А цяпер – дыскатэка!

«Цап-царап» па-беларуску.

Заўтра карэта ператворыцца ў гарбуз. Смокінгі і вячэрнія сукенкі павернуцца патрапанымі папялушчынымі зноскамі. У параднай зале выключаць святло, і прыбіральніца ляніва махне анучай, таму што і прыбіраць няма чаго. Баль не адбудзецца.

У афішы Купалаўскага тэатра да гэтага часу на заўтра прызначаны «Венскі баль з А1 у Купалаўскім». Праўда, унізе напісана «скасаваны» – і нешта пра вяртанне квіткоў у касы. Спектаклем скасаваны баль не замянілі – у суботні вечар тэатр будзе пусты, як даўно ўжо не быў. А навінавыя сайты дагэтуль выкідваюць мільёны спасылак на бравурныя тэксты пра тое, як выдатна, што ў Беларусь прыходзіць традыцыя сапраўдных венскіх баляў, як строга адбіраюць дэбютантак, як у гэтым удзельнічае цэлы бальны камітэт пры ўдзеле амбасадара Аўстрыі, як грошы ад продажу квіткоў будуць пералічаныя праекту «SOS-дзіцячыя вёскі». Абмяркоўвалі дрэс-код і кошт квіткоў, фракі і бальныя сукенкі дэбютантаў і смокінгі гасцей. Квіткі за 250 рублёў выдатна набываліся. А потым раптам – скасаваны. Таму што на непрынятую спробу «як у Еўропе» пастанавіў накласці лапу той, каго не тое што на баль, а нават на парог у прыстойным доме не пусцяць. Спалоханыя арганізатары, спрабуючы захаваць добрую міну пры дрэннай гульні, казалі, што яны «прынялі запрашэнне Лукашэнкі». І цяпер гэты «баль» пройдзе ў Палацы рэспублікі 27 снежня, вось толькі набытыя квіткі ўжо несапраўдныя. Запрошаных будзе строга адбіраць служба бяспекі Лукашэнкі. І мерапрыемства гэтае можна будзе назваць як заўгодна: сельскай дыскатэкай, навагоднім карпаратыўчыкам адміністрацыі, танцамі-шманцамі, п'янкай-гулянкай, – але толькі не венскім балем.

Я не буду каментаваць саму ідэю венскага балю ў Менску, хоць мне і здаецца дзіўным, што ў краіне, дзе людзей ператварылі ў рабоў дзякуючы кантрактнай сістэме і мізэрным заробкам, дзе большасць ненавідзіць, але баіцца, дзе адны не вылазяць з турмаў, а іншыя будуюць палацы, хтосьці спрабуе праводзіць сапраўдны баль. Зрэшты, гэта маё асабістае меркаванне, якое я не хачу нікому навязваць. Урэшце, я даўно зразумела, што ў Беларусі існуюць дзве паралельныя рэальнасці і два асобныя народы. Гэта стала зразумелым яшчэ 25 сакавіка 2017 года. Памятаеце, тады ўвесь цэнтр горада запоўнілі аўтазакі і АМАП, які хапаў кожнага? У той дзень затрымалі больш за 700 чалавек. Дык вось, стужкі сацыяльных сетак тым вечарам былі як быццам з двух розных гарадоў. Палова карыстальнікаў выстаўляла фатаграфіі аўтазакаў, затрыманняў і збіцця, а другая – дам у чырвоных сукенках з келіхамі шампанскага, таму што дзесьці ў горадзе ішоў чарговы баль, хай і не венскі. Так што сёння я не пра саму бальную ідэю. Проста метад «цап-царап» працуе не толькі ў Расеі, але і тут. Уладзімір Пуцін яго проста ўдала сфармуляваў.

З'явілася нешта цікавенькае? Падайце сюды! Марыя Васілевіч ужо застарая для скокаў у адміністрацыі, так што цягніце туды шаснаццацігадовых дэбютантак. Дабрачыннасць? Хай сотавы аператар сам выкручваецца і пералічвае сіротам грошы, якія ўжо не заробіць. Людзі, якія набывалі квіткі, смокінгі і сукенкі? Ператопчуцца, у карчме пасядзяць, раз грошыкі водзяцца. Усе задаволеныя? А цяпер – дыскатэка!

І гэта ўжо не першы падобны «цап-царап». Калісьці, яшчэ «пры Шушкевічу», юная бізнэс-лэдзі Алена Скрыпель прыдумала свята ў калядную ноч. Знайшла спонсараў, каб узнагародзіць дзеячаў мастацтва, у той час бедных і галодных. Вядома, мерапрыемства выйшла пацешным і наіўным з цяперашняга гледзішча. Былі сукенкі з люрэксам, малінавыя пінжакі, Ліка Ялінская і жартачкі пра курыныя кумпячкі, якія ляцяць у «Саюзкантракт». Але ідэя была выдатная. А ў наступным, 1995 годзе, Алена чамусьці дадала намінацыю «палітык года». Зразумела, каго яна прызначыла гэтым палітыкам. Запрасіла яго на цырымонію. І ён прыйшоў. А потым зрабіў той самы «цап-царап» – і цяпер сам кожны год раздае прэміі «За духоўнае адраджэнне». Алена не супраціўлялася, таму што ў той момант, верагодна, зразумела, з кім звязалася. Затое дзякуючы паслушэнству і згаворлівасці засталася ў бізнэсе і нават квітнее.

А тады ж Лукашэнка ва ўладзе быў усяго паўгода і яшчэ не разахвоціўся. Можаце сабе ўявіць, колькі за гэтыя дваццаць пяць гадоў было «адціснута» ідэй, праектаў, кантрактаў, кампаній? Колькі знішчана тых, хто не хацеў аддаваць добраахвотна? Зрэшты, гэта не пра цяперашніх. Ім, магчыма, і дазволяць пастаяць каля сценкі на гэтым свяце жыцця. Яны пастаяць – і будуць потым да самай смерці казаць, што жыццё атрымалася.

Ірына Халіп, спецыяльна для Charter97.org

Калі вам спадабаўся артыкул, вы можаце падтрымаць сайт Charter97.org наступным чынам:

РАЗЛІКОВЫ МУЛЬТЫВАЛЮТНЫ РАХУНАК ДЛЯ АХВЯРАВАННЯЎ:

Назва банка: Bank Millennium S.A.
Адрас: ul. Stanislawa Zaryna, 2A, 02-593, Warszawa
IBAN: PL 97 1160 2202 0000 0002 1671 1123
SWIFT: BIGBPLPW
Імя ўладальніка рахунку: Fundacja “KARTA ‘97”
рызначэнне аплаты: Darowizna na cele statutowe

Звязацца з намі можна праз адрас [email protected]