Доўгачаканы госць з каранціну

Расеі зноў пашанцавала.

Знайшлі дыямент. Усё там жа – у Якуціі. Прамывалі на прыіску пясок. І раптам, адкуль ні вазьміся, той самы. Вялікі. Важкі. Ювелірнай якасці. На колькі пацягнуў дарунак халодных нетраў? Ды якая розніца, калі даўно такога не было - і вось зноў!.. Апошняя такая знаходка была зафіксаваная дзесяць гадоў таму. Праўда, той алмаз быў на некалькі карат большы за знойдзены. Але калі ўлічыць цяперашняе кепскае становішча і стратэгічную значнасць здабытага, то трэба было б не цвіркаць дарма, а проста падзякаваць вышэйшым сілам за нечуваную шчодрасць і пусціцца ў скокі. Што работнікі прыіска і зрабілі без усялякай падказкі.

Аднак алмазную біржу такая знаходка чамусьці не ўсхвалявала. А вось браты па розуме адгукнуліся імгненна і своеасабліва. Вялікі правадыр Кім Чэн Ын раптам вывеў з тупіку персанальны бронецягнік. І магчыма, загрузіў яго айчыннымі ўзорамі артылерыйскіх боепрыпасаў. Парушыўшы чатырохгадовы каранцін, ірвануў неадкладна да расейскай мяжы. Ён ведаў, чаго алмазаздабыўной краіне ў гэты гістарычны момант бракуе для поўнага шчасця. Звычайных набояў. Калібру 122 і 152 міліметраў, пажадана не іржавых. І іншай усякай зброі. Асабліва ракет, якіх самім карэйцам не шкада.

На расейскім баку мяжы ўсё раптам выявілася ў мінусе. Таму што алмазаздабыўная краіна даўно і сур'ёзна рыхтавалася да бліцкрыгу. І матэрыяльнае забеспячэнне гэтага вокамгненнага паходу было прадугледжанае адпаведна норме. Словам, прыехалі. Галодная пайка. Катастрофа, аб якой напярэдадні мяцяжу паспеў яшчэ пракрычаць Прыгожын. А ў выніку - усё той жа пракляты савецкі дэфіцыт. Куды падацца?

Вядома, ва Уладзівасток. На Усходні эканамічны форум. У ранейшыя часы туды ахвотна з'язджаліся багатыя суседзі - Кітай, Японія, Паўднёвая Карэя. Можна было там злёгку пастарацца і ў кагосьці нешта выпрасіць. Але ніхто з іх на гэты раз на запрашэнне не адазваўся. Аднак В'етнам, Лаос і іншыя завіталі. А з Паўночнай Карэяй наогул раптам ускіпела забытае братэрскае сяброўства ўзору пяцідзесятых гадоў.

Бронецягнік вялікага правадыра ўпэўнена пераадолеў мяжу. На касмадроме «Усходні» адбылася доўгачаканая сустрэча двух непакорлівых лідараў. Аб'ект стратэгічны. Рэжым адмысловы. Абмен меркаваннямі - адпаведны месцу сустрэчы і рэжыму сакрэтнасці. І падрыхтоўка да спаткання аднадумцаў старанная і цалкам відавочная. Напярэдадні Паўночная Карэя нават выпусціла дзве балістычныя ракеты ў бок Японіі. А бліцкрыг-палкаводзец на асабліва небяспечным адцінку фронту паспеў кінуць у бой толькі што сфармаваную 28 армію. Звестак аб яе паспяховых дзеяннях пакуль не паступала.

Але ў пуцінскай Расеі без ашаламляльных поспехаў не бывае. Не ў баі - дык у працы, але абавязкова яна сваё возьме. І пра сенсацыйную знаходку на якуцкай капальні не варта забывацца. Скокі з нагоды сенсацыйнай знаходкі скончыліся - здабытчыкі стаміліся. Але ідэолагі сваю справу ведалі. Тут жа ў рэгіёне быў абвешчаны народны конкурс на найлепшую назву знаходкі. Прыдумаюць, можна не сумнявацца, што нешта да немагчымасці патрыятычнае і на рэдкасць агрэсіўнае - такія часы.

І наогул, калі прадзёўбся поспех, трэба ўтрымліваць яго як мага даўжэй. З усіх сіл. Што і спрабавалі зрабіць у дзень доўгачаканага візіту. Дарагому госцю паказалі нават дзве ракеты. Той з непадробнай увагай выслухоўваў каментары суправаджаючага спецыяліста і праяўляў да ўсяго залімітавую ўвагу. Было зразумела, што ваяўнічы кіраўнік, закатаваны непад'ёмнымі санкцыямі, да зарэзу мае патрэбу ў новых тэхналогіях. І набоямі ён падзеліцца - такога дабра ў Паўночнай Карэі навалам. І зброяй сякой-такой падзеліцца. Вось толькі гандаль будзе доўгім і цяжкім. З узаемнымі крыўдамі, шматзначнымі паўзамі і адкрытымі спробамі адзін аднаго падмануць. Нічога асаблівага. Такія норавы сярод выгнанцаў.

Цалкам магчыма, госць проста крыху расслабіўся ў цесным коле братоў па розуме. І нават страціў часцінку пакладзенай па службе падазронасці і звыклага падступства. Але наўрад ці ён Пуціна парадаваў нечуванай шчодрасцю. Савецкай старызны ў яго навалам. Толькі крамлёўскаму рэжыму яна будзе дорага каштаваць. У Пхеньяне дакладна ведаюць, што пачым. І ў якім стане патэнцыйны пакупнік старога хламу.

Відавочна, якуцкая знаходка спарадзіла пустыя надзеі. І далёкаўсходні форум, і доўгачаканы візіт Ына, ды і сам гэты камень каштоўны - толькі выпадковыя падзеі. А ў рэальнасці няма нават намёкаў на перамены да лепшага. Беспрасветныя будні выгнанца. І да таго ж яшчэ гэтая злашчасная трынаццатая дата. Дзе ён мог заўважыць прыкметы ўдачы? А тут яшчэ а трэцяй гадзіне ночы раптам шарахнула люта ў Севастопалі. Шыкоўны фон для перамоваў і таргоў. Слуп агню і апраметнага мацюка ўзняўся высока над бухтай. У выніку дэсантнае судна «Мінск» пайшло «ўслед за расейскім караблём». А непатапляльная падводная лодка пакорліва лягла на дно. Калісьці, яшчэ ў пачатку ашаламляльнай кар'еры ім было сказанае яшчэ дакладней: «Яна патанула».

А ў наваколлях вялікай сустрэчы, калі быў абвешчаны кароткі перапынак, у строга ахоўную зону раптам запусцілі журналістаў. Нейкі бесцырымонны прапагандыст з мікрафонам паспеў адціснуць ад натоўпу тужлівага маршала Шайгу. І ашаламіў яго бесцырымонным пытаннем: «Пераможам?» Сумны палкаводзец памарудзіў і бездапаможна развёў рукамі.

З чаго б гэта?

Уладзімір Халіп, спецыяльна для сайта Charter97.org