Палітычнае шапіто

У Расеі яно з андэграўнду ператвараецца ў мэйнстрым.

Вакуум, які ўзнік у выніку нядопуску на выбары рэальных апазіцыйных сіл у Расеі, крамлёўскія тэхнолагі спрабуюць запаўняць псеўдапалітычнымі партыямі-фрыкамі, піша для "Нямецкай хвалі" Аляксандр Плюшчаў.

Больш за год таму мяне некалькі разоў запрашалі паўдзельнічаць у кансультатыўных апытаннях пра палітычную сітуацыю ў Расеі. Адной з цэнтральных тэм былі перспектывы партыі, якая павінна была б выказваць інтарэсы сярэдняга класа. Наўрад ці я дапамог гэтым сацыёлагам, паколькі сама пастаноўка пытання мне здаецца абсурднай: калі ў грамадстве ёсць запыт на палітычную сілу, то даволі хутка знаходзяцца тыя, хто яе ствараюць. Але ў Расеі даўно ўсё не так: ужо шмат гадоў ствараецца бачнасць запыту, а потым пад яго ствараецца бачнасць палітычнай сілы, якая затым легітымізуецца бачнасцю народнага галасавання.

Адпрацаваная тэхналогія

Такая схема выкарыстоўваецца і ў выпадку з палітычнымі працэсамі. Самы яркі з іх - гэта рыхтаваныя папраўкі ў Канстытуцыю РФ. За некалькі месяцаў да прэзідэнцкага звароту з гэтай нагоды розныя палітычныя фігуры тут і там сталі казаць аб неабходнасці змяненняў, сталі публікавацца апытанні пра тое, што насельніцтва таксама быццам бы не супраць. Бачнасць грамадскага запыту падсумаваў і, хай і вельмі туманна, сфармуляваў кіраўнік дзяржавы, а адразу ж пасля гэтага нам прадставілі бачнасць палітычнага працэсу: працоўную групу для ўнясення паправак.

Напоўненая яркімі, тэлевізійна вядомымі і далёкімі ад заканатворчай дзейнасці людзьмі, гэтая камісія выдатна стварае бачнасць бурнай заканатворчай дзейнасці, якая суправаджаецца штодзённым абмеркаваннем у падкантрольных медыях. Сапраўдныя ж папраўкі пішуцца ці, хутчэй, ужо напісаны зусім іншымі людзьмі і ў іншым месцы. Пячатку народнага адабрэння на ўсе гэтыя намаганні мусіць паставіць галасаванне 22 красавіка. Яго легітымнасць такая ж сумнеўная, як у крымскага рэферэндуму 2014 года, але гэта падаецца ўладам няважным: народ падтрымае, вынік, як той казаў - на табло, а зануды хай задаволяцца.

Раптоўны запыт

З некаторымі варыяцыямі гэтая методыка, відавочна, будзе выкарыстаная і для фармавання чарговага складу ніжняй палаты парламента. Пасля выніковага прымянення апазіцыяй, не дапушчанай да выбараў, тактыкі "разумнага галасавання" ў рэгіёнах - і перш за ўсё, на выбарах у Масгардуму - нельга дазволіць ёй развіць гэты поспех на федэральным узроўні. Ролю тых, хто рассее пратэстныя галасы, не даўшы ўзмацніцца тым жа камуністам, закліканы выканаць створаныя або даўно існыя, але ўмацаваныя новымі асобамі партыі, пад якія нібыта раптам востра ўзнік грамадскі запыт.

Нібы ацаніўшы поспех грамадскіх кампаній з падключэннем прафесійных супольнасцяў, такіх, як кампанія ў падтрымку фігурантаў "маскоўскай справы", паліттэхнолагі надумалі ўжыць такі інструмент і для выканання сваіх задач, не забываючы абмешваць раптоўна ўзніклыя палітычныя сілы разнастайнымі знакамітасцямі. Нельга сказаць, што палітычных фрыкаў не было і раней: часткова, хоць і з кожным разам усё менш, гэтую ролю адыгрывае нават сістэмны Уладзімір Жырыноўскі, ну а самы яскравы прыклад - вечны аўтсайдэр музыка Сяргей Павук Троіцкі.

Зоркі жывыя і кампутарныя

На нашых вачах палітычнае шапіто з андэграўнду ператвараецца ў мэйнстрым. Адзін за адным на свет з'яўляюцца партыя "За праўду" (больш вядомая як партыя Прылепіна), партыя "Моцныя жанчыны" на чале са спявачкай Валерыяй, устае з каленяў узмоцненая Сяргеем Шнуравым "Партыя росту" і, нарэшце, "Партыя прамой дэмакратыі" ("партыя танчыкаў"), дзе ролю зоркі выконвае не чалавек, а папулярная кампутарная гульня. Адначасна варта прызнаць, што "лаўка запасных" улады не такая ўжо малая, калі людзі ў канстытуцыйнай камісіі і ў новых партыях практычна не паўтараюцца.

Найбліжэйшым часам напэўна з'явяцца і іншыя партыі, разлічаныя на іншыя групы насельніцтва і, адпаведна, іх нібыта існыя запыты. Пасыпаліся як з рога ўсяго многа (ізноў !!!) вядомых людзей пра памеры сваіх пенсій, што прымушае выказаць здагадку, што найбліжэйшыя тыдні нас чакае рэінкарнацыя ўжо прызабытай "Партыі пенсіянераў" ці чаго-небудзь у гэтым духу. Дадатковую ўвагу да гэтых новых псеўдапалітычных устаноў можна будзе прыцягнуць з дапамогай адмовы ім у рэгістрацыі на выбарах і далейшым аднаўленні праз суд.

Нянудная кампанія

Усе яны так ці інакш разлічаныя на тых, хто не трапляе пад адміністрацыйны рэсурс, гэта значыць, людзей, якія не залежаць наўпрост ад дзяржаўнага бюджэту. Можна з упэўненасцю сказаць, што мы не ўбачым ні партыі лекараў, ні партыі настаўнікаў, ні, крый божа, партыі супрацоўнікаў сілавых органаў. Навошта ж размываць базу "Адзінай Расеі"? Электарат новых партый - гэтакі квазісярэдні клас, які цяпер альбо не ходзіць галасаваць наогул, альбо ўсё больш галасуе так, як ім рэкамендуе Навальны.

Такога выбарца неабходна, па-першае зацягнуць на выбары, а, па-другое, хоць бы частку з іх пераканаць галасаваць за загадзя непрахадныя партыі. У выніку вырасце і прыход, і адсотак "Адзінай Расеі" за кошт пераразмеркавання галасоў усіх гэтых аднаразовых партый, ні ў адной з якіх няма ні найменшага шанцу трапіць у парламент. Думская кампанія ў які ўжо раз не абяцае быць змястоўнай, але можа стаць хоць бы нясумнай.