«Мне нават зручна быць каханкай»

Гісторыя беларускай, якая пазбягае сур'ёзных адносінаў.

Жанчыну-каханку ўяўленне часта малюе як фатальную даму, якая імкнецца развесці сужэнцаў і пабудаваць сваё шчасце з каханым, але наша гераіня абрала такую ролю па іншых прычынах. Ірына (імя зменена) аддае перавагу мужчынам старэйшым за сябе, бо лічыць іх надзейнымі і адказнымі, а «роля другога плана» — з-за адсутнасці абавязкаў. У маналогу Onlíner дзяўчына распавяла пра свой досвед адносін з жанатымі мужчынамі і патлумачыла, як паставілася б да здрады мужа.

Журналісты сустрэліся з Ірынай напрыканцы працоўнага дня ў адным са сталічных паркаў. Дзяўчына лёгка пагадзілася на шчырую размову, пра свае адносіны і дэталі інтымнага жыцця расказвае адкрыта, але з хваляваннем, якое адчуваецца на працягу ўсёй нашай гутаркі. Пачуцця віны з-за адносін з жанатым мужчынам дзяўчына не адчувае, але ўсё ж такі адчуванне сораму і чагосьці, што асуджаецца грамадствам, у яе адказах прысутнічае. Роля каханкі — гэта па-ранейшаму няпросты маральны выбар.

На просьбу Ірыны мы не паказваем яе твар. Дзяўчына не хоча, каб яе пазналі блізкія людзі, таму для здымкі яна выкарыстала парык. У жыцці ў гераіні валасы яе прыроднага колеру, сама яна нізкага росту і далікатнага целаскладу.

«Мне заўсёды падабаліся мужчыны старэйшыя»

— Я нарадзілася ў вёсцы ў даволі кансерватыўнай, жорсткай сям'і. Пакуль вучылася ў школе, з-за таго, што ўвесь час прысвячала навуцы, у мяне не было магчымасці нават паспрабаваць уступіць у адносіны. Мяне заўсёды вельмі моцна кантралявалі бацькі.

Пачала сустракацца з хлопцам я толькі на першым курсе, калі вучылася ў Мінску. Ён быў старэйшы за мяне. Мне здаецца, ува мне было шмат невыдаткаванай сэксуальнай энергіі. Я хацела інтымнай блізкасці менавіта з ім, але ён адразу сказаў, што далей сур'ёзных адносінаў не будзе, бо не хоча мяне «псаваць».

Я спрабавала сустракацца з аднагодкамі, але гэта заўсёды было нешта вельмі дзіўнае, нездаровае — інтрыжкі на пару месяцаў, не больш. А сур'ёзныя адносіны былі толькі з мужчынамі, старэйшымі за мяне на пяць гадоў і болей.

З-за маёй мілай знешнасці дарослыя мужчыны часта звярталі на мяне ўвагу, і ў нейкі момант я паддалася, зразумела, што мне гэта больш адгукаецца. Я позняе дзіця, у мяне ёсць двое старэйшых братоў, у нас вялікая розніца ва ўзросце — магчыма, таму мне лягчэй было мець зносіны з вопытнымі мужчынамі.

«Калі ты ўжо вырашыў завесці адносіны на баку, то навошта казаць пра гэта жонцы?»

— Першы раз я стала каханкай у няпросты для мяне час. Гэта было некалькі гадоў таму (цяпер гераіні 27. — Заўв. Onlíner), я тады разышлася з маладым чалавекам і цяжка перажывала гэты перыяд. Я проста была «выключаная» з жыцця: не разумела, хто я, што я, чаго хачу. Да мяне ў кавярні падышоў пазнаёміцца мужчына. Першы час ён хаваў, што жанаты, а я проста прымала яго заляцанні. Падазравала, што ў яго ёсць сям'я, але мне на той момант было ўсё роўна, бо я проста жыла адным днём, як біяробат. Мне было зручна не заўважаць.

Мне падабалася прымаць ад яго прыгожыя заляцанні: ён дарыў кветкі, падарункі, клапаціўся, дапамагаў з усімі маімі бытавымі пытаннямі, фінансава — таксама. Я гэтага не прасіла, але, можна сказаць, «грошай на марожанае» ён даваў.

Прыкладна праз месяц ён пачаў казаць мне, што вельмі моцна закахаўся ў мяне. Усе гэтыя прыгожыя словы я прапускала паўз вушы, не верыла. А потым ён навоштасьці прызнаўся жонцы ў здрадзе, пасля чаго мяне ад яго адваротіла, я была дзіка злая. Неўзабаве пасля гэтага я вырашыла скончыць адносіны. Па-першае, ён не спытаў майго меркавання, па-другое, я палічыла гэта інфантыльным учынкам. Калі ты вырашыў завесці адносіны на баку, навошта казаць пра гэта жонцы? Тым больш мы былі знаёмыя ўсяго пару месяцаў.

Ён казаў, што хацеў развесціся з жонкай, каб жаніцца са мной, але ў мяне ў планах гэтага не было. Мяркую, што яны засталіся разам (дакладна не ведаю, мы больш не бачыліся). Іх шмат што звязвае: сямейны бізнес, дзеці. Думаю, у яго быў крызіс сярэдняга ўзросту і ў адносінах з жонкай.

«Мне складана быць з чалавекам 24/7»

— З цяперашнім мужчынам мы пазнаёміліся на працы. Каля года проста зносіліся. Потым пачалі хадзіць на абеды, маглі пасля працы прагуліцца, схадзіць на спатканне. Я зразумела, што ён мне падабаецца як чалавек, ён таксама хутка прызнаўся ў сімпатыі. У студзені будзе два гады з таго часу, як мы разам. Ён жанаты, у яго двое дзяцей, і ён старэйшы за мяне на 20 гадоў.

Мы сустракаемся амаль штодня, пераважна ў працоўны час. Ён можа падвезці мяне на працу, мы разам ходзім на абед, на каву або можам прагуляцца ў парку. У нас у абодвух гнуткі графік, таму можам адпрасіцца з працы на пару гадзін або ўзяць працу дадому. У выхадныя не сустракаемся, а сярод працоўнага тыдня ён можа на гадзінку «затрымацца на працы» або ўвечары «быць на працоўнай сустрэчы». Калі яго дамачадцы кудысьці з'язджаюць, я да яго дадому не еду, да мяне мы таксама не ездзім. З начоўкай ён заставаўся ўсяго адзін раз. Ён здымае кватэру — гэта мая ўмова.

Часам мы можам правесці разам увесь дзень. Дарэчы, усе святы — 8 Сакавіка, 14 Лютага — мы адзначаем за дзень да і таксама стараемся здымаць кватэру.

Пасля сустрэч я лёгка адпускаю яго, у мяне добры настрой, у яго таксама. Мы класна правялі разам час, і гэтага дастаткова. Мне складана быць з чалавекам 24/7, мне патрэбная асабістая прастора і час для сваіх спраў, таму я не шкадую, што мы разыходзімся і кожны далей жыве сваім жыццём.

«Я не першая яго каханка»

— Я не была ў дому свайго мужчыны, не бачыла яго жонку, акрамя як на фотаздымках. Напэўна, не хачу ведаць лішнія падрабязнасці, бо ёсць невялікае пачуццё віны перад ёй. Плюс ёсць страх, што суседзі мяне ўбачаць або здарыцца яшчэ што-небудзь.

Чаму ён уступіў са мной у адносіны? Я ведаю, што я не першая яго каханка. З таго, што ён сам распавядаў, у нейкі момант яму проста перастала хапаць жаночай пяшчоты, адчування маладосці. Яны з жонкай аднагодкі. Іх аб'ядноўвае руціна, звычайны побыт — ён так гэта тлумачыць.

Мы абмяркоўвалі, што праз нейкі час нам давядзецца разысціся. У нас усё ж такі вельмі вялікая розніца ва ўзросце, гадоў праз дзесяць гэта можа стаць праблемай. Яму ўжо будзе за 50, а мне — яшчэ 30.

Напэўна, яшчэ адна прычына — я не хачу падштурхоўваць каго-небудзь да разводу. Я папярэдзіла, што калі яны вырашаць разысціся, то я не магу гарантаваць, што буду з ім у адносінах. Не хачу раптам праз нейкі час зразумець, што не гатовая з ім жыць, і ён застанецца адзін. Не хачу даваць яму нейкія надзеі. Я ўсё ж такі паважаю гэтага мужчыну і не хачу прычыніць яму шкоду.

Мой варыянт адносін не самы правільны, але ён заўсёды быў, ёсць і будзе. Я проста прымаю гэта як данасць. І я, хутчэй, здзіўлюся, калі пара доўга жыве разам, а ў іх не было ніякіх здрад.

«Я не лезла нахабна і не спрабавала ўвесці яго з сям'і»

— Сябе я дакладна не віню ў гэтай сітуацыі. Пасля першых адносін у фармаце каханкі я пайшла да псіхолага і проста сказала: «Мне здаецца, я разбурыла сям'ю». У мяне было моцнае пачуццё віны. Я з звычайнай сям'і, бацькі ўсё жыццё жывуць разам і, здаецца, верныя адно аднаму. Калі абапірацца на базавыя маральныя прынцыпы, то я ўчыніла, вядома, няправільна. Плюс у той момант, як я казала, я «не жыла», была цалкам адключаная ад свету… Потым мучылася з-за ўсяго, што зрабіла ў гэтым стане.

Псіхолаг выразна адказаў мне, што я ўзяла на сябе занадта вялікую адказнасць, кажучы, што разбурыла чужую сям'ю. Здрада — гэта ўсё ж такі праблема сужэнцаў, і яны павінны разбірацца паміж сабой. Бо я не лезла нахабна і не спрабавала ўвесці кагосьці з сям'і. І цяпер у мяне таксама няма такой мэты.

Другі раз я ўступіла ў адносіны з жанатым, напэўна, таму, што мне спадабаўся гэты канкрэтны мужчына. Мне хацелася, каб пра мяне клапаціліся, хацелася быць у здаровых адносінах, дзе мяне паважаюць. Напэўна, гэта эгаістычна. Хутчэй так, эгаістычна.

Пакуль у мяне няма жадання ствараць сям'ю, бо ў будучыні я планую пераехаць у іншую краіну, ды і ў цэлым у мяне нейкі пазбягаючы тып прывязанасці, у жыцці хапае праблем. Думаю, мне нават зручна быць каханкай. І так, напэўна, я баюся ўзяць на сябе адказнасць за выбудоўванне адносін.

Я вельмі ўдзячная цяперашняму партнёру, ён шмат для мяне зрабіў. Гэтыя адносіны сталі для мяне ў многім тэрапеўтычнымі. Менавіта з ім я зразумела, чаго хачу ад мужчыны, на што гатовая, а на што не, як хачу, каб да мяне ставіліся.

Я ўдзячная яму за шчыры клопат. Ён мне ніколі не хлусіў. Да гэтага ў мяне былі ў асноўным няўдалыя адносіны, аб'юзіўныя, з эмацыйнымі гойдалкамі. Мне таксама здраджвалі і хлусілі пра пачуцці. А тут упершыню паказалі, што можа быць інакш і, у прынцыпе, чаго я вартая. Думаю, у будучыні я буду шукаць сабе партнёра, вельмі падобнага па характары на яго.

— Ці рэўнуеце вы мужчыну да жонкі?

— Калі браць адносіны ў цэлым, то ў мяне няма сэксуальнай рэўнасці, але ёсць эмацыйная. Так было заўсёды і з усімі партнёрамі — гэта я зразумела яшчэ калі была ў звычайных адносінах, да досведу каханкі.

Калі даведаюся, што ў майго мужчыны быў сэкс з іншай, прыму спакойна. Будзе крыху непрыемна, але больш мяне хвалюе пытанне здароўя, за гэта стану перажываць. А калі даведаюся, што майму мужчыну цікава з іншай дзяўчынай, яму з ёй камфортней, утульней, ён цягнецца да яе і хоча праводзіць з ёй час, гэта я ўжо расцэньваю як паўнавартасную здраду.

Але ў дачыненні да жонкі майго цяперашняга мужчыны ў мяне няма ніякай рэўнасці — ні эмацыйнай, ні сэксуальнай. Наадварот, калі мой мужчына будзе пагардліва ставіцца да жонкі, ігнараваць іх сямейныя пытанні або ў цэлым яе патрэбы — для мяне гэта трывожны званочак. Адразу ўзнікае адчуванне, што ўсе яго словы і ўчынкі — гэта проста пыл у вочы, каб дасягнуць сваёй мэты. І яшчэ гэта азначае, што чалавек не гатовы несці адказнасць за прынятыя раней рашэнні.

У мяне няма адчування «ролі другога плана», прынамсі з цяперашнім мужчынам. Ён надае мне столькі ўвагі, клопату, падтрымкі і разумення за час, што мы праводзім разам, што я адчуваю сябе лепш і больш значнай, чым у якіх-небудзь папярэдніх адносінах.

Калі мы не разам, напрыклад у выхадныя, я проста займаюся сваімі справамі, сустракаюся з сябрамі, сваякамі. Сумна ад таго, што ў нас няма магчымасці кудысьці з'ездзіць разам, у той жа адпачынак. Але мы кампенсуем гэта ў будні: можам схадзіць пакатацца на каньках, пагуляць у бадмінтон, летам узяць ровары напракат.

— Ці ведае хто-небудзь з блізкага кола пра вашу ролю каханкі?

— Сям'я не ведае пра мае адносіны з жанатымі мужчынамі, а падругам я распавяла. Было складана прызнацца ім, але яны паставіліся да гэтага нейтральна і, напэўна, больш падтрымалі мяне, дакладней прынялі мой выбар.

У маім асяроддзі больш ні ў каго няма такіх адносінаў. Многія падругі замужам, і спачатку ў мяне нават быў страх: раптам яны пачнуць рэўнаваць сваіх мужчын або падазраваць мяне, будуць баяцца, што я магу ўвесці іх мужа або хлопца. Перажываю, што магу з-за гэтага страціць падруг, хоць ніхто мне такога ў вочы не выказваў.

— Як бы вы паставіліся да здрады ўласнага мужа?

— Я прыняла тое, што ў маёй будучай сям'і гэта не выключана. Мужчына рана ці позна можа пайсці налева. Са свайго боку я таксама гэтага не выключаю, хоць у мяне яшчэ не было такога, каб у адносінах стала сумна. Але раней у мяне і не было такіх працяглых адносінаў, як цяперашнія.

Магчыма, гучыць жудасна, але калі б я разумела, што ў майго мужа будзе каханка, то я хацела б абраць яе сама. Допусцім, у нас усё добра ў адносінах, у быце і гэтак далей, але я не магу задаволіць нейкі яго фетыш або не хачу так часта займацца сэксам, як ён. Каханка стала б выратаваннем у гэтым плане.

— Чаму мужы здраджваюць і ці можна пазбегнуць нявернасці?

— Я не кампетэнтная ў гэтым пытанні. Ёсць толькі некалькі думак, калі зыходзіць з майго досведу. Ад здрад, мне здаецца, умовна можна «падстрахавацца» ў тым выпадку, калі абодва партнёры першапачаткова разумеюць, для чаго ім адносіны. Не хлусяць найперш сабе і сумленныя адзін адносна аднаго. Ніхто з пачатку не іграе ролі, не дадумвае за партнёра, не абясцэньвае пачуцці, думкі, усё абмяркоўваецца сумесна.

Не думаю, што ў сітуацыі са здрадамі вінаваты жонкі або што яны робяць нешта не так. Здрадзіць могуць і добрым, і адкрытым стэрвам. Я, вядома, шмат чаго не ведаю пра жонак, каханкай чых мужоў я была, але гэта былі прыгожыя, самадастатковыя жанчыны.

Чаму мужчыны шукаюць сувязь на баку? Мне здаецца, у кожнага свая прычына. Гэта можа быць усё, што заўгодна, — пачынаючы з асаблівасцяў дзяцінства або сям'і і заканчваючы адрозненнямі ў сэксуальным тэмпераменце паміж партнёрамі.

Вы можаце падтрымаць сайт Charter97.org наступным чынам:

РАЗЛІКОВЫ МУЛЬТЫВАЛЮТНЫ РАХУНАК ДЛЯ АХВЯРАВАННЯЎ:

Назва банка: Bank Millennium S.A.
Адрас: ul. Stanislawa Zaryna, 2A, 02-593, Warszawa
IBAN: PL97116022020000000216711123
SWIFT: BIGBPLPW
Імя ўладальніка рахунку: Fundacja “KARTA ‘97”
рызначэнне аплаты: Darowizna na cele statutowe

Звязацца з намі можна праз адрас [email protected]