будзе табе ні прабачэння, ні славы, ні магілы ў цэнтры Піцера. А будзе асінавы кол у ж...у.

А ўсё таму, што не толькі цябе акружалі жулікі і злодзеі. Але і сам ты злодзей і жулік. І забойца. У Пятра Вялікага не было палаца ў Геленджыку і яшчэ ў ста месцах. У яго ўвогуле не было ніякага палаца. Пацёмкін сам гадамі аб'язджаў усю Новаросію і памёр у дарозе, пасярод бясконцых прац, а не хаваўся ў бункеры. Кацярына перапісвалася з Вальтэрам і сябравала з вялікім Эйлерам. А ты слухаеш «Любэ» і сябруеш з Кадыравым.

Вялікія імперыі ствараюцца вялікімі людзьмі. Актавіянам Аўгустам, Карлам Вялікім, Напалеонам Банапартам, Ота Бісмаркам... А ты не вялікі. І нават не выбітны. Ты дробны паскуднік, які воляю выпадку апынуўся на чале Расеі. І паколькі Шапка Манамаха раздушыла цябе як клапа, то і з задумы тваёй выйшаў пшык. Крывавы і смярдзючы пшык.

Ты загубіў шмат людзей. Ты загубіў сваю краіну. Ты загубіў свой народ. Будзь ты пракляты.

Альфрэд Кох, Telegram