Марэк Мігальскі: Дэмакратызацыя Беларусі - мая самая шчырая цікавасць

Офіс еўрадэпутата Марэка Мігальскага пачаў акцыю салідарнасці з палітвязнямі Мікалаем Статкевічам і Зміцерам Дашкевічам.

Марэк Мігальскі распавёў charter97.org, чаго ён чакае ад новай акцыі салідарнасці, ці лічыць вызваленне Зміцера Бандарэнкі і Сяргея Каваленкі сваёй заслугай, а таксама чым для яго з'яўляецца перамога дэмакратыі ў Беларусі.

- Неаднаразова чулі ад вас фразу, што барацьба за дэмакратыю ў Беларусі - гэта ваша праца, за якую вы атрымліваеце зарплату...

- Натуральна, дапамога дэмакратычнай супольнасці ў Беларусі стала часткай майго жыцця, адным з самых галоўных інтарэсаў, але ў першую чаргу так, гэта мая праца, праца, за якую мне плацяць еўрапейскія падаткаплацельшчыкі. З'яўляючыся дэпутатам Еўрапарламента, я маю магчымасць неяк уплываць на сітуацыю, паднімаць беларускае пытанне на вышэйшым узроўні ў Еўропе. Так, гэта мая праца, але і разам з тым - мая самая шчырая цікавасць.

- Ці крытыкавалі вас калі-небудзь за вашы дзеянні?

- Вядома, крытыкавалі. Куды ж без гэтага? Часам нават калі дзіцяці переведешь праз дарогу, зробіш добрую справу, то адны скажуць, што ты малайчына, а іншыя спытаюць: а чаму ты не перавёў праз дарогу і другога, і трэцяга? А хтосьці наогул можа назваць цябе педафілам. Так заўсёды: калі ты не з'яўляешся стодаляравай купюрай, знойдзецца хтосьці, хто будзе цябе крытыкаваць. Але для палітыка галоўнае не тое, каб яго любілі, а каб яго дзеянні мелі станоўчы вынік.

- І што ж, ёсць і такія, хто крытыкуе вас за тое, што вы дапамагаеце беларусам?

- Так, не без гэтага. Некаторыя пытаюцца: «Навошта ты за іншых вырашаеш іх праблемы? У нас у Польшчы сваіх клопатаў поўны рот!». Такім людзям я адказваю, што я не выбіраю: мець правую або левую нагу, я хачу хадзіць на абодвух. Гэта значыць, займацца аднымі справамі і не забываць пра іншыя.

- Некалькі дзён таму вы прымалі ўдзел у дэбатах па Беларусі і Грузіі ў Страсбургу. Там вы паднімалі тэму перадачы польскім МЗС беларускім уладам фінансавай інфармацыі, якая тычыцца актывістаў апазіцыі. Чаму, на ваш погляд, гэта адбываецца? Гэта вынік памылак ці ўсё ж планамерных дзеянняў?

- Я паднімаў гэтую тэму на дэбатах, таму што асабіста мне вельмі шкада, што дзяржава Польшча займаецца такімі справамі. Я наогул знаходжуся ў апазіцыі дзеючаму ўраду, але цяпер не гэта галоўнае. Галоўнае тое, што гэта - мая краіна, і калі я чую, што Польшча вінаватая ў арышце Алеся Бяляцкага, што польскі МЗС перасылае ў Беларусь па пошце лісты, якія тычацца фінансаў, выдадзеных 30-ці актывістам беларускай апазіцыі, тым самым даносячы на іх Лукашэнкі, мне становіцца сорамна. І я, выступаючы ў Страсбургу, папрасіў прабачэння ў беларусаў. Не таму што я зрабіў нешта дрэннае, а таму што так паступіла мая дзяржава. У лепшым выпадку гэта проста непаразуменне, глупства, а ў горшым - сабатаж і праца нейкіх незразумелых спецслужбаў. Я б хацеў верыць у тое, што гэта проста памылка чыноўнікаў.

- Што б, на вашу думку, змагло канчаткова і беспаваротна аб'яднаць беларускую апазіцыю?

- Тое, вакол чаго ці вакол каго згуртавацца, вырашаць толькі беларускай апазіцыі. Дэмакратыя і засноўваецца на тым, што кожны вырашае сам за сябе, і ніхто не ў праве навязваць яму свой пункт гледжання. Зусім нядаўна я быў сведкай падпісання 12-ю прадстаўнікамі беларускіх апазіцыйных структур «Брусэльскай Дэкларацыі». Агульным патрабаваннем для іх была падтрымка Еўразвязам дэмакратычных перамен у Беларусі, вызваленне і рэабілітацыя ўсіх палітвязняў. І для мяне гэта быў вельмі важны момант. Яны паказалі, што ў пэўнай сітуацыі розныя беларускія сілы могуць знайсці тыя каштоўнасці, вакол якіх трэба аб'яднацца.

- У мінулую суботу па вашай ініцыятыве стартавала акцыя салідарнасці з палітвязнямі Мікалаем Статкевічам і Зміцерам Дашкевічам. Вашы чаканні?

- Акцыі салідарнасці са Зміцерам Бандарэнкам і Сяргеем Каваленкам за ўсе гады маёй дзейнасці - найбольш значныя для мяне праекты. Цяпер, на шчасце, гэтыя людзі ўжо на волі. Я не ведаю, наколькі мае акцыі на гэта паўплывалі. Можа не паўплывалі ніяк, а можа наадварот з-за таго, што я за гэтых людзей заступаўся, іх выпусцілі з турмы пазней, чым гэта планавалі беларускія ўлады. Аднак я ўсё ж у праве лічыць, што нейкі станоўчы эфект мая дзейнасць прынесла. І вось цяпер я гатовы пазмагацца за вызваленне яшчэ двух беларускіх палітвязняў. Такім чынам, пачынаецца акцыя салідарнасці з Мікалаем Статкевічам і Зміцерам Дашкевічам. У інтэрнэце для гэтай мэты быў створаны адмысловы сайт www.2free.eu. Ён стане віртуальным месцам сустрэч тых людзей, якія сапраўды жадаюць вызвалення Статкевіча і Дашкевіча. Спадзяюся, што гэты праект будзе не менш паспяховым, чым праект па вызваленні Бандарэнкі і Каваленкі.