«Жыву ад выходных да выходных»

Маладыя беларускія ўрачы расказалі пра сваю адпрацоўку.

Востры недахоп кадраў у раённых бальніцах — даўняя праблема беларускай сістэмы аховы здароўя. У апошнія гады гэтую праблему спрабуюць вырашаць з дапамогай маладых спецыялістаў, але далёка не ўсе гатовыя да такога павароту лёсу. Застацца ў Мінску і абласных цэнтрах удаецца літаральна адзінкам, астатнія ж раз’яджаюцца па маленькіх гарадах і вёсках Беларусі. Tochka.by пагутарыла з маладымі ўрачамі пра размеркаванне і даведалася, як яны сябе адчуваюць пасля першага месяца адпрацоўкі, з якімі цяжкасцямі сутыкаюцца і што плануюць рабіць далей.

«Ёсць думкі застацца пасля мэтавага ў раёне»

Людміла (усе героі прасілі змяніць свае імёны, іх кантакты ёсць у рэдакцыі) працуе па мэтавым накіраванні ўрачом-акушэрам-гінеколагам у адным з радзільных дамоў Магілёўскай вобласці.

Дзяўчына адразу разумела, што яе чакае праца ў невялікім горадзе, таму ілюзій наконт таго, каб застацца ў Мінску, не мела. Адзінае — папрасіла камісію змяніць вобласць, каб быць бліжэй да мужа, які жыве ў сталіцы.

«Паводле заканадаўства падстаў для гэтага не знайшлося, але мне дазволілі выбраць горад, які будзе найбліжэйшы да мужа», — расказвае суразмоўніца.

Перад пачаткам размеркавання Людміла ездзiла ў радзільны дом, каб пазнаёміцца з адміністрацыяй. Там у дзяўчыны нават пацікавіліся, у якім аддзяленні яна хацела б працаваць. Суразмоўніца выбрала жаночую кансультацыю, і яе пажаданне ўлічылі.

«Вельмі цяжка далася адаптацыя. Інтэрнатура была ў Мінскай вобласці, а адпрацоўка — у Магілёўскай. Цяжка было ўнікнуць у нюансы і правілы працы на новым месцы», — успамінае Людміла.

Паводле яе слоў, ёй вельмі пашанцавала з калектывам: калегі-урачы заўсёды ва ўсім дапамагаюць і падтрымліваюць.

«Часам у мяне адчуванне, быццам мы працуем разам ужо некалькі гадоў. Мяне ні разу ніхто не асудзіў, калі я задаю лішняе пытанне. Усе максімальна адкрытыя, ведаюць дні нараджэння адзін аднаго і нават клапоцяцца пра здароўе калег», — кажа суразмоўніца.

У горадзе Людміла сама здымае кватэру з-за сямейных абставін і сабакі.

«Што да жылля, тэлефанавалі і ўдакладнялі яшчэ ў красавіку. Кажуць, здалі новы дом для маладых спецыялістаў. Але сама не бачыла, водгук даць не магу», — адзначае яна.

Дзяўчына яшчэ толькі чакае першай зарплаты. «З выплат пакуль былі пад’ёмныя і невялікі падарунак ад прафкама. Калі шчыра, чаканні былі куды горшыя», — дадае суразмоўніца.

Паводле яе слоў, у арганізацыі працы радзільнага дома ёсць пэўныя нюансы, але кіраўніцтва імкнецца павышаць узровень дапамогі — і праз аснашчэнне, і праз курсы павышэння кваліфікацыі.

Сам горад Людміла ацэньвае як незвычайны, а людзі ёй тут бачацца адкрытымі і шчырымі. Пакуль дзяўчына задаволеная сваім месцам размеркавання, але яе дабрабыт залежыць ад сям’і.

«Калі лёс павернецца так, што і мужу давядзецца пераехаць у гэты горад, то я з радасцю засталася б пасля адпрацоўкі. Але складана загадываць, што будзе праз пяць гадоў», — адзначае яна.

«Чакаю сустрэчы з мужам»

Тацяна прыехала на двухгадовую адпрацоўку анестэзіёлагам-рэаніматолагам у адну з цэнтральных раённых бальніц Брэсцкай вобласці.

Сам працэс размеркавання дзяўчына ўспамінае цяжка: у большасці ён выклікаў слёзы. Паводле яе слоў, маладыя медыкі да апошняга моманту не ведалі, куды паедуць.

Сваім размеркаваннем Тацяна таксама засталася незадаволеная.

«Мяне адправілі ў зусім чужы маленькі горад. Тут нязручнае транспартнае паведамленне. Далёка дабірацца да мужа, бацькоў і сяброў. Гэта і ёсць галоўная складанасць — адчуваць сябе пакінутай і развітацца з былым жыццём», — шчыра дзеліцца суразмоўніца.

З жыллём таксама складана: у бальніцы няма ўласнага жылфонду, таму дзяўчыне прапаноўвалі толькі пакой у інтэрнаце мясцовага ПТУ. Ёй такі варыянт не падышоў.

«Кватэру шукала сама, цяпер здымаю. Бальніца, нібыта, павінна кампенсаваць дзве базавыя. Дакументы сабрала, чакаю», — расказвае Тацяна.

Дзяўчына працуе з 08.00 да 16.00, але часта затрымліваецца з-за папяровай працы або цікавых выпадкаў, якія хочацца разабраць.

«Пацыенты ў рэанімацыі ў асноўным цяжкія, часта без прытомнасці або на ШВЛ. Бывае складана размаўляць з іх сваякамі па тэлефоне: некаторыя пытанні выбіваюць з каляіны. Але ўсё роўна стараюся быць ветлівай», — адзначае суразмоўніца.

Калектыў прыняў Тацяну добра — за месяц ніякіх заўваг.

«Калі трэба, падчас маніпуляцый мяне заўсёды падстрахоўваюць — гэта надае ўпэўненасці. Падчас начных дзяжурстваў мне таксама заўсёды дапамагалі з пацыентамі, ніколі не пакідалі адну», — дадае дзяўчына.

Зараз Тацяна жыве ад выходных да выходных і пастаянна чакае сустрэчы з мужам і бацькамі.

«Мы з мужам вымушаныя жыць асобна з-за працы і абавязкаў, не можам проста кінуць усё і быць разам. Таму пасля цяжкага дня замест падтрымкі застаецца толькі размова па відэасувязі — гэта вельмі цяжка», — падкрэслівае суразмоўніца.

«Размеркавалі ў родны горад»

Вера паехала працаваць урачом у Салігорск. Па шчаслівым збегу абставін гэта родны горад дзяўчыны і яе мужа, таму вынікам усе засталіся задаволеныя.

«Я хацела вярнуцца дадому і меркавала, што мяне могуць туды размеркаваць. Хваляванні ўсё адно былі: раптам нешта пойдзе не так? Але ўсё склалася, і я шчаслівая», — адзначае суразмоўніца.

Першыя тыдні для дзяўчыны аказаліся асабліва хвалюючымі: прыйшло ўсведамленне, што яна адказная за здароўе сваіх пацыентаў. У такіх сітуацыях Веру ратавала падтрымка калег і кіраўніцтва.

«Мы сталі апорай адзін для аднаго, незалежна ад узросту і стажу. Я вельмі ўдзячная калегам за гэта», — звяртае ўвагу дзяўчына.

Пацыенты на маладога ўрача таксама рэагуюць добра. Каментарыяў наконт узросту або досведу ў бок Веры не было. На думку дзяўчыны, вельмі важна, як доктар сябе падае.

«Я лічу, што нават малады спецыяліст павінен пазіцыянаваць сябе ўпэўнена — тады пацыент будзе адчуваць сябе ў бяспецы. Пры гэтым заўсёды можна параіцца са старэйшымі калегамі або запрасіць іх на агляд, калі пацыент перажывае», — дадае яна.

У Салігорску ў Веры з мужам свая кватэра, таму пытанне жылля не стаяла. У той жа час кіраўніцтва адразу прапанавала нямясцовым маладым спецыялістам дапамогу. Маладым спецыялістам тут прадастаўлялі арэндныя кватэры і інтэрнат.

«У цэлым я вельмі задаволеная месцам працы. Аснашчэнне, абсталяванне, умовы працы і адпачынку — усё на добрым узроўні. Мне камфортна працаваць і знаходзіцца ў калектыве. І так, я планую тут застацца пасля заканчэння адпрацоўкі», — дзеліцца суразмоўніца.

«Пашанцавала застацца ў Мінску»

Увесь шосты курс Маргарыты прайшоў у думках пра размеркаванне, але дзяўчыне вельмі пашанцавала — яна адна з нямногіх медыкаў, каму ўдалося застацца ў сталіцы.

«Усё дзякуючы добраму сярэдняму балу і змене рэгістрацыі на мінскую. Сыграла ролю і тое, што ў той год было шмат вакансій у сталічных бальніцах па маім профілі. Яшчэ ў снежні я разумела, што шанцы ёсць — заставалася спадзявацца», — расказвае суразмоўніца.

На камісіі ў дзяўчыны ўсё склалася ўдала. У той жа час яе аднагрупнікі, якія загадзя шукалі месцы, дамаўляліся з бальніцамі і атрымлівалі рэкамендацыйныя лісты, паехалі ў рэгіёны.

«Я праходзіла інтэрнатуру ў тым жа раддоме, дзе і апынулася на адпрацоўцы. З усім была знаёма. Хваляванняў наконт таго, як мяне прымуць, не было — адносіны з калегамі ўжо склаліся», — дадае Маргарыта.

Адначасова ўласная роля ўрача па-пачатку выклікала моцнае хваляванне. Нават простыя рашэнні даваліся цяжка.

«Калі ты малады спецыяліст, вельмі страшна памыліцца. І нават праз месяц я дагэтуль перажываю за кожную пацыентку. Калі сыходжу са змены, а роды яшчэ працягваюцца — заўсёды цікаўлюся, як усё прайшло», — акцэнтуе суразмоўніца.

Дзяўчына ў асноўным працуе на суткавых дзяжурствах. Нагрузка ў яе нераўнамерная: бываюць дні, калі родаў няма, а часам няма магчымасці нават прысесці — не кажучы ўжо пра тое, каб паесці або схадзіць у прыбіральню.

«Пакуль што разлічваю на суму каля 2 тыс. рублёў. Калі будзе менш — засмучуся, але разумею, што кожны з нечага пачынае. Аднак гэтых грошай відавочна недастаткова для прафесійнага развіцця — курсаў УГД і спецыяльнай літаратуры», — лічыць суразмоўніца.

Маргарыта рада, што трапіла на размеркаванне ў сваю бальніцу.

«Праца хоць і цяжкая, з пастаянным адрэналінам, але яно таго варта. Пакуль планую застацца тут, атрымаць катэгорыю, а далей — як складзецца лёс», — рэзюмуе дзяўчына.

Вы можаце падтрымаць сайт Charter97.org наступным чынам:

РАЗЛІКОВЫ МУЛЬТЫВАЛЮТНЫ РАХУНАК ДЛЯ АХВЯРАВАННЯЎ:

Назва банка: Bank Millennium S.A.
Адрас: ul. Stanislawa Zaryna, 2A, 02-593, Warszawa
IBAN: PL97116022020000000216711123
SWIFT: BIGBPLPW
Імя ўладальніка рахунку: Fundacja “KARTA ‘97”
рызначэнне аплаты: Darowizna na cele statutowe

Звязацца з намі можна праз адрас [email protected]