ФIЛЬМ. Мікалай Статкевіч: Мільёны назіраюць за намі

Калі беларусы з гледачоў стрыму ператворацца ў творцаў гісторыі?

У відэафільме Вольгі Нікалайчык лідар Беларускага Нацыянальнага Кангрэсу Мікалай Статкевіч распавёў пра тое, чаму Лукашэнка не абвясціў рэферэндум, чаму важна выходзіць на вуліцу, пра прынцып ненасілля і пра тое, калі беларусы з гледачоў стрыму ператворацца ў творцаў гісторыі:

- Беларускі нацыянальны кангрэс папярэдзіў Лукашэнку, каб ён гэтага не рабіў. Што вы з мяне Вангу робіце? Добра, я вельмі рады, што папярэджанне, накіраванае персанальна Лукашэнку, спрацавала і, безумоўна, я вельмі ўдзячны армянскаму народа. Таму што гэта было дадатковым і, можа, больш важкім фактарам, што гэта спрацавала. Таму што мы папярэджвалі Лукашэнку, што калі ён пойдзе на гэтую авантуру, якая планавалася сёння, то мы зробім усё магчымае - мы падымем народ і не дамо яму гэта зрабіць.

Трэба проста выйсці ў адкрытае месца і заявіць пра сваю пазіцыю. І я вельмі ўдзячны тым людзям, іх колькасць вагаецца ад некалькіх соцень да некалькіх тысяч, якія выходзілі і выходзяць разам са мной. І вельмі не магу зразумець вялікую колькасць каментатараў ў Фэйсбуку, якія адчытваюць нас за гэта. Хоць, здавалася б: што вам? Вас жа ніхто не папракае. Вы не можаце, не хочаце, у вас аб'ектыўная прычына - не хадзіце вы! Але кожны раз, як толькі абвяшчаецца акцыя - адразу ж выліваюцца тоны бруду на тых, у каго ёсць годнасць выйсці. Мы выходзім і за вас, чаму вы так нас ненавідзіце? А самы апошні самападман: не трэба чапаць Лукашэнку - гэта пагроза незалежнасці. Гэта проста супер, асабліва калі чуеш ад нацыянальнай інтэлігенцыі.

Я разумею, што ўсе гэтыя канцэпцыі пабудаваныя на страху і стомленасці. Але хтосьці павінен. І мы выходзім. І замест хаця б маўклівай падтрымкі атрымліваем вельмі часта абразы з боку тых, ад каго не чакалі. Але з іншага боку, і гэта самае галоўнае і найважнейшае - тое, што мы атрымліваем падтрымку тых людзей, якія раней нас не падтрымлівалі.

Дзяржаўная машына вельмі моцная і кансалідаваная, яна ўзброеная, а мы не. Яны нас могуць пасадзіць у турму за адарваны гузік, а мы іх пакуль не. Мы павінны, як кажуць, мець вытрымку, проста каб з'яднаць масы. Ніхто не ведае, калі гэта стрэліць. Па-першае, трэба падтрымліваць узровень духу свабоды, супраціву ў грамадстве, выходзіць і паказваць прыклад. З гэтых мільёнаў, якія назіраюць у стрымах - сотня тысяч выйдуць, і тады гэтая сістэма сама пачне развальвацца.

Калі мы цяпер пачнём выкарыстоўваць сілу - мы саступім адразу. Хто першы стрэліць - той саступіў. Пра гэта трэба памятаць. Армянскія браты, браты па свабодзе, толькі што гэта выдатна паказалі. Нездарма іх лідар сказаў: «Ніякай сілы!» І людзі ўздымалі рукі. Гэта быў жэст гэтага пратэсту. «Глядзіце! У нас няма зброі ». І такім чынам яны перамаглі. Нам цяжэй, нам складаней. Таму што там хоць бы напалову была свабодная краіна. У нас цалкам несвабодная. Але што рабіць? Давядзецца выбірацца з гэтай сітуацыі.

Адзін журналіст мяне пазаўчора пытаўся: а хто вас падтрымлівае? Можа адукаваныя людзі, прафесары, выкладчыкі? Наадварот: пенсіянеры, рабацягі, ІП. І ведаеце што, раней было так: за спіной дзясяткі тысяч, а ў грамадстве, дай бог, калі 20%. Цяпер за спіной некалькі сотняў, але мільёны назіраюць за намі. Яны яшчэ пакуль не выходзяць, але назіраюць і спачуваюць. І гэтая сітуацыя мне падабаецца больш, бо яна дае перспектыву, ты адчуваеш глебу пад нагамі.

Але мы паказалі, што гэты брэх сабачы, які быў перад Днём Волі, нас ніколькі не засмуціў, а толькі ўмацаваў у сваіх пазіцыях, што лідар пратэсту будзе. Таму давайце не будзем спыняцца.

Цяпер я віншую ўсіх з тым, што мы гэта адбілі, што мы перамаглі без бою.

З выступу на акцыі 8 верасня 2017 года:

- Нашай дзяржаўнасці больш за тысячу гадоў. Мы захаваліся як народ, як нацыя. Мы мелі сваю дзяржаву і аднавілі яе толькі таму, што ў кожным пакаленні былі людзі, якія ставілі лёс сваёй краіны вышэй за ўласны, жыццё сваёй нацыі вышэй за ўласнае. Пакуль ёсць патрыёты - нацыя жыве! Калі ніхто не ўстае за яе, калі няма тых, хто пераадолеў страх і выступіў у абарону сваёй зямлі, гэты народ знікае і саступае месца іншым. Пакуль мы тут - Беларусь будзе жыць!