Пуцін стаў якарам старэння

Адставанне Расеі ад Захаду ўжо прызнаецца ўслых.

З-пад завалаў «спецаперацыі» пачынае прабівацца хоць і нясмелая, але ўжо даволі прыкметная дыскусія аб будучыні краіны пасля заканчэння вайны. Яна падобная да сюжэту драматычнай казкі «Дванаццаць месяцаў» пра пошук падчарыцай пралесак у зімовую сцюжу. На гэтай глебе ўжо адзначыліся паразіты накшталт аўтараў праекта-ўтопіі «Расія 2062». Дзялкі, якія распілоўваюць бюджэтныя грошы з грантаў «Інстытута развіцця інтэрнэту», крывадушна прасоўваюць тэзу аб прымаце духоўнага над матэрыяльным для расейцаў на перспектыву наступных 40 гадоў. Акурат пад выбары 2024 года для смердаў зноў здымаюць кінаманіфест з адказам на пытанне: «Як нам уладкаваць Расею будучыні?» Аддаленая дата была выбраная паліттэхнолагамі спецыяльна. Нібыта з аднаго боку і нейкі арыенцір задаецца, каардыната для руху, а на паверку да таго часу з цяперашніх кіраўнікоў ужо не будзе нікога, а значыць, і попыту ніякага. Безумоўна, разважаць аб светлай будучыні яшчэ і бяспечна. Куды смялей трэба быць, узнімаючы пытанне архаізацыі і без таго коснай расейскай сістэмы.

Падстава заклапаціцца перспектывамі краіны прадыктаваная адразу некалькімі існымі праблемамі. Уголас прызнаецца тэхналагічнае адставанне Расеі ад Захаду. Не, тут бяда не ў эпічных цяжкасцях імпартазамяшчэння шырспажыву і бытавой электронікі, а ў дэградацыі ВПК краіны. Гнеўныя сентэнцыі Мядзведзева, адказнага за «кузькіну маці», выкліканыя акрамя згубных залежнасцяў таксама і ўсведамленнем дэмадэрнізацыі зброевага сектара. Пасля нядаўняй спецыяльнай аперацыі невядомых актораў супраць вайсковых заводаў Ірана з «вытворчасцю» расейскіх «Гераняў» нешта адбылося. Каб выправіць сітуацыю, Масква і Тэгеран пастанавілі пабудаваць «новы» завод на расейскай тэрыторыі ў г.Елабугі. Вытворчая лінія дазволіць збіраць да 6 тысяч дронаў-камікадзэ для далейшага тэрору Украіны. Цяжка назваць такое супрацоўніцтва поспехам для краіны, якая прэтэндуе на ролю глабальнага гегемона.

Адной з відавочных прычын скочвання Расеі на абочыну сусветнага развіцця выступае ўкараненне кланавасці ў апараце ўлады. Высокія чыноўнікі думаюць не дабрабытам усяго народа, а сваімі шкурнымі інтарэсамі. Яскравым прыкладам тут служыць аднаасобны дыктатар Чачэніі Кадыраў. З «пяхотніка Пуціна» мясцовы царок ператварыўся ў «бацьку народа» і акупаваў сваімі сваякамі ўсю рэспубліку. З 158 буйных чыноўнікаў у Чачэніі больш за 30% - гэта сваякі Кадырава, 23% - аднавяскоўцы, яшчэ 12% - сябры чачэнскага лідара і іх сваякі. Як і сам Кадыраў, ніхто з іх не валодае талентамі, што выклікае заканамернае абурэнне. Калі на пасаду міністра маёмасных і зямельных стасункаў рэспублікі Кадыраў засунуў свайго 26-гадовага пляменніка, нават у асяроддзі праўладных палітолагаў заявілі: у Чачэніі адбываецца парушэнне закону за законам. Фактычна суб'ект стаў не кіраваным. Фактычна, рыхтуецца глеба для аддзялення кадыраўскага эмірата ад Расеі на фоне рызыкі смутнага часу. Захапіўшыся вялікай геапалітыкай, Пуцін пусціў на самацёк працэсы ў рэгіёнах, дзе адужэлі сілы, для якіх цэнтр даўно не ўказ.

Вайскова-прамысловае і кіроўнае старэнне Расеі з'яўляюцца прадуктам пуцінскага засцеражэння. Як і яго кумір, цар Мікалай І, дзейны ўладар як агню баіцца ўсякай рэвалюцыйнасці. У яго карціну свету ўпісваецца толькі ўсё традыцыйнае, зрэбнае. Добрае і карыснае для грамадства - толькі тое, што было ва ўжытку, зацёртае і да болю прымітыўнае. У шэрасці ніхто не павінен блішчэць і выдзяляцца, усякая новая ідэя - замах на статус-кво. Пуцін зусім не жадае прымаць той факт, што ён стаў якарам старэння. Наадварот, вялізныя рэсурсы кінутыя на тармажэнне перамен. Кошт выпраўлення гэтай памылкі толькі давядзецца асэнсаваць, бо менавіта ў яе ўпіраецца праславутае пытанне будучыні Расеі.

Тэлеграм-канал «Сіта Сакрата»