1 траўня 2024, Серада, 1:21
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

Алавянае вяселле

8
Алавянае вяселле
ІРЫНА ХАЛІП

Мы яшчэ адзначым.

Роўна дзесяць гадоў таму, 11 студзеня 2014 года, у старой рэстарацыі савецкага тыпу на Партызанскім праспекце святкавала вяселле вялізная, вясёлая, разнамасная кампанія. Павал Севярынец ажаніўся з Вольгай.

Ён знаходзіўся на волі ўсяго некалькі месяцаў: да кастрычніка 2013 года адбываў сваю чарговую «хімію» - на гэты раз пасля Плошчы-2010. Вольга прыязджала ў вёску Куплін, дзе знаходзілася спецкамендатура, а Павал у кароткія вольныя гадзіны ездзіў у Пружаны на фотасесію - прапанову ён наважыўся зрабіць у выглядзе фотаальбома, дзе на кожнай фатаграфіі трымае адну літару. Усе гэтыя літары павінны былі скласціся ў прызнанне ў каханні і прапанову пагадзіцца на вяселле з ім.

З моманту вызвалення да вяселля прайшло тры месяцы. І на святкаванне Павал і Вольга запрасілі ўсіх былых палітвязняў - і нядаўніх, і першых. Разам з жонкамі і мужамі, зразумела. Толькі Марына Адамовіч была адна - Мікалай у гэты час чацвёрты год сядзеў у турме пасля той жа Плошчы-2010. Усе госці размаўлялі на адной мове, усе разумелі адзін аднаго і ўсе шчыра радаваліся за маладых. Здавалася, што самае страшнае ўжо перажылі, і наперадзе Севярынцаў чакае толькі сямейнае шчасце, а разам з ім - перамога і перамены.

Дарэчы, вяселле было безалкагольнае паводле рэлігійных меркаванняў. Але быў свой бутлегер. Бацька жаніха, цудоўны журналіст Канстанцін Севярынец, час ад часу выводзіў ахвочых выпіць за здароўе маладых з рэстарацыі і вёў да аўтамабіля, у багажніку якога быў неафіцыйны бар. Госці чокаліся з татам жаніха і вярталіся за сталы. Некаторыя са смехам будавалі планы на алавянае вяселле: казалі, што дзясятую гадавіну прынята святкаваць з размахам, запрашаючы гасцей, якія былі на вяселлі. Вось на алавяную, казалі некаторыя госці, мы лепш са сваімі пляшачкамі прыйдзем і пад сталом ціха разліваць будзем, каб на вуліцу ў мароз не хадзіць. І шмат чаго яшчэ тады прыдумлялі да іх алавянага вяселля.

І вось яно, алавянае. Дзесяць год прайшло.

За гэтыя дзесяць гадоў Севярынцы перажылі смерць першынца Янкі, нараджэнне маленькага Францішка, мноства сумных і шчаслівых дзён - і (арышт Паўла з наступным прысудам сем гадоў). На алавянае вяселле не збіраліся госці з кветкамі і падарункамі. Жаніх часова недаступны.

А бацька жаніха - добры, шчодры, таленавіты Канстанцін - не дажыў да алавянага вяселля сына. Ён памёр два гады таму. Вясёлага хуліганскага бутлегерства больш таксама не будзе.

Я вельмі ясна памятаю тое вяселле. Размовы, абдымкі, спадзяванні на тое, што з яго, можа, пачнецца нешта зусім новае, іншае, добрае. Выстуджаны Партызанскі праспект, гулкія крокі па шляху да прыпынку, гучны смех і размовы аб будучыні. Вось толькі дачакацца з турмы Мікалая Статкевіча - і ва ўсіх усё будзе добра. Эра Вадалея ці як там яе, ці ўвогуле не Вадалея, але ўсё адно перамены, і на пустой вячэрняй вуліцы яны, гэтыя перамены, здаваліся не проста непазбежнымі, але яшчэ і блізкімі. Мікалая Статкевіча дачакаліся - праз паўтара года пасля вяселля Паўла і Вольгі. Цяпер чакаем зноў. І Паўла таксама чакаем, і яшчэ шмат тысяч чакаем. І Паўлаў сын Францішак чакае - адказна, мужна, стойка, быццам яму не пяць гадоў, а шмат больш.

Але зараз мы ведаем, што не бывае так - вось дачакаемся, потым будуць перамены і, нарэшце, перамога. Не. Гэта бывае толькі ўсё разам: Павал і перамога, Мікалай і перамены, тысячы вызваленых беларусаў і свабодная краіна. Па-іншаму ніяк.

Тады і ўгодкі адзначым. Усё адно, якія менавіта, - алавяныя, драўляныя, шкляныя, ды хоць газасілікатныя. Вось толькі гасцей, падазраю, будзе значна больш, чым дзесяць гадоў таму. Такую колькасць не змясціць ні ў адну замкнёную прастору, так што адзначаць давядзецца на плошчы. І плошча нарэшце стане для Паўла Севярынца проста месцам у горадзе, а не месцам адліку чарговага турэмнага тэрміна.

Ірына Халіп, спецыяльна для Charter97.org

Напісаць каментар 8

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках