Гісторыя 12-гадовага Мішы з Бахмута, які цудам выжыў пасля расейскага абстрэлу

Яму давялося двойчы ўцякаць ад вайны.

Ахвярамі расейскіх абстрэлаў з пачатку вайны сталі амаль 1296 украінскіх дзяцей. З іх 443 дзіцяці загінулі, 853 атрымалі раненні. Гэта новыя звесткі офіса генеральнага пракурора Украіны. Адзін з дзяцей у гэтай статыстыцы – 12-гадовы Міша Баеў з Бахмута.

Разарваўшыся ў двары дома набой забіў яго бацьку, а ў самога хлопчыка аскепкі закранулі сонную артэрыю і мозг. Праз цяжкую траўму ён не мог хадзіць, гаварыць і нават глытаць. Але цяпер, пасля трох месяцаў лячэння і рэабілітацыі, хлопчык амаль цалкам аднавіўся. Гэта яго гісторыя.

- У нас у двор заляцела граната. Разарвалася. Сына забіла - іх бацьку. Мы пахавалі восьмага чысла, - жыхарка Бахмута Ганна плача кожны раз, калі ўспамінае, як у пачатку жніўня пазбавілася сына і ледзь не страціла ўнука.

- Я бачу, што ляціць. Хацеў збегчы. Ручка дзвярэй уверх адчыняецца, а я ўніз цягнуў. Яна не адчынялася. Мяне з дзвярыма выбіла ў калідор. А з калідора я дапоўз да маленькай лядоўні. А там мяне ўжо ўбачыла бабуля і хросная маці, - распавядае Міша. Яго зрашэціла аскепкамі. Некалькі патрапілі ў галаву і выклікалі інфаркт мозгу. Хлопчык страціў голас і не мог глытаць. З Бахмута яго даставілі ў Дняпро, а потым цягніком у Львоў.

- Адна частка аскепкаў патрапіла і заблакавала ўнутраную сонную артэрыю з вянознымі сасудамі. Другая частка патрапіла каля ствала галаўнога мозгу і пацягнула пашкоджанне гэтага ўчастку. Таму, уласна, у яго асіпласць голасу, парушэнне глытання. Яму ўдалося аднавіць самастойнае глытанне, - кажа Міхаіл Лоўга, лекар-нейрахірург лякарні Святога Мікалая ў Львове.

Аскепкі з мозгу нейрахірург пастанавіў не выдаляць: аперацыя магла прынесці больш шкоды, чым карысці. Лячылі медыкаментозна. І паралельна ў лякарні заняліся старымі траўмамі Мішы і яго малодшага брата Кірыла. Хлопчыкі двойчы ўцякалі ад вайны. Першы раз - у 2014 годзе з Горлаўкі. Тады, хаваючыся ад абстрэлу, неспадзявана перавярнулі на сябе рондаль з кіпенем. У раннім дзяцінстве браты перанеслі мноства аперацый. Але тканкам, якія працягваюць расці, гэтага не дастаткова. Рубцы не даюць згінацца каленям, мяшаюць хадзіць. Дзясяцігадоваму Кірылу зноў давялося легчы пад скальпель.

З траўмамі Мішы працуюць хірургі і рэабілітолагі. Пасля трох месяцаў тэрапіі ў львоўскім шпіталі хлопчыкаў разам з бабуляй выпісваюць. Яны паедуць у Дняпро, да роднага дзядзькі, які плануе ўзяць над імі апеку. Ганна спадзяецца, што ўнукі хутка адновяцца і будуць расці ў мірнай, свабоднай Украіне.