Відавочцы здарэння падчас салюту ў Менску: Страсянула моцна, была выбухная хваля, людзі сталі разбягацца

Многія прыйшлі на салют з дзецьмі.

Салют у Менску на «Дзень незалежнасці» скончыўся трагедыяй. 64-гадовая жанчына загінула, яшчэ аднаго хлопца даставілі ў лякарню з адкрытым пераломам і траўмай жывата. Што здарылася падчас салюту, onliner.by распавялі відавочцы здарэння, якія глядзелі салют з боку праспекта Машэрава, недалёка ад спарткомплексу «Дынама».

Аляксандр: «Мы з жонкай пераглянуліся і зразумелі: так не павінна быць»

Мянчук Аляксандр прыйшоў глядзець салют з жонкай і дзецьмі. Ён стаяў не ля самай вады, а на сходах, якія ідуць уніз да набярэжнай.

- Першы выбух быў магутны і моцны, нават выбухная хваля пайшла, - кажа ён. - Натуральна, усіх страсянула. Раней стралялі з гармат Д-30, гэта не параўнаць, у разоў 5-7 магутней. Ужо пасля першага выбуху, як усё бахнула, стала відаць, што пайшло воблака з парку Перамогі. Мы з жонкай пераглянуліся і зразумелі: так не павінна быць. Было відаць, што і салют пачаў ніжэй біць. Потым быў другі магутны выбух. Пасля чаго салют спынілі. Ён прадаўжаўся толькі каля офіса «Беларуськалія».

Ужо калі Аляксандр з жонкай і дзецьмі сыходзілі да трамвайных рэек, бачылі, што з-за спарткомплексу бягуць людзі з крыкамі: «прабіта артэрыя, тэрмінова!» Высветлілася, што пацярпела жанчына.

- Яны стаялі проста каля набярэжнай з боку спарткомплексу. Атрымліваецца, што гэты набой прыляцеў да яе праз усю рэчку і прабіў сонную артэрыю на шыі — тлумачыць Аляксандр. — Прыехала першая хуткая, пачалі дапамагаць. Потым прыехалі яшчэ чатыры машыны. Яны ўсе вакол той машыны сталі і ўсе спрабавалі дапамагчы той жанчыне. Ёй масаж сэрца ўручную рабілі хвілін 30 мінімум, не спыняючыся.

— Каля жанчыны стаяла дзяўчына і крычала: «Мама, не сыходзь». Там жа быў і мужчына, мабыць зяць, - працягвае Аляксандр. - Ён як усё гэта ўбачыў, яму стала дрэнна, ён страціў прытомнасць, яго на насілках аднеслі ў хуткую. Далі аддыхацца, і ён потым выйшаў. Там ужо прыбеглі нейкія людзі ў пінжаках, магчыма з КДБ, затым са Следчага камітэта ўжо людзі і гэтак далей.

Аляксандр кажа, што бачыў яшчэ аднаго пацярпелага хлопца, якому перабінтоўвалі руку ад пляча да перадплечча, а таксама яшчэ двух мужчын з бінтамі на руках.

- Там на спарткомплексе шыбы пасыпаліся. А там жа яшчэ супрацоўнік ДАІ, які стаяў з хлопцамі са спецназа з тэрміновай службы, сказаў, што і ў дамах там добра сыпаліся шыбы ад выбухаў — успамінае ён. Панікі, са слоў Аляксандра, не было. Ён кажа, што людзі не зразумелі, што адбылося.

- Тыя, хто бліжэй да спарткомплексу «Дынама» стаялі, яны па выбітым шкле, напэўна, сцямілі, што так быць не павінна. А тыя, хто быў бліжэй да дарогі, напэўна, нічога не зразумелі. Большасць развярнулася і пайшла ў бок вуліц Чарвякова і Веры Харужай, яны падумалі, мабыць, што салют скончыўся, — адзначыў суразмоўца.

Інэса: «Убачыла жанчыну на зямлі, людзі крычалі, што ёй дрэнна»

Інэса пайшла на салют разам з дзіцем. Даслоўна з першых хвілін, з ейных слоў, стала зразумела: нешта пайшло не так.

- Спачатку прагрымеў адзін выбух, пасля другі. А праз пару секунд людзі метрах за 10 пачалі крычаць і разбягацца ў розныя бакі, - адзначыла яна. - Я ўбачыла жанчыну на зямлі, людзі крычалі, што ёй дрэнна. Я лекар, спачатку падумала, што прыступ эпілепсіі ў яе здарыўся, падышла бліжэй, гляджу, што сітуацыя крытычная. Усё вакол у крыві, дачка ў істэрыцы заціскае ёй шыю. Адразу падплыў катэр з ратавальнікамі, ён вялікі малайчына - не разгубіўся, стаў замест дачкі рану заціскаць.

Я ў хуткую адразу пачала тэлефанаваць, тлумачыла, што адбылося і дзе знаходзімся. Моцны крывацёк быў, спрабавалі кофтай заціснуць рану, але нічога не дапамагала. Потым я ўжо ўбачыла асколак, якім яе параніла. Вельмі вялікі, памерам з далонь без пальцаў. Хуткая дапамога досыць хутка прыехала, сталі надаваць першую дапамогу. Я з дзіцем маленькім была, таму сышла, не стала ім перашкаджаць. Тым больш разумела, што дапамагчы жанчыне ўжо наўрад ці можна. Вельмі хацелася верыць, што я памыляюся.

Інэса кажа, што больш пацярпелых вакол сябе не бачыла:

- Вядома, спачатку, як і кожны нармальны чалавек, напружылася - віскат, людзі ўрассыпную кінуліся. Потым калі ўбачыла, што масавай небяспекі няма, заўважыла жанчыну, аддала сына сябру і пабегла дапамагаць. Тут ужо эмоцыі адключаюцца, толькі адно пытанне ў галаве: "Як можна максімальна дапамагчы?"І алгарытм дзеянняў. Таму сітуацыя была крытычная. Напэўна, дзякуючы сваёй прафесіі, калі перыядычна сутыкаешся са смерцю, умееш абстрагавацца. Бязмерна шкада, такая трагедыя ў такі дзень. Дачку загінулай вельмі шкада, як жа яна плакала. Дай Бог ёй сіл гэта ўсё перажыць.

Мікалай: «Я адчуў удар у плячо, быццам бы каменем малы з усёй сілы кінуў»

Мікалай з жонкай быў на мосце. Кажа, што спачатку салют ішоў як звычайна. Але потым грымнулі выбухі.

- Раней на салютах я заўважаў, што набоі часам узлятаюць вельмі нізка і бываюць выбухі ля самай зямлі, але гэтым разам усё было за межамі таго, што я бачыў раней, - запэўнівае ён. — Яшчэ да першага выбуху на дарогу пачалі ляцець аскепкі, было відаць, як дробнае смецце падае. Ляцела ў вочы. У вочы прыляталі проста як пыл ці пясок. Потым я адчуў удар у плячо, быццам бы каменем малы з усёй сілы кінуў. Гляджу на зямлю і разумею, што ляжыць белы прадмет, памерам з пачак запалак. Я падумаў, што гэта папера, кардон ад набою. Гэты аскепак быў з пластыка. Я азірнуўся і зразумеў, што побач валяюцца кавалкі большыя. Потым грымнуў выбух.

Пасля другога выбуху Мікалай і жонка надумалі сыходзіць. Ён кажа, што перад імі ішлі хлапчукі і паказвалі на зямлі яшчэ чырвоныя вугольчыкі ад салюту, якія даляцелі.

- Я чуў, што ў кагосьці таксама патрапілі аскепкі, але я так зразумеў, што гісторыя прыкладна як у мяне. Такога, каб вочы выбіла, не чуў, — распавядае суразмоўца.

- Спалохаліся?.. Так. Наколькі? Сярэдне. Панікі не было дакладна, але народ пасля першага выбуху пачаў паволі ўцякаць. Проста пачаўся рух, але не тое, каб моцна прыцягвала ўвагу і прымушала пайсці таксама. Але наогул было зразумела, што выбух прымусіў пакінуць салют і ўцячы. Людзей было недастаткова для цісканіны. Ніхто не крычаў падчас выбухаў, чуў толькі вохканне і нічога больш — дадаў Мікалай.