Жыццям беларускім палітвязняў пагражае небяспека

Патрэбны такі ўльтыматум, каб Лукашэнка не змог пятляць.

Пра шэраг беларускіх палітвязняў сёння нічога невядома – пра Віктара Бабарыку, Марыю Калеснікаву, Максіма Знака, Ігара Лосіка. Галоўная рэдактарка сайта Charter97.org Наталля Радзіна заявіла, што лідар беларускай апазіцыі Мікола Статкевіч мог загінуць у турме і заклікала рэжым аспрэчыць гэтую інфармацыю, арганізаваўшы сустрэчу палітвязня з жонкай.

Праваабаронца і былы палітвязень Леанід Судаленка ў каментары для сайта Charter97.org таксама заявіў, што жыццям беларускім палітвязняў пагражае небяспека:

– Калі пра чалавека нічога не вядома, то гэта значыць, што ён сядзіць у «турэмнай турме». Гэта або штрафны ізалятар, або памяшканне камернага тыпу, або бур (барак узмоцненага рэжыму). Яны пазбаўленыя магчымасці жыць у атрадзе, тэлефанаваць. Усім, хто ў атрадзе, толькі чатыры званкі блізкім дазваляюць.

Калі ад зняволенага няма ніякіх вестак доўгі час, як ад Міколы Статкевіча ўжо 9 месяцаў, то значыць, што ён сядзіць у адзіночнай камеры. Дай Бог, каб гэта было ПКТ, а не ШІЗА.

У штрафным ізалятары не выдаюць ні пасцель, ні матрац, ні падушку. Спаць даводзіцца на голых дошках. У ШІЗА вельмі слабое ацяпленне. Калі на вуліцы мароз, то там таксама нізкія тэмпературы – людзі проста мерзнуць.

Я быў у ШІЗА летам. Тады днём было недзе 22 градусы, а ноччу, з маіх адчуванняў, блізу 10. Мяне трэсла ад холаду. Дадам, што цёплае адзенне забіраюць. Напрыклад, у мяне была тэрмабялізна, але яе не дазволілі ўзяць з сабой. Холад – гэта на самай справе катаванне.

Паўтаруся, калі ад палітвязняў няма вестачак, то яны проста зачыненыя, іх трымаюць асобна. Там можна сядзець і паўгода, і год, і больш. Іх там зрабілі «злоснымі парушальнікамі рэжыму, якія не сталі на шлях выпраўлення».

Максім Знак сядзеў замест са мной, мы маглі і словам перакінуцца, а калі ж яго туды закрылі, яго ніхто пасля і не бачыў. Казалі, што яго праз паўгода вывелі на суд, далі яшчэ паўгода, зноў закрылі. Там жа званкоў няма, адвакат ніколі не дастукаецца.

Дай Бог нам нашых герояў дачакацца жывымі. Я хачу дачакацца свайго сябра і калегу Алеся Бяляцкага, якому 60 гадоў. Многія палітвязні пажылага веку, з хранічнымі захворваннямі, якім калі не зрабіць патрэбную медыцынскую дапамогу, то яны проста памруць.

Сёння трэба ўжо такі ўльтыматум уладзе ставіць, каб у афіцыйнага Менска не было шанцаў пятляць, а толькі вызваліць усіх палітычных зняволеных.