Меркаванне: Завышаная самаацэнка згуляла з беларускімі ўладамі кепскі жарт

«Ваўкі» прыходзяць, калі іх ніхто напраўду не хоча бачыць.

Усё ж такі завышаная геапалітычная самаацэнка згуляла з беларускімі ўладамі благі жарт у міграцыйным крызісе. Завышаная самаацэнка і хлапечыя ўяўленні аб палітычных практыках. Таму што, у свеце рэальных мужыкоў палітык, які ні разу не назваў свайго апанента «казлом», «брыдотай» ці хаця б «мярзотнікам» - бездапаможны слабак. І ў стасунках з ім можна дазволіць сабе ўсё, што хочаш. Хоць генацыд зладзіць, хоць турыстамі з Ірака падзяліцца. Таму што «слабакі». Усё стрываюць і прапаўзуць на каленях, прапаноўваць дыялог аб актуальных пытаннях міжнароднай міграцыі, піша тэлеграм-канал «Лісты да дачкі».

Але вось высветлілася, што ветлівая ўсмешка - не абавязкова прыкмета слабасці. І замест таго, каб станавіцца на калені, слабакі знайшлі чым адказаць. Не так хутка, як гэта мог бы зрабіць, той каму не да законаў, таму што спачатку ўсё ж ім патрабавалася прыняць закон, але цалкам эфектыўна. Спачатку ў Беларусь вярнулася 40 мігрантаў, потым 180, потым 300, а Ірак скасаваў палёты ў Менск. І, атрымліваецца, што 6. 00 блізкаўсходніх турыстаў, якімі нядаўна хваліўся сакратар дзяржаўнага ўзроўню - становяцца праблемай беларускіх уладаў.

І добра б толькі турысты. Вось ужо і еўрапейскія бюракраты заварушыліся. Яны можа і не хацелі б нічога радыкальнага, тым больш на вакацыях, але памежны крэатыў беларускіх уладаў не пакідае выбару. Так што над калійнымі ўгнаеннямі зноў навісла чорная хмара новых санкцый.

Вядома, пакумекаўшы пасля гэтага можна было б і прыкрыць лаз. Але, дзеянні беларускіх уладаў у гэтым крызісе ілюструюць народную максіму пра небяспеку, якія падпільноўвае альтэрнатыўна таленавітую асобу пры занадта руплівым выкананні рэлігійных рытуалаў. Не атрымалася ў першы, другі і трэці раз - то чаму б не паспрабаваць у чацвёрты? Замест Літвы выбраць скажам Польшчу, а турыстаў з Ірака замяніць аматарамі славутасцяў з Пакістана. Вынік, вядома, будзе такім жа, але затое ў працэсе можна зноў паказаць навакольным што-небудзь сталёвае.

Вось усе ўчорашнія размовы пра памежныя інцыдэнты і цьмяныя намёкі на вайсковыя пагрозы - з той жа серыі. Такая дымавая заслона. Спосаб замаскаваць няўдачу і хоць бы сведак стабільнасці ўразіць розумам і геапалітычным размахам. Таму што, калі проста моўчкі прызнаць сваю паразу - нават «красаўцы» могуць захвалявацца.

Але, мне здаецца, ніякіх іншых інтэрвенцый, акрамя вербальных, беларускія ўлады рабіць не збіраюцца. Таму што, маленькая вайна - вядома агульнапрыняты спосаб асвяжыць засохлую легітымнасць. Але для поспеху прадпрыемства вайна ўсё ж павінна быць пераможнай. А весці пераможныя войны беларускія ўлады ўмеюць толькі ва ўласным тэлевізары.

Іншая рэч, што ваўкі бывае прыходзяць, калі іх ніхто напраўду не хоча бачыць. А выпадковыя інцыдэнты - таму і выпадковыя, што іх ніхто сапраўды не чакае. І калі трэсці бразготкай колеру хакі ля чужых межаў, хто-небудзь можа прыняць яе грукат за стрэл і адказаць.