Полк Каліноўскага - рэальны і легітымны прадстаўнік беларускага народа

З кім варта размаўляць украінскім уладам?

Украінскі дыпламат, народны дэпутат ад кіроўнай партыі «Слуга народа» Багдан Яроменка мяркуе, што Кіеў павінен сфармаваць уласную стратэгію ў дачыненні да Беларусі, зрабіўшы стаўку на полк Кастуся Каліноўскага, які ваюе ва Украіне. Сайт Charter97.org публікуе поўную версію яго аўтарскага артыкула.

- Апошнім часам мне даводзілася шмат і заслужана хваліць ўкраінскую дыпламатыю. Прычына ў тым, што, на маю думку, вайна прымусіла Украіну пераасэнсаваць шэраг стратэгічных кірункаў замежнай палітыкі. І хоць пераасэнсаванне заняло даўжэй, чым хацелася б, я падзяляю тое, што было зацверджана прэзідэнтам Зяленскім — прынцыповыя і тактычныя падыходы да развіцця стасункаў з NATO і ЕЗ, якія рэалізуюцца, цалкам падтрымліваю стаўленне да развіцця стасункаў з ЗША як адным з двух асноўных замежнапалітычных партнёраў (разам з ЕЗ), а таксама настроенасць на дасягненне супольніцкага ўзроўню стасункаў. Таксама не бачу падстаў штосьці мяняць у стаўленні да Расеі.

Але як належыць кожнай сур'ёзнай дзяржаве - абысціся без цёмных куткоў у знешняй палітыцы немагчыма. Тэрыторыяй "падвышанай забалочанасці" для Украіны, дзе не стае як стратэгічнага бачання, так і прагматычнасці, на маю думку, з'яўляецца Беларусь.

Важнасць гэтай дзяржавы для Украіны вызначаецца ваенна-стратэгічнымі меркаваннямі.

Захаванне "саюзнай дзяржавы" Расеі і Беларусі будзе прымушаць Украіну разглядаць беларуска-ўкраінскую мяжу як лінію фронту, што ў кантэксце рэальнай палітыкі будзе падвойваць яе (лініі фронту) працягласць для Узброеных Сіл Украіны. Нават ва ўмовах зніжэння баявой актыўнасці на паўднёва-ўсходнім фронце, арганізацыя дзяржаўнай мяжы з Беларуссю праз лінію фронту будзе адцягваць занадта шмат рэсурсаў — і вайсковых, і матэрыяльных. Не для дакладных разлікаў, але для ілюстрацыі – шырыня паласы абароны адной механізаванай або танкавай брыгады – 10-20 км.

Тэрыторыя Беларусі (у выпадку захавання там рэжыму расейскага гаўляйтара Лукашэнкі) з'яўляецца прамой пагрозай для тэрыторыі некалькіх абласцей - Чарнігаўскай, Кіеўскай, Жытомірскай, Хмяльніцкай, Ровенскай, Валынскай і Львоўскай. Гэта тэрыторыя, па якой праходзіць асноўны лагістычны калідор, які злучае Украіну з прыязнымі і партнёрскімі дзяржавамі на Захадзе, які павінен быць абаронены ўсялякім коштам. На гэтым кірунку размешчаны дзве атамныя электрастанцыі.

Мая фраза аб арганізацыі мяжы з лукашэнкаўскай Беларуссю як лініі фронту азначае больш, чым пэўныя арганізацыйныя і інжынерныя мерапрыемствы або размяшчэнне пэўнай колькасці войскаў на лініі больш за 1 000 км. Само існаванне "саюзнай" для Расе і Беларусі запатрабуе засяроджвання значных абаронных і рэсурсаў бяспекі на вялікую глыбіню ўздоўж доўгай лініі ўкраінска-беларускай мяжы.

Таксама Украіна пазбаўленая права на бестурботнасць і недальнабачнасць у аналізе і сваіх перспектывах далучыцца да ЕЗ і NATO. Трэба мець рэалістычны план "Б". Калі ўсё ж не ЕP і NATO, то што? Для большасці патэнцыйных натуральных рэгіянальных унію з удзелам Украіны менавіта наша дзяржава будзе асновай абароннага патэнцыялу, а значыць, што ўсе меркаванні наконт будучыні Беларусі будуць заставацца актуальнымі. Практычна ўсе канфігурацыі тэарэтычна магчымых будучых рэгіянальных альянсаў для Украіны будуць уключаць Польшчу і Літву, якія маюць шэраг уласных праблем з Беларуссю і разглядаюць яе акупацыю Расеяй прамой пагрозай, а таму будуць разлічваць на Украіну.

Працяг існавання пагроз для Украіны з поўдня (гіганцкая вайсковая база, у якую Расея ператварыла часова акупаваныя Крым і Севастопаль), паўднёвага захаду (Прыднястроўе) і поўначы (супольная Расеі аўтарытарная Беларусь) у дапаўненні да пастаяннай пагрозы з боку Расеі, запатрабуе ад Украіны значна большыя выдаткі на абарону і бяспеку, чым гэта дапускаюць запатрабаванні развіцця. Таму гэтыя пагрозы павінны быць ліквідаваныя або мінімізаваны даступным і прымальным спосабам, у нейкай прымальнай часовай перспектыве, у нейкай лагічнай і зразумелай паслядоўнасці.

Паўтаруся, акрамя ўсіх відавочных пагроз, звязаных з дэ-факта акупацыяй Расеяй Беларусі, асобную пагрозу нясе існаванне ў Беларусі нелегітымнага аўтарытарнага марыянетачнага рэжыму на чале з Аляксандрам Лукашэнкам. Кожная дэмакратычная дзяржава не зможа быць супольнікам Расеі або падтрымліваць яе мілітарысцкія геапалітычныя намеры.

Вельмі доўга і занадта настойліва нам навязвалі ідэі, што мыльная бурбалка датацыйнай і няздольнай існаваць незалежна ад Расеі эканомікі Беларусі з'яўляецца нейкім цудам сацыяльнай справядлівасці. Нам задавальняла і тое, што коштам існавання лукашэнкаўскай эканамічнай мадэлі былі энэргетычныя рэсурсы з Расеі, якія атрымліваюцца заніжанымі нярынкавымі палітычнымі коштамі за кошт дэмантажу беларускай дзяржаўнасці і суверэнітэту, выпустошвання нацыянальнай самабытнасці беларускага народа. У эканамічным плане датацыйнасць беларускай эканомікі стварала для беларускай эканомікі нярынкавыя і несправядлівыя перавагі перад украінскімі вытворцамі.

Праблемы нацыянальнай ідэнтычнасці ў Беларусі таксама носяць экзістэнцыйны характар, паколькі агрэсіўнае навязванне расейскіх наратываў і дыскурсаў ва ўнутранай палітыцы ў Беларусі рана ці позна зробіць любыя трансфармацыі немагчымымі. Развязваць гэтыя і іншыя праблемы з недэмакратычнай і непрадказальнай суседняй дзяржавай мы не зможам.

З засмучэннем даводзіцца канстатаваць, што ва ўкраінскай палітыкі ў дачыненні да Беларусі няма прыкмет існавання стратэгіі, накіраванай на ліквідацыю апісаных вышэй пагроз, а палітыка Украіны, накіраваная на змяншэнне актуальных пагроз з тэрыторыі Беларусі, не з'яўляецца ні паслядоўнай, ні дастатковай: з аднаго боку - мы ужо вядзём сур'ёзныя, маштабныя і вельмі дарагія абарончыя падрыхтоўкі, а з другога - дазваляем Лукашэнку ўдаваць з сябе дурня, робячы абяцанні, якія ён не можа выканаць (да прыкладу - не атакаваць Украіну).

Такая сітуацыя не з'яўляецца новай, а хутчэй балючай спадчынай.

Вельмі доўга ўкраінская палітыка ў дачыненні да Беларусі не мела прынцыповага і каштоўнаснага характару, вызначалася карумпаванымі палітыкамі і меркантыльнымі інтарэсамі хуткага заробку набліжаных да ўлады. У інфармацыйным полі да нядаўна мэйнстрым стваралі апалагеты Лукашэнкі: мы чулі захапленні «цвёрдай рукой» і «моцным гаспадарнікам», «хітрай палітыкай балансавання Беларусі паміж Расеяй і Захадам», што «не ўсё так проста ў Беларусі» і без дазволу Лукашэнкі беларусы «не дапамаглі б нам выцягнуць з Расеі пару дзясяткаў лопасцяў для баявых гелікаптэраў», «Лукашэнка не падтрымлівае анэксію Крыма», а «спыняць закупку электраэнэргіі з Беларусі нельга, таму што парушыцца энэргабаланс», «адмова ад паставак бензіну і дызеля стане для нас крахам і канчаткова зробіць Беларусь залежнай ад датацый з Расеі», а «прызнанне Лукашэнка нелегітымным не пакіне яму іншага выбару, як быць хаўруснікам Расеі».

Усе гэтыя байкі пра Беларусь і Лукашэнку — адкрытая цынічная і непрыкрытая заказная хлусня прапагандысцкага і спецслужбісцкага характару. Лукашэнка цікавіцца толькі выжываннем свайго палітычнага рэжыму. Усялякім коштам. Кошт абароны Кіева ў сакавіку 2022 года і наша негатоўнасць да нападу з боку Беларусі, якую ўкраінскія чыноўнікі чамусьці называюць «здрадай» беларускай эліты (якая якраз была і засталася вернай і адданай сваім крамлёўскім гаспадарам і ні пры якіх абставінах не магла паступіць інакш ), павінна фіналізаваць усе дыскусіі аб выгадах супрацоўніцтва з Лукашэнкам.

І калі мы думаем, што носьбіты і распаўсюджвальнікі гэтай хлусні шчыра памыляліся (і іх памылка каштавала нам усіх трагедый і ахвяр абароны Кіева і Чарнігава), то чаму мы так няўпэўнена пазбаўляемся навязаных імі падыходаў? Што мы працягваем берагчы ў стасунках з Беларуссю? Чаму, зрабіўшы адзін правільны крок - стварыўшы полк Кастуся Каліноўскага, у які запрошаныя служыць і разам з намі абараняць Украіну ад Расеі грамадзяне і выхадцы з Беларусі, мы не робім іншыя відавочныя рэчы - разрыў дыпламатычных стасункаў з дзяржавай Лукашэнкі і рух у кірунку аднаўлення дзяржаўнасці беларускага народа, узмацнення санкцый супраць беларускага рэжыму і міжнародную каардынацыю адпаведнай палітыкі ў дачыненні да Беларусі?

Як пасля 24 лютага можна думаць, што непрынцыповая і недастатковая рэакцыя Украіны і на ўварванне з тэрыторыі Беларусі, і на штодзённыя бамбаванні Украіны будзе ад чагосьці стрымліваць Лукашэнку? Мы ж бачым, што Лукашэнка і яго асяроддзе, калі некалі і адчувалі нязручнасць ад відавочнай няўзгодненасці сваіх заяў і дзеянняў наконт Украіны, то ўжо даўно звыклі разам з расейцамі забіваць украінцаў і пры гэтым слаць нам дыпламатычныя ноты пра нейкія выдуманыя напады з чатырох бакоў».

Зразумела, што не ў інтарэсах Украіны адчыняць другі фронт. Але ж ён і так існуе з лютага 2022 года! І людзі, і каштоўны боекамплект для перамолвання пары брыгад, якія могуць зноў уварвацца з тэрыторыі Беларусі па сушы, патрэбны нам у іншых месцах. Але той, хто пераконвае, што пастанова Лукашэнкі адпраўляць ці не свае войскі ва Украіну залежаць ад нашых палітычных рэверансаў ці манеўравання, а не ад волі Крамля — ці неразумны, ці несумленны чалавек.

З пункту гледжання палітычнага і вайсковага аналізу і планавання, чарговае ўварванне з тэрыторыі Беларусі трэба лічыць галоўным пытаннем. Хаця б таму, што Пуцін вайну заканчваць не збіраецца і працягвае шукаць спосабы яе эскалацыі, а ўварванне з боку Беларусі расейскія вайскоўцы ўжо практыкавалі, зрабілі працу над памылкамі і пастаянна ўзмацняюць матэрыяльна-тэхнічную базу свайго кантынгенту на тэрыторыі Беларусі, а таксама праводзяць мабілізацыю для павелічэння колькасці сваіх узброеных сіл. Калі Пуцін прыме адпаведную пастанову - хто ўтрымае яго ад паўтарэння ў некалькі іншым выкананні таго, што ён ужо адзін раз зрабіў у лютым гэтага года? Лукашэнка? А чаму ён не змог ці не захацеў гэта зрабіць мінулым разам? Што змянілася?

Лукашэнка можа ўспрымаць адсутнасць энэргічнай і агрэсіўнай рэакцыі з боку Украіны на напад толькі як сведчанне таго, што ў яго яшчэ ёсць час і магчымасці для ўласных палітычных гульняў (калі Кіеў не ідзе на абвастрэнне, значыць ёсць яшчэ магчымасць ціснуць на яго, падыгрываючы расейскаму гаспадару).

Навошта ж адхіляць меркаванне, што камбінацыя разрыву дыпламатычных стасункаў, іншых палітычных і дыпламатычных дэмаршаў і актыўных мер, разам з добра спланаваным магутным ударам па збоях расейскіх войскаў і баз на тэрыторыі Беларусі, з якіх праводзяцца абстрэлы Украіны, будзе для Лукашэнкі значна больш эфектыўным стрымвальным і запалохвальным чынніка (да таго ж - апраўданым з пункту гледжання міжнароднага права і правілаў вядзення вайны), чым нашы пастаянныя падлашчванні і закулісныя таргі з самаабвешчаным дыктатарам, які даўно перайшоў ад забойстваў сваіх грамадзян да забойства нашых?

Які больш эфектыўны адказ на штодзённыя запускі з тэрыторыі Беларусі іранскіх дронаў-камікадзэ, якія забіваюць украінцаў і знішчаюць інфраструктуру? Дыпламатычная нота МЗС Украіны ці зваротны ўдар?

Разлік на свае сілы ва ўзмацненні супрацьдзеяння Лукашэнку выглядае для мяне значна больш аргументаваным, чым надзея на тое, што ён зможа ці захоча супрацьстаяць ціску Пуціна. Спроба прымусіць яго рабіць тое, што выгадна для нас, больш рэалістычная, чым чаканне, што ён не зробіць нешта патрэбнае для Расеі. Нашы дзеянні павінны даць Лукашэнку стымул змяніць падыход, адмовіцца ад жадання пастаянна правакаваць нас і засяродзіць больш увагі на намаганнях прадоўжыць супраціўляцца Расеі. Калі Лукашэнка баіцца толькі сілы, то ціск з боку Украіны павінен пераважыць расейскі. Калі Лукашэнка перажывае толькі за лёс свайго рэжыму, то мы павінны стварыць пагрозу існаванню гэтага рэжыму не менш рэалістычную, чым расейцы.

На ўсялякі выпадак яшчэ раз падкрэслю відавочнае - адзіны матыў Лукашэнкі - гэта захаванне свайго панавання. Таму адзіны магчымы станоўчы сцэнар уздзеяння на яго - прапанаваць больш, чым дае Расея. Але і гэта не будзе гарантаваць поспех, паколькі кантроль Расеі над Беларуссю, уключаючы асяроддзе Лукашэнкі, трэба лічыць поўным. Таму я б не спадзяваўся на якія-небудзь шанцы перамагчы Расею на полі "падачак і подкупу".

Летась Украіна прыняла прынцыповую пастанову - не прызнаваць вынікі прэзідэнцкіх выбараў у Беларусі і назваць Лукашэнку нелегітымным лідарам. Украіна дастаткова паслядоўна прытрымліваецца заяўленай лініі, адмаўляючыся (прынамсі, афіцыйна і публічна) ад палітычнага дыялогу з самім беларускім узурпатарам і ўсімі цэнтральнымі органамі ўлады.

Але ад гэтага беларуская дзяржава, а тым больш - беларускі народ, не спынілі сваё існаванне! З кім і як мы працягваем дыялог у Беларусі пры адсутнасці легітымных уладаў? Мяркую, што адкладаць пошук адказаў на гэтыя пытанні будзе азначаць толькі пазбаўленне сябе ўплыву не толькі на цяперашнюю сітуацыю ў Беларусі, але і на сваю будучыню.

Гэтая нетрывіяльная праблема (якая, дарэчы, узнікае і з Расеяй, з прычыны пастановы адмовіцца ад узаемадзеяння з Пуціным) не мае простага развязання. Некаторыя стоеныя кантакты праз нефармальных пасярэднікаў павінны існаваць на высокім палітычным узроўні. Не трэба поўнасцю адмаўляцца ад «тэхнічных» кантактаў на афіцыйным узроўні. З улікам рэалій жорсткага контрвыведвальнага рэжыму і падпарадкавання беларускіх спецслужбаў расейскім, магчымыя кантакты з прадстаўнікамі мясцовых уладаў, міжчалавечыя кантакты і г.д.

Але калі ўлады Беларусі не могуць з нашага пункту гледжання ажыццяўляць палітычнае прадстаўніцтва народа гэтай краіны, то адзіная відавочная альтэрнатыва - гэта апазіцыя.

Аднак і тут узнікаюць цяжкасці. Беларуская апазіцыя ўнутры Беларусі існуе толькі ў турмах, а за мяжой яна адчувае ўсе тыповыя цяжкасці і праблемы эміграцыі, уключаючы падзеленасць па розных краінах і палітычную фрагментаванасць. Так званая старая апазіцыя, далёка не адзінымі прадстаўнікамі якой з'яўляюцца Зянон Пазняк, Андрэй Саннікаў, Наталля Радзіна, Зміцер Бандарэнка і многія іншыя заўзятыя апаненты Лукашэнкі, якія пасля зняволення, катаванняў, запалохвання ці палітычных правакацый, былі выціснутыя з Беларусі ўжо шмат гадоў таму. Гэта пераважна інтэлектуальныя і ідэйныя людзі, добра вядомыя ва Украіне і якія заслужылі досыць шырокае прызнанне ў заходнім свеце праз прыхільнасць да вызнання прынцыпаў, дэмакратычных і гуманістычных ідэалаў. Тым не менш, іх працяглая і вымушаная адсутнасць у Беларусі робіць іх менш прыкметнымі і ўплывовымі ў рэальным палітычнай асяроддзі.

Масавая палітычная эміграцыя з Беларусі, выкліканая жорсткім здушэннем пратэстаў летась, разнастайная. Ва Украіне знайшлі прытулак пэўную колькасць грамадскіх актывістаў і менш палітычна амбіцыйныя пратэстоўцы. Варта прызнаць, што Украіна нават стрымлівала міграцыю з Беларусі, у тым ліку - і праз пазіцыю спецслужбаў, якія аператыўна ўсталявалі спробы Лукашэнкі скарыстацца патокам палітычных уцекачоў за мяжу для інфільтрацыі сваёй агентуры.

Фактычна Украіна заахвочвала пераезд на сваю тэрыторыю толькі прадстаўнікоў сферы ІТ, якія дзе-нідзе наогул не маюць палітычнай афіляванасці. З іншымі групамі грамадзян Беларусі якой-небудзь дакладнай палітыкі не праводзілася. Таму цягам года беларуская абшчына Украіны не ініцыявала ўласныя прыкметныя палітычныя праекты.

Цэнтральная апазіцыйная фігура прэзідэнцкіх выбараў Святлана Ціханоўская і яе шматлікае асяроддзе, якія аселі ў Літве, маюць вельмі двухсэнсоўную рэпутацыю. Падчас палітычнай прэзідэнцкай кампаніі і пасля яе Святлана Ціханоўская дапусціла столькі памылак, што дазволіла паставіць пад сумнеў наяўнасць у яе ўстойлівых палітычных поглядаў і лідарскіх якасцяў. У яе асяроддзі ёсць зусім выпадковыя асобы, а таксама людзі, у дачыненні да якіх могуць узнікаць апісаныя вышэй асцярогі ўкраінскіх і не толькі спецслужбаў.

Пакуль мне цяжка прапанаваць іншы, чым абраны ўкраінскімі ўладамі падыход: пазбягаць кантактаў і ўважліва назіраць за гэтай палітычнай групай, а таксама яе намаганнямі дабіцца шырокага міжнароднага прызнання, якія, тым не менш, робяць уражанне палітычнага турызму.

Адчуваюць пэўны дыскамфорт ад прысутнасці на сваёй тэрыторыі гэтага палітычнага асяроддзя і літоўскія ўлады, якія вымушаны несці адпаведныя палітычныя, арганізацыйныя і фінансавыя выдаткі, не маючы поўнага разумення, што з гэтым рабіць, а таксама ўпэўненасці да чаго ўсё гэта прывядзе.

Неадназначнае стаўленне да Святланы Ціханоўскай і ў Беларусі. З-за яе раптоўнага з'яўлення ў прэзідэнцкай гонцы беларусы, ставячы адзнакі насупраць яе прозвішча, хутчэй галасавалі супраць Лукашэнкі, чым за яе. Вымяраць узровень яе падтрымкі ў Беларусі на падставе нейкіх лічбаў лукашэнкаўскага ЦВК або сацапытанняў - гэта падманваць сябе.

Найбольш аўтарытэтным сёння сярод беларусаў і ўнутры краіны, і за яе межамі інстытутам, напэўна, можна лічыць згаданы ўжо полк Кастуся Каліноўскага. Беларускія ваяры здабылі свой аўтарытэт крывёй і потым у рэальных баях, дзе годна прадстаўляюць і шаўроны УСУ, і забаронены Лукашэнкам бел-чырвона-белы сцяг. Прыхільнікі Лукашэнкі і беларускія міньёны Расеі адносяцца да палка са зразумелай нянавісцю, але ігнараваць яго існаванне ўжо не могуць. Сваімі рэакцыямі яны толькі распаўсюджваюць інфармацыю аб яго існаванні. Апаненты Лукашэнкі разглядабюць полк ці не адзінай надзеяй на будучыя змены ў Беларусі, паколькі перакананыя, што рэпрэсіўны расейска-беларускі рэжым знішчыў усе магчымасці здабыць палітычную волю для трансфармацый унутры краіны.

Стаўленне прагрэсіўных і дэмакратычных беларусаў да палка прыкладна такое ж, як ва ўкраінцаў да УСУ - яны валанцёраць для палка і згодна з магчымасцямі падтрымліваюць сваіх і нашых байцоў. Ва Украіне часам можна пачуць вельмі несправядлівую крытыку палка, маўляў, некалькі соцень байцоў - гэта занадта мала, каб рабіць высновы аб беларусах і іх ролі ў вайне Расеі супраць Украіны. Трэба памятаць, што ў Беларусі фактычна ўведзеныя выязныя візы для грамадзян, прамых камунікацый з Украінай няма, а ўкраінскія магчымасці адфільтроўваць, правяраць, навучаць і ўтрымліваць беларускіх добраахвотнікаў — таксама дастаткова абмежаваныя.

Зразумела, што вайскоўцы палка не могуць займацца палітыкай. Але сярод беларускіх патрыётаў палка Каліноўскага ёсць дастаткова палітычна спелых і актыўных грамадзян Беларусі, цалкам здольных і зацікаўленых палітычнай дзейнасцю. "Каліноўцы" ўжо і самі задумаліся над тым, што не маюць права абмяжоўваць свае задачы толькі ўдзелам у вайне супраць Расеі, а ўлічваючы свой аўтарытэт, павінны несці адказнасць і за лёс беларускай апазіцыі, і за будучыню ўнутраных трансфармацый у Беларусі. Нядаўна полк абраў сваё палітычнае прадстаўніцтва - Сойм, у які ўвайшлі як вайскоўцы палка, так і прадстаўнікі новай хвалі беларускай эміграцыі.

Гэтая структура, у выпадку прызнання яе існавання Украінай, цалкам здольная стаць платформай для шырокага аб'яднання беларускай апазіцыі, якая знаходзіцца ва Украіне, Польшчы і Літве.

У выпадку стварэння такой шырокай апазіцыйнай платформы Беларусі, наступным лагічным крокам стане прызнанне яе як аднаго з легітымных прадстаўнікоў інтарэсаў беларускага народа. Можна разлічваць, што аб'яднаныя намаганні Украіны, Літвы і Польшчы дазволяць знайсці афіцыйныя формы ўзаемадзеяння з такой апазіцыйнай платформай (аж да таго, каб прызнаваць права выканаўчай структуры аб'яднанай апазіцыі здзяйсняць консульскія і натарыяльныя акты ў інтарэсах грамадзян Беларусі, якія вымушана пражываюць за мяжой і г.д.), што будзе натхняць беларускае супраціўленне і пазбаўляць Лукашэнку яго легітымнасці ў вачах беларускага народа.

Ваенная частка палка працягне сваё існаванне і можа мець цікавыя перспектывы. Напрыклад, у рамках трохбаковай дамоўленасці з Украінай, Літвой і Польшчай таксама маглі б стварыць беларускія нацыянальныя ваенныя падраздзяленні ўзроўню ўзвода-роты або батальёна (у залежнасці ад колькасці ахвочых у іх служыць) у рамках сваіх узброеных сіл і зрабіць гэтыя падраздзяленні кадравай асновай для ўкраінска- польскага -літоўскай брыгады. Таксама на аснове гэтых падраздзяленняў маглі б праходзіць вайсковую службу беларускія ваяры, якія не блытаюць прысягу народу і Лукашэнку. Даволі хутка такая брыгада можа стаць фактарам сілы, з якой вымушаны будуць лічыцца беларускія ўлады, плануючы любыя незаконныя карныя ці рэпрэсіўныя акцыі супраць свайго народа. Для нашых трох дзяржаў такі праект стаў бы сур'ёзнай заяўкай на ўплыў і развіццё падзей у рэгіёне, а таксама доказам жыццяздольнасці новых рэгіянальных аб'яднанняў.

Аднак для рэалізацыі такіх амбіцыйных праектаў спачатку Украіне варта прывесці ў парадак сваё прававое поле - паводле з аналогіямі з апошнімі пастаноў украінскага прэзідэнта што да адмовы ад узаемадзеяння з Пуціным або пастановай парламента аб прызнанні права народаў Расеі на самавызначэнне. Разрыў дыпламатычных сасункаў з Беларуссю павінен быць не апошнім палітычным крокам, а першым на шляху да афіцыйнай і публічна заяўленай мэты - вызваленне Беларусі ад расейскай акупацыі і ўнутранай узурпацыі.

Беларускае пытанне можа стаць адным з асноўных і для развіцця міжпарламенцкай дыпламатыі. Засяроджванне ўвагі парламентарыяў Украіны, Літвы і Польшчы на праблемах Беларусі можа па-новаму раскрыць патэнцыял трохбаковай міжпарламенцкай асамблеі нашых краін. Значнасць праблем, звязаных з Беларуссю, для будучыні нашага рэгіёна настолькі вялікая, што супрацоўніцтва над іх развязаннем цалкам здольнае ператварыць названую паўфармальную міжпарламенцкую структуру ў перспектыўную рэгіянальную арганізацыю тыпу ГУАМ, якая стане для Украіны і лагічным працягам сваёй рэгіянальнай палітыкі з поўдня на поўнач, і новым штуршком для пераасэнсавання ідэі балта-чарнаморскай прасторы, а таксама развіццём праекта «Люблінскага трыкутніка».

Для будучай Беларусі гэта новая ўсходне-еўрапейская палітычная асацыяцыя стане ў перспектыве асноўным адвакатам і памочнікам для вяртання ў палітычную сям'ю еўрапейскіх народаў і крыніцай дадатковых рэсурсаў для вырашэння ўнутраных пытанняў.

Такім чынам, не варта марнаваць час - перад Украінай поле магчымасцяў абараніць сябе і дапамагчы аднавіць свабоду брацкага народа, чые прадстаўнікі ў адным баявым парадку з украінцамі абараняюць ўкраінскую свабоду. Пры гэтым у нас няма і не будзе патрэбы ваяваць за беларусаў - трэба толькі дапамагчы ім арганізавацца. Усё астатняе яны здольныя зрабіць самі.

Аўтарская версія, скарочаны і адрэдагаваны тэкст упершыню апублікаваны на сайце "Еўрапейская праўда"

Калі вам спадабаўся артыкул, вы можаце падтрымаць сайт Charter97.org наступным чынам:

РАЗЛІКОВЫ МУЛЬТЫВАЛЮТНЫ РАХУНАК ДЛЯ АХВЯРАВАННЯЎ:

Назва банка: Bank Millennium S.A.
Адрас: ul. Stanislawa Zaryna, 2A, 02-593, Warszawa
IBAN: PL 97 1160 2202 0000 0002 1671 1123
SWIFT: BIGBPLPW
Імя ўладальніка рахунку: Fundacja “KARTA ‘97”
рызначэнне аплаты: Darowizna na cele statutowe

Звязацца з намі можна праз адрас [email protected]