Эх, Васільевіч!

Пра падземны ход з бункера ў Крым.

Пра гэта здагадваліся даўно.

Аднак маўчалі. Ніхто не хацеў нарывацца. Не тая навіна, з якой трэба было б накіравацца да найбліжэйшай трыбуны і ашаламіць раптам шаноўную публіку: вы што, яшчэ нічога не ведаеце?

Ведаюць, ведалі. А калі і не валодалі дакладнай інфармацыяй, дык здагадваліся. Гэта ж лёс амаль усіх мега-збудаванняў. Пасля таго, як перарэзаны стужачкі, урачыстыя прамовы сказаныя і героям моманту пернікі раздадзеныя, звычайна высвятляецца, што гэтую дурасць будаваць было бессэнсоўна. Нікому не патрэбна. І ніколі выдаткаў не апраўдае. Звычайна ў такіх выпадках староннім грамадзянам вельмі цікава, а што ж будзе з тымі, хто ўсё гэта задумаў і фінансаванне прабіў? Ды нічога асаблівага. Хутчэй за ўсё, яны ўжо прабіваюць недзе ў высокіх інстанцыях новы і неверагодна дарагі аб'ект.

Аднак тут не якая-небудзь дробязь, а ўсім вядомае збудаванне - злапомны Крымскі мост. На першы погляд усё на гэтай стратэгічнай будоўлі было арганізавана дакладна і рацыянальна. І збудаванне вельмі неабходнае. У пэўнай меры гэты мост мусіў выправіць памылку прыроды. На карысць Расеі, натуральна. Як гэта так магло атрымацца, што праліў на ўсходзе, а не на паўночным баку Крыма? Аддзяліў бы выразна паўвыспу ад мацерыка. І Керчанская паўвыспа ўтварала б нешта адзінае з Таманню. Дык не ж. Праліў. Мяжа. Паспрабуй, адолей!

І вось плюхнуўся гэты амбіцыйны будынак у той самы праліў. Аднак пасля апантаных захапленняў ва ўсходніх стратэгаў наступіла глыбокае расчараванне. Высветлілася раптам, што мост гэты - яшчэ і цудоўная мішэнь для УСУ. Ліквідацыяй аб'екта заняліся адразу. Прэстыжны лагістычны кірунак ператварыўся ў зону беспрасветнай рызыкі. Туды прарываліся ракеты. Атакавалі “Марскія малышы”. На мосце ўзрываліся грузавікі. Гарэлі цыстэрны з бензінам. Разбураліся і падалі ў мора непераможныя канструкцыі. І ўжо ўсім было зразумела, што фокус з пераправай не атрымаўся спрэс. Не аднойчы даводзілася звяртацца да ранейшай, паромнай. А куды дзявацца - усё ў гэтай недарэчнай кампаніі па перакрыцці праліва рабілася спехам, з гарачкі. А раптам.

І тады натхняльнік усёй гэтай імперскай катавасіі зашыўся ў свой бункер. І пасля нядоўгіх роздумаў прыняў іншую пастанову. Тут і немаўляці было б ясна, што мост праз праліў - гэта стратэгічная памылка. Поўная няўдачы. Дакладней, канфуз. Але ж і Крым здаваць нельга. Дык што ж рабіць - сысці ў тайгу? Ці ўвогуле прызнаць паразу і спыніць гэтую бессэнсоўную вайну? Але ў такім выпадку нават у самым блізкім коле можа ўзнікнуць трывожнае нараканне, і нехта абавязкова надумае задаць простае савецкае пытанне: за што змагаліся?

А таму выйсце толькі адно - трэба закопвацца ў зямлю. Наваліцца ўсёй краінай. І пабудаваць замест дурнога моста нару глыбейшую. Дакладней, тунэль. З той жа Тамані. Пад пралівам. Да самай Керчы. А можа, і далей. Чаго саромецца - наўпрост да гэтай… як яе там… Алупкі!.. Або да самага Севастопаля. Грандыёзная будзе будоўля. І няхай тады ўсе даведаюцца, хто на кантыненце самы смелы і разумны. Але пры гэтым варта задумаць яшчэ і доўгія перамовы. Пра мір, вядома. І працягваць, пакуль Кім Чэн Ын будзе пастаўляць сваім расейскім хаўруснікам набоі.

Сказана - зроблена. А чаго разменьвацца? Ужо названы нават першапачатковы кошт гэтага павабнага аб'екта - пяць мільярдаў даляраў. Але ўсё ж разумеюць, колькі спатрэбіцца рэальна. А таму дзярждума, абмяркоўваючы бюджэт краіны на наступны год, не наракала. А проста адваліла трэць гадавога бюджэту на вайсковыя выдаткі. І хто там потым разбярэ, колькі сыдзе жывакостам, тылавікам, таварышу Ыну, а колькі дастанецца будоўлі стагоддзя і тым, хто яе задумаў.

У амерыканскай прэсе з'явіліся ўжо фрагменты перапіскі расейскіх дзелавых колаў і зацікаўленых ведамстваў з кітайскай будаўнічай карпарацыяй, якая ўжо займалася пашырэннем камунікацый метро ў Маскве. Гэта яны збудавалі самы глыбокі эскалатар у Мар'інай Гаі. І ўжо апавясцілі патэнцыйнага замоўцу, што карпарацыя можа выканаць будаўнічыя працы ўсялякай складанасці ў Крымскім рэгіёне. Усё ж разумеюць, пра якія сумы тут можа ісці рэальная размова. І ўпусціць усё гэта будзе шкада. Але і на санкцыі нарывацца нікому не хочацца. А таму на бізнэс рубяжах узнікла пакуль непранікальная заслона. Але перамена надвор'я чакаць сябе не прымусіць.

А ў самым сакрэтным бункеры краіны - абсалютная самота. І вызначальны мазгавы штурм. Ці не крыецца і ў новым мега-праекце ўсё тая ж памылка? Недзе тут абавязкова можа быць сабака закапаны. Таму і крочыць галоўны стратэг з кута ў кут свайго кабінета. І задае сабе такія пытанні, на якія ніхто б ніколі не наважыўся. І вось ужо намацвае першы болевы пункт задумы з тунэлем метро пад пралівам. А чаму выйсце павінна быць абавязкова ў Керчы, а пачатак - дзесьці на Тамані? Ці не прасцей пачаць усё з таго жа Мар'інага Гаю, ужо знаёмага кітайцам. Далей - колавая лінія. І рашучы кідок метро на Поўдзень. Дзе столькі грошай узяць? Ды там жа, дзе ўзялі на вайну. Толькі адно пытанне: за траціну бюджэту, выдадзенага на вайсковыя выдаткі, хто адкажа? Высветлілася, ніхто. Дык ці варта эканоміць?

Служба аховы апынулася на вышыні, калі напярэдадні прэзідэнцкіх выбараў паступіла рашучае патрабаванне персанальна выпрабаваць нябачаную дагэтуль ветку метро. Ніякія ўгаворы і перасцярогі пад увагу прыняты не былі. У прызначаны дзень і гадзіну аб'ект нястомнай аховы, апрануты ў сціплы плашч савецкага персанальнага пенсіянера, спусціўся па бясконцым эскалатары маскоўскай станцыі Мар'ін Гай. Падалі спеццягнік, які складаецца з трох пустых вагонаў. Доўгай паездкай кліент застаўся задаволены. І канчатковая станцыя была менавіта там, дзе трэба. Каля пустога прычала гойдалася непрыкметная пасудзіна, якая нічым не нагадвала пампезную яхту, даўно вядомую ўсім рэпарцёрам. Так бы і скончылася гэтая гісторыя.

Але службовец аддзялення банка на экзатычным востраве афшорнага архіпелага з непрыязнасцю акінуў поглядам несамавітага кліента. І як гэта ён схібіў і не адклаў яго раптоўны візіт на заўтра? Гультаявата пакалупаўся ў кампутары і раптам, убачыў доўгі шэраг разнастайных лічбаў. Асалапеў. Доўга да ўбачанага звыкаў. Потым прамовіў ледзь чутна: “І ўсё гэта запісана на імя нейкага сіньёра Ку-ку. Спадзяюся, для вас не будзе цяжка падаць бясспрэчныя доказы, што гэта менавіта вы, сэр!”

Эх, Васільевіч! А яшчэ чэкіст...

Уладзімір Халіп, спецыяльна для сайта Charter97.org

Калі вам спадабаўся артыкул, вы можаце падтрымаць сайт Charter97.org наступным чынам:

РАЗЛІКОВЫ МУЛЬТЫВАЛЮТНЫ РАХУНАК ДЛЯ АХВЯРАВАННЯЎ:

Назва банка: Bank Millennium S.A.
Адрас: ul. Stanislawa Zaryna, 2A, 02-593, Warszawa
IBAN: PL 97 1160 2202 0000 0002 1671 1123
SWIFT: BIGBPLPW
Імя ўладальніка рахунку: Fundacja “KARTA ‘97”
рызначэнне аплаты: Darowizna na cele statutowe

Звязацца з намі можна праз адрас [email protected]