Паўночныя прывіды ў Сувалцкім калідоры

Дзіўныя ўяўленні парушылі строгі рытм жыцця ў бункернай схованцы.

Спачатку здалося нават, што ўсё гэта дробязь, дробнае скрыўленне навакольнай прасторы. А потым давялося прызнаць, што ўсё значна горш за скандальную цвіль у родным Геленджыку. Раптам пачаў з'яўляцца нейкі дзяцюк з калматай барадой. Бяскрыўдная быццам бы істота. Праслізне ўздоўж сценкі і знікне. Не хацелася нават службу аховы паднімаць праз дробязі. Але калі гэтая бесцялесная істота нахабна замахнулася нават на асабліва ахоўны клазет, стала ўжо не да смеху. Тым больш, што расследаванне паказала: дзяцюк гэты не хто іншы, як сам Малюта Скуратаў.

Было відавочна, што будаўнікі бункера добра такі нарабілі. Захапіліся магчымасцямі замежнай горнапраходчай тэхнікі. Парушылі ў дробязях праектнае заданне. І дакапаліся да нейкіх патаемных пластоў. Тых самых, у якіх планета захоўвае ад залішне цікаўных і нахабных свой таемны архіў - усякія блікі і іншыя цікавосткі. І вось вынік. Адным Малютай тут, вядома ж, не абышлося.

Па меры таго, як узрастала ступень адзіноты і ўсеагульнага адпрэчвання, прывіды памнажаліся і набіраліся нахабства. Як быццам спрабавалі запоўніць сабой вакуум, які ўзнікае. Спачатку ўсё выглядала амаль нявінна і асаблівай бяды не прадвяшчала. Проста з'явілася раптам нейкая злосная бабця замытай гімнасцёрцы з адзінокім юбілейным медалікам на грудзях. Цётка была не такой бесцялеснай, як той жа Малюта. Шакавала адразу лютым пытаннем: можам паўтарыць?

Два барадатыя салдаты ў шэрых папахах і шынялях наросхрыст амаль ужо не здзівілі сваім прастадушным жыццёвым пытаннем: пан, дзе тут у вас кіпнем разжыцца? Клікаць на дапамогу ахову было небяспечна. Сунімаць нахабнікаў самім рызыкоўна. Да лекара звяртацца бессэнсоўна. Заставалася толькі чакаць самага горшага. І яно здарылася.

Працы ў гэтыя летнія дні дадавалася імкліва і ў неверагоднай колькасці. Часу не ставала катастрафічна. Нават у строгай падземнай адзіноце немагчыма было расслабіцца ні на хвіліну. А да канца мінулага тыдня чарка тэрміновых папер наогул дасягнула такіх вышынь, што давялося нават мімаволі задрамаць над вельмі важнай і лёсавызначальнай дэпешай. Спахапіўся, выпусціўшы аўтаручку, якая не ведала адпачынку. Амаль імгненна строс насланнё. І паспрабаваў асэнсаваць прачытанае толькі што. Аднак раптам высветлілася, што тут не ўсё так проста.

Недзе паблізу, нібы за кадрам, гучаў нейчы дакучлівы і нібыта нават даўно знаёмы голас:

- ...як быццам ніхто не бачыць, куды коціцца вайна. І гэтае паспешнае прызначэнне Гіндэнбурга і Людэндорфа сітуацыю не выратуе. Калі страцім Гумбінен, Кёнігсберг не выстаіць!

Проста перад сталом, у крэсле, у якое даўно ўжо не адважыўся сесці ніхто з набліжаных, усеўся нейкі нахабны тып і адрывіста прамаўляў раз'юшаную прамову, ні да каго не звяртаючыся. Зацяганы шынель, нямецкая бесказырка часоў першай сусветнай, яфрэйтарскія пагоны. І дурныя вусы нахабна тырчалі. Трэба было неадкладна выклікаць ахову. Аднак раздражнёны стратэг рашуча падняўся і знік, прайшоўшы без праблем скрозь бетонную сцяну. Паспеў яшчэ гукнуць нешта наконт Сувалцкага калідора.

І тут усе сумневы адпалі. Гэта быў знак. І выйсце, якое шукалі так доўга і ўпарта. Вядома ж, Сувалцкі калідор! У вайне з Украінай даўно ўжо азначыўся нейкі неадольны тупік. Узбуджаны электарат патрабаваў парадаў, але высветлілася, што ён дарэмна чакае перамог. Наперадзе толькі змрок і кашмарныя страты. І вось, быццам падарунак лёсу, узнікае раптам на гарызонце той адыёзны калідор. І вядома Кёнігсбэрг, які так рашуча ўвекавечыў калісьці імя памерлага ад прастуды ўсесаюзнага дзеда Калініна.

А тут яшчэ ў дадатак і Літва заняла дзіўную пазіцыю. Яна раптам абвясціла, што не будзе больш прапускаць праз сваю тэрыторыю грузы для Калінінградскай вобласці. Не ўсе, вядома, а толькі тыя, якія ўключаныя ў санкцыйны спіс. Але навошта ж зважаць на такія агаворкі? Прасцей распачаць прапаганду і крычаць на ўвесь свет аб нечуванай блакадзе, падобнай да Ленінградскай.

Увайсці ў гэты дзіўны калідор або працягваць упарта штурмаваць нейкі хутар на Данбасе - у цяперашніх умовах нават не пытанне. Вядома, спакуса вялікая. Дык можа быць, паклікаць хаўрусніка. Аб'яднаць намаганні. Увайсці імклівым рыўком. Кінуць выклік падступнаму Еўразвязу. Фарсаваным маршам абысці азёры і іншыя перашкоды. І вось ужо горад Гусеў, той самы Гумбінен, сустракае радасна сваіх вызваліцеляў. А там Калінінград - рукой падаць. І можна ўсчаць небывалы парад. Той самы, які так і не адбыўся ва Украіне. Са слязамі на вачах і з кветкамі, якіх краіна пакуль не дачакалася. А мэта якая высакародная магла б быць у аснове гэтай авантуры - абараніць магілу Канта ад Еўразвязу.

У тэрміновым парадку выклікалі хаўрусніка, з якім ужо столькі разоў у дыме вучэнняў падступалі да запаветнага ўваходу ў той самы калідор. Яго да сустрэчы пусцілі па вялікім коле. А ўладар бункера, збіраючыся ў Крэмль, не забыўся аддаць абслузе самае строгае распараджэнне. Прамыць, прадэзінфекаваць і асвяціць усе куты і закуткі сакрэтнага аб'екта. На каго паляваць у працэсе, не ўдакладніў. Самі здагадаюцца.

Ходзяць чуткі, што гістарычная сустрэча адбылася ўначы. Не ў Піцеры, дзе партнёру прадэманстравалі партовыя краны, а ўсё ў тым жа Крамлі. Праціснуліся туды ноччу. Справа зразумелая - вайна ідзе, ворагі вакол. Чакаюць. Падсцерагаюць. І кажуць нават, што гэтым разам апошняга хаўрусніка нібыта ўдалося даціснуць. Нездарма ж адразу ён запатрабаваў ядзерных боегаловак.

Так ці інакш, а ў свой летні бункер насельнік Крамля вярнуўся ў настроі ўзнёслым. І быў проста ўражаны стараннасцю бункернай абслугі. Усё вакол ззяла і зіхацела. А для ўсякіх глюкаў і тагасветнай поскудзі тут месца ўжо не было. Электроніка. Суперсучасная абарона. Дваццаць першае стагоддзе. Разумныя дзверы ў галоўны кабінет пазналі яго яшчэ здалёк і расчыніліся з ледзь прыкметным рыпеннем.

І вось тады аднекуль з кабінета, магчыма, з-за яго ўласнага стала раптам даляцеў той раздражнёны, гнюсны, голас-карканне:

- Дык мы ўвойдзем у гэты Сувалцкі чортаў калідор?

Чэкісцкая звычка спрацавала імгненна. Пераклад з нямецкага прафесіяналу не спатрэбіўся. Ён выцягнуўся, пстрыкнуў абцасамі. І з цяжкасцю ўтрымаўся, каб не сказаць у адказ "Яволь!"

Як таго патрабуе статут.

Уладзімір Халіп, адмыслова для сайта Charter97.org