Зміцер Дрозд: На даведцы аб вызваленні стаіць пячатка «Падлягае нагляду»

Палітвязню Зміцеру Дразду давялося прайсці праз пекла, але ён ні пра што не шкадуе.

Тэлефон маці навукоўца-архівіста, якога вызвалілі ўсяго два дні таму, не змаўкае. Мабільнік самога Зміцера Дразда да гэтага часу знаходзіцца ў КДБ. Але Зміцер рады зносінам і цалкам адкрыта і шчыра распавядае, праз што яму давялося прайсці за апошнія паўгады.

19 снежня яго затрымалі на Плошчы і асудзілі на дзесяць сутак. А пасля, 1 лютага, арыштавалі і абвінавацілі па абедзвюх частках артыкула 293 Крымінальнага кодэкса: масавыя беспарадкі.

- Сплю, і тут мяне будзіць мама. Кажа: «Змітрук, за табой прыйшлі». Прыйшлі два чалавекі ў чорных бушлатах, без апазнавальных знакаў. Не сказалі, адкуль яны, не прадставіліся. Сказалі, што мяне трэба дапытаць як сведкіу Я развітаўся з мамай. Прывезлі мяне ў Следчы камітэт на Сапёраў, дзе мне паказалі відэа з Плошчы і прад'явілі абвінавачванне.

Спачатку я быў у турме на Акрэсціна, потым на Валадарскага. Камера № 18, 21 чалавек на 21 квадратны метр. Спалі ў тры змены, рух дзень і ноч, не выключаецца яркае святло, адсутнасць паветра, шпацыр усяго адну гадзіну...», - спакойна распавядае Зміцер.

«Я адразу на следстве адмаўляў, як бы на мяне не ціснулі, што на відэа зняты я. У выніку следчага бачыў усяго разы тры за ўвесь час, ніякага следства як такога ў адносінах мяне не было. Яны зразумелі, што я з імі не буду размаўляць, і ім стала не цікава. Што тычыцца суду - адбылося ўсё, як я і чакаў. Блытаныя сведчанні сведак. Не было ні воднага міліцыянта, які б мяне затрымліваў на Плошчы. Сам запіс у судзе не вывучаўся, нейкі пацярпелы казаў, што ў яго няма ніякіх прэтэнзій да мяне. Усё было прадказальна. Казалі: прызнаеш віну - атрымаеш 3 гады, не прызнаеш - 3,5. Я не прызнаў, - распавядае палітвязень сайту charter97.org.

Працэс вызвалення Дразда з Бабруйскай калоніі выглядаў наступным чынам:

«Гадзіны дзве мяне ўгаворвалі, у суботу прыехалі нейкі маёр і чалавек у цывільным. Я быў на прамзоне ў гэты час. Шмат пыталіся пра мае погляды, спачатку я не разумеў, пра што размова. Потым зразумеў. Мы пагаварылі пра палітыку, я ім пра дэвальвацыю, яны пра іншае. Гутарка «Народнай волі» з «Советской Белоруссией». Потым яны сталі пераходзіць да маёй маці, пра тое, што яна сур'ёзна хварэе, перажывае за мяне. Як раз у чэрвені памёр ейны брат, і маці было вельмі цяжка. Гэта значыць ведалі, на што ціснуць. Потым спыталіся, ці хачу я вярнуцца да сваёй працы. Вядома, хачу, кажу. Для гэтага, сказалі, трэба купіць латарэйны білет. Сталі мне дыктаваць прашэнне, але калі дайшлі да фармулёўкі «віну прызнаю», я адмовіўся пісаць. Тады сышліся на фармулёўцы «віну не прызнаю, але ў тым, што зроблена асабістай мной раскайваюся». У іх была мэта атрымаць любой цаной гэтыя просьбы. 5 жніўня мае дакументы сышлі ў Менск, а 11 жніўня я даведаўся, што памілаваны. Але я ўсё роўна судзімы чалавек, мне трэба стаць на ўлік. «Падлягае нагляду» напісана на маёй даведцы аб вызваленні».

Нягледзячы на ​​ўсе пакуты, праз якія давялося прайсці, Зміцер Дрозд не шкадуе аб сваім удзеле ў выбарчай кампаніі Андрэя Саннікава.

«Калі загінуў Алег Бябенін, я зразумеў, што павінен нешта зрабіць, і я ўступіў у ініцыятыўную групу Андрэя Саннікава. Там я пазнаёміўся з выдатнымі людзьмі, якія падтрымлівалі мяне і падтрымлівалі маю маці. Я ведаў, што з імі мая маці як за каменнай сцяной. Нават мае сябры і аднакласнікі так не падтрымлівалі маю сям'ю, як каманда Саннікава», - сказаў палітвязень.