«Калісьці тут кіпела жыццё»
51- 25.11.2025, 22:15
- 27,246
Беларуска паказала, як цяпер выглядаюць вёскі.
З кожным годам у нашай краіне ўсё менш вёсак. Так, калі ў 2015 годзе іх было 23 35, а ў 2025‑м — на 245 менш. Вуліцы пустэюць, прыдамавыя ўчасткі зарастаюць пустазеллем. Падобны лёс напаткаў і вёску Пастарыні‑1 у Смаргонскім раёне, расказала і паказала ў TikTok карыстальніца пад нікам t.eventa, заўважыла «Зеркало».
Праз Пастарыні‑1 жанчына ездзіць у госці да бацькоў — яны жывуць у суседняй вёсцы. У адным з відэа яна вырашыла паказаць, як цяпер выглядае калісьці ажыўленая вуліца.

— Раней тут, ведаеце, зімой дым ішоў з камінаў, шмат людзей тут жыла. Я яшчэ памятаю, як тут людзі жылі, дзеці гулялі, — расказала яна.
Галоўнай вуліцай вёскі беларуска едзе на ровары. Злева і справа ад яе час ад часу трапляюцца хаты — і ўсе яны закінутыя.
— Ужо няма чаго паказаць. Усё ў заняпад пайшло, — з сумам зазначае жанчына. — Тут хаты ўжо няма. А тут у маіх родных была хата, ужо толькі туя засталася. <…> Ніхто сюды не ездзіць ужо сто гадоў. <…> Цяпер, кажуць, дзялянкі па 45 рублёў. Вось, прыязджайце: тут прырода, лес. Тры кіламетры — возера, будзеце рыбачыць.
На яе відэа толькі адзін дагледжаны ўчастак. Як удакладніла аўтарка ў каментарыях, з уладальніцай хаты яна знаёма даўно — тая вучылася ў школе з яе сёстрамі.
— Адзіная хата ў вёсцы. Паглядзіце, якая дагледжаная! Тут адна жанчына жыве, во якая хата прыгожая! Сапраўдная тут гаспадыня, — кажа яна.
TikTok беларускай пра вёску, што вымірае, паглядзелі амаль 30 тысяч разоў. Каментарыяў пад відэа не так шмат — усяго 68. Але амаль усе падзяляюць смутак аўтаркі роліка.
«Як мала засталося людзей у вёсцы. Плакаць хочацца. А хто займаецца гаспадаркай — яшчэ менш. Пераязджайце ў вёску! Хоць бы не пакідайце без увагі свае родныя дамы і дзялянкі».
«Там калісьці быў і дом майго дзеда. Дзе-нідзе нават засталіся фотаздымкі з 60‑х гадоў. Так, мясціны маляўнічыя, прырода цудоўная. Шкада, што людзі раз'ехаліся».
«І так па ўсёй краіне. Мне 70, лета праводзіла ў бабулі — жыццё кіпела. Яе не стала ў 85‑м годзе. Гадоў шэсць таму з кладавішча заехалі паглядзець вёску — я яе не пазнала. На вуліцы, дзе бегалі басанож, ездзілі машыны, трактары, стаялі 30‑гадовыя бярозы, кусты вышэйшыя за мяне ўдвая. Трактары зрабілі дарогу побач, па ўскрайку поля. Спазм у горле, слёзы ў вачах… Пара перакошаных дамоў, некаторых няма, некаторыя прадалі і перавезлі. На дварах вырас лес, зараснікі. Каб не ўбачыла на ўласныя вочы, не паверыла б. Проста жах».
«Такіх вёсак па Беларусі шмат. Самотна».
«Вельмі шкада… Жылі, працавалі, жыццё кіпела — і гэта ўсё, што засталося…»
«Як шкада! Вёскі выміраюць! І самае крыўднае, што гэта нікому не патрэбна. Працаваць на зямлі вельмі цяжка».
«І ў нас калісьці была вялікая вёска, а цяпер большую частку купілі гарадскія пад дачы».