«Палову жыцця правяла за камп'ютарам»
6- 23.10.2025, 13:29
- 4,354
Гісторыя беларускі, якая сышла з ІТ на кухню і нарэшце адчула сябе жывой.
Машы 45 гадоў. Практычна палову жыцця яна правяла за камп'ютарам — пісала тэксты, напаўняла карткі тавараў для маркетплэйсаў, рабіла банеры, рэдагавала апісанні, вучылася вэб-дызайну. Працавала кантэнт-менеджарам дыстанцыйна і лічыла, што знайшла ідэальную прафесію, піша ex-press.by.
Жыве Маша ў не самым вялікім горадзе Беларусі, але актыўным. Для мясцовых яе праца здавалася чымсьці амаль сталічным: «Ты ж дома сядзіш, сама сабе начальнік, і зарабляеш прыстойна!» — казалі знаёмыя. І сапраўды, атрымлівала яна нядрэнна па мясцовых мерках — каля 1 600 рублёў у месяц. Пры гэтым магла працаваць у піжаме і рабіць перапынкі, калі захоча.
Але за вонкавым камфортам хавалася стомленасць. З цягам часу Маша ўсё часцей лавіла сябе на думцы, што кожную раніцу ўключае ноўтбук з адчуваннем агіды. Яе раздражнялі лісты ад кліентаў, дэдлайны і нават гук апавяшчэнняў. «Мне здавалася, што мяне проста нудзіць ад камп'ютара, — успамінае яна. — Я адкрывала экран і адчувала, як усё ўнутры сціскаецца».
Спачатку спрабавала ратавацца звыклымі спосабамі — пайшла на курсы вэб-дызайну, купіла новы манітор, набыла новае крэсла. Але гэта не дапамагло. Наадварот, з'явілася адчуванне, што праца высмоктвае з яе жыццё.
Аднойчы вечарам, пасля асабліва цяжкага дня, Маша проста закрыла ноўтбук і сказала сабе: «Хопіць».
Праз знаёмых даведалася, што ў мясцовай сталоўцы шукаюць памочніка кухара. Заробак — удвая меншы, каля 800 рублёў, але праца — жывая. Яна вырашыла паспрабаваць. «Я баялася, што не справлюся, бо ўсё жыццё трымала ў руках толькі мыш, а не нож», — смяецца Маша.
Першыя тыдні былі цяжкія. Балела спіна, ногі гулі, уся вопратка і рукі пахлі смажанай цыбуляй. Але ўвечары яна засыпала спакойна — без трывогі, без думак пра дэдлайны.
«Я раптам зразумела, што адчуваю сябе жывой, — распавядае яна. — На кухні ўсё сапраўднае: пахі, людзі, смех, стома. І вынік адразу відаць — суп зварыўся, катлеты гатовыя, людзі дзякуюць».
З таго часу мінула паўгода. Маша па-ранейшаму працуе памочнікам кухара і ні пра што не шкадуе. Яна перастала лічыць хвіліны да канца працоўнага дня і навучылася радавацца драбязям — таму, як прыгожа падрумяніліся сырнікі, як пахне свежае цеста.
Калегі жартуюць: «Ты ў нас дызайнер па жыцці — толькі цяпер ствараеш не банеры, а стравы».
Маша ўсміхаецца і кажа, што ўпершыню за многія гады па-сапраўднаму шчаслівая. Нядаўна ў яе з'явілася мара — адкрыць маленькую кавярню, дзе будзе пахнуць кавай і хатнімі пірагамі.
«Не ведаю, ці наважуся, — кажа яна, — але дакладна ведаю адно: жыццё не заканчваецца, калі сысці ад камп'ютара. Часам трэба проста выключыць ноўтбук — і пачаць усё нанова».