У Беларусь прыбываюць расейскія баявыя машыны
39- 24.01.2022, 19:04
- 31,082
Якая тэхніка ўжо тут.
Падчас вучэнняў «Саюзная рашучасць — 2022» у Беларусь паабяцалі даставіць найбольш сучаснае расейскае ўзбраенне, тое-сёе з якога афіцыйны Менск гадамі спрабаваў атрымаць рознымі спосабамі. Zerkalo.io паглядзела, якая расейская тэхніка ўжо прыбыла ў нашу краіну.
Нягледзячы на тое, што да вучэнняў яшчэ больш за два тыдні (яны пачнуцца толькі 10 лютага), эшалоны з тэхнікай ужо прыбываюць на розныя станцыі. Так, чытач даслаў нам відэа, знятае 22 студзеня ў першай палове дня - на кадрах бачныя платформы з цэлым шэрагам расейскай вайсковай тэхнікі. Са слоў чытача, тэхніку везлі ў бок Баранавічаў. Вось што нам удалося разглядзець.
Бронеаўтамабіль «Тыгр»
Адзін з асноўных бронеаўтамабіляў расейскіх сілавікоў (як вайсковых, так і паліцыі, і Расгвардыі) існуе ў вялікай колькасці варыянтаў - як «падладжаных» пад баявыя дзеянні, так і спецаперацыі. Беларусам ён знаёмы са жніўня-лістапада 2020 года, адзін такі бранявік ёсць у АМАПа, і ў дні здушэння пратэстаў ён нярэдка бываў заўважаны на вуліцах Менска.
Акрамя таго, кулямётныя бронеаўтамабілі «Ліс» ад МЗКЦ, якія ахоўвалі Палац незалежнасці ў верасні 2020 года, з'яўляюцца ліцэнзійнымі копіямі «Тыгра». На кадрах відэа машына нічым не ўзброеная, але ў залежнасці ад мадэлі, на яе можна ставіць розную зброю - кулямёты вінтовачнага або буйнога калібру («Корд» або «Печанег»), аўтаматычныя 30-міліметровыя гарматы або станковыя гранатамёты АГС-30. У якасці дапаможнага ўзбраення на бронеаўтамабіль часта ставяцца гранатамёты пастаноўкі дымавой заслоны - каб пры неабходнасці прыкрыцца дымам. Мяркуючы з усяго, на кадры бачныя менавіта такія.
Асноўнай задачай «Тыграў»заўсёды з'яўлялася давезці, па магчымасці без страт, пяхоту з пункта А ў пункт Б, для сур'ёзнага бою бранявік не прызначаны.
БМП-3
На платформах за вагонамі бачныя дзесяць баявых машын, у якіх з вялікай іавернасцю можна апазнаць баявыя машыны пяхоты (БМП-3). Такая тэхніка - найбольш магутная савецкая БМП, распрацоўвалася яна з сямідзесятых, а на ўзбраенне была прынятая ў 1987 годзе. Савецкаму войску напоўніцу не ўдалося скарыстацца тэхнікай - да таго часу грошы ў СССР заканчваліся і пераўзбройвацца не было за што.
У выніку першай краінай, якая атрымала ў сваё войска вялікую колькасць БМП-3, раптоўна былі Аб'яднаныя Арабскія Эміраты - шэйхам машына спадабалася, а грошай на вялікую замову ў іх было дастаткова. Таму для ААЭ ужо постсавецкая Расея пабудавала больш за 600 БМП. Іншыя арабскія краіны таксама зацікавіліся навінкай, і сваю тэхніку атрымалі ў розны час Кувейт, Ірак і Алжыр. Сама Расея закупляе машыны дастаткова марудна, за 30 гадоў на ўзбраенне пастаўлена крыху менш, чым пастаўлена ў ААЭ.
Асаблівасцю машыны з'яўляецца яе галоўны калібр — са стандартнай для большасці БМП малакалібернай хуткастрэльнай гарматай спараная куды буйнейшая, 100-міліметровая прылада. Пастанова паставіць адразу дзве гарматы была шмат у чым спрэчным (усе астатнія БМП міру пайшлі іншым шляхам), але шматлікімі лічыцца вельмі ўдалым.
Лаюць БМП-3 за іншае: як і ўсе савецкія машыны гэтага класа, яна рабілася плывучай, каб перасякаць вадаёмы сваім ходам. На першы погляд гэта добра, але практыка за дзесяцігоддзі паказвае, што плаваць у рэальным баявым становішчы амаль ніколі не даводзіцца. Разам з тым, патрабаванне плывучасці зніжае магчымасці бранявання машыны - на БМП-3 устаноўлена менш трывалая алюмініевая абарона. Пад крытыку трапляе і спосаб дэсантавання павозкі - выскокваючы з БМП, з-за своеасаблівага размяшчэння рухавіка, байцы становяцца ўразлівыя для агню супраціўніка.
У войску Беларусі БМП-3 няма - не дасталіся ў спадчыну ад СССР, і ніколі не набываліся ў гады незалежнасці. Самымі сур'ёзнымі гарматнымі бронемашынамі краіны застаюцца БМП-2 і закупленыя сёлета БТР-82А.
МТ-ЛБ
Лёгкі шматцэлевы гусенічны транспарцёр-цягач МТ-ЛБ, ён жа знакамітая «маталыга» стаў сапраўдным працоўным конікам узброеных сіл СССР і постсавецкіх краін. На ўзбраенне ён быў прыняты яшчэ ў шасцідзясятых. Гэтую тэхніку можна выкарыстоўваць для транспартавання і буксоўкі розных вайсковых грузаў, а пры неабходнасці ставіць на яе самае рознае ўзбраенне - кулямёты, гарматы, гранатамёты, ПТРК, пускавыя ўстаноўкі для некіравальных авіяцыйных ракет. Зрэшты, мяркуючы з кадраў, дадзеныя МТ-ЛБ прызначаны дзейнічаць паводле прамога прызначэння - вазіць і буксаваць грузы.
Танк Т-80БВ
Адразу за МТ-ЛБ ідуць платформы з танкамі, у якіх удалося апазнаць не самыя распаўсюджаныя ў Расеі машыны Т-80БВ. Так здарылася, што ў СССР не было нейкай адной дамінантнай школы танкабудавання, розныя групы лабістаў цягнулі коўдру на сябе, і ў краіне выпускалася цэлыя тры асноўныя баявыя танкі — Т-64, Т-72 і Т-80.
Апошні быў самым сучасным з трох і вылучаўся найперш сілавой устаноўкай - у адрозненне ад дызельных братоў, Т-80 абсталёўваўся газатурбінным рухавіком, як амерыканскі Абрамс. У выніку танк атрымаў значную рухомасць разам з гіганцкім выдаткам паліва.
Пасля распаду СССР некалькі дзясяткаў Т-80 версіі БВ дасталіся Беларусі, аднак на ўзбраенне іх ставіць не сталі, упадабалі менш «пражэрлівыя» Т-72. Доўгі час «васьмідзясяткі» заставаліся на захоўванні, у выніку ў 2010 годзе 66 танкаў прадалі Емену, у 2012 годзе ў гэтую ж краіну адправілі яшчэ 14 такіх баявых машын.
У Расеі зусім расставацца з Т-80БВ не наважыліся, але ён заўсёды прысутнічаў у войску ў параўнальна невялікіх колькасцях. Спачатку асноўная стаўка рабілася на Т-90 (мадэрнізаваныя 72-е), затым дадаліся больш за бюджэтныя версіі Т-72Б.
Т-80 таксама стаў вядомы дзякуючы свайму вельмі спецыфічнаму «баявому хрышчэнню» - упершыню гэтыя танкі адкрылі агонь… па будынку расейскага Вярхоўнага Савета, калі парламентарыі і Ельцын уступілі ў адкрытае супрацьстаянне восенню 1993 года. Потым машына ваявала ў Чачэніі і Емене.
Расейскае войска зрэдку прывозіла невялікую колькасць Т-80 у Беларусь, яны засвяціліся, напрыклад, на вучэннях «Захад-2017».
Баявыя машыны, падобныя да Т-80БВ, былі заўважаныя нашым чытачом, таксама ў Рэчыцы - нам даслалі відэа.
САУ «Нона»
«Нона-З» - гэта савецкая 120-міліметровая авіядэсантная самаходная ўстаноўка.
«Нона» стала першай па-сапраўднаму ўдалай дэсантаванай самаходнай прыладай СССР. У гады халоднай вайны савецкія паветрана-дэсантныя войскі вельмі мелі патрэбу ва ўзбраенні, якое дазволіла б рэзка павысіць агнявую моц падраздзяленняў у варожым тыле. Работы над мадэллю вяліся дзесяцігоддзямі, і да канца сямідзесятых з канвеераў пачалі сыходзіць першыя баявыя машыны.
Алюмініевая браня, невялікая маса на 8 тон (што дазваляла скідаць тэхніку на парашуце) і выдатная 120-міліметровая прылада з мінамётнай балістыкай рабілі (і робяць) «Нону» адным з удалых узораў «дэсантнай» бранятэхнікі. Лепш за ўсё артылерыйская ўстаноўка ўмее змагацца з пяхотай і лёгкай бранятэхнікай, але для прылады распрацаваны і кумулятыўны набой з нядрэннай бронепрабівальнасцю.
Як і многія віды савецкай бранятэхнікі, «Нона» атрымала баявое хрышчэнне ў Афганістане, адзначылася і ў абедзвюх Чачэнскіх войнах.
За «Нонамі» бачная тэхніка, падобная на перасоўныя выведвальныя пункты (ПВП) на шасі БМП-1 – яны выкарыстоўваюцца ў тым ліку для ўказання цэлі для артылерыі.
Гэта ўсё, што мы ўбачым?
Хутчэй за ўсё, не. Найбольш магутнае і сучаснае ўзбраенне, якое будзе перакінутае ў Беларусь, ужо вядома - гэта зэнітна-ракетныя комплексы вялікай далёкасці С-400, знішчальнікі Су-35 і зенітныя ракетна-гарматныя комплексы «Панцыр». Нічога з вышэйпералічанага не стаіць на ўзбраенні ў Беларусі.