Навукоўцы расказалі аб эмпатыі сярод пацукоў

Даследнікі выявілі, што гэтыя грызуны маюць вельмі заразлівы смех.

Пасля тысяч розных аналізаў і тэстаў, праведзеных на пацуках, навукоўцы выявілі, што яны вельмі сацыяльныя і вельмі эмпатычныя. Тады ж яны даведаліся, што дрэннае абыходжанне з суродзічамі ў лабараторыі можа паўплываць на ўсіх астатніх, піша IFL Science.

На шчасце, новае даследаванне больш радаснае – навукоўцы выявілі, што пацукі маюць вельмі заразлівы смех, і ім, здаецца, падабаецца, калі казычуць іх суродзічы. Даследнікі выявілі, што жывёліны, як той кзаў, "скачуць ад радасці", калі бачаць, што хтосьці казыча іншых пацукоў. Больш за тое, даследнікі выявілі, што смех пацукоў, якіх казычуць, вельмі заразлівы – прынамсі пра гэта сведчыць мозг жывёлы.

У апошнія некалькі гадоў навукоўцы ўсё часцей даследуюць эмпатыю ў грызуноў, а козыт з'яўляецца адным з лепшых уяўленняў аб тым, як мы разумеем эмпатыю. Спантанны чалавечы смех можа быць заразлівым настолькі, што ўсё ў пакоі далучаюцца да яго. Выяўляецца, у пацукоў гэта працуе таксама.

У часе даследавання навукоўцы засяродзіліся на вывучэнні базавай формы эмпатыі - першаснай эмпатыі, якая, як лічыцца, узнікае ў пэўных дзялянках мозгу. Даследнікі збудавалі невялікі пакой для грызуноў і падзялілі іх на дзве групы - дэманстратары, якіх казыталі рукамі або на відэа, і назіральнікі, якія сачылі за суродзічамі. Акрамя таго, пацукі маглі чуць гукі, якія выдаюцца адзін адным. Падчас эксперыментаў электроды ў мозгу грызуноў фіксавалі актыўнасць нейронаў у абсягах мозгу, на якіх засяродзіліся даследнікі.

Навукоўцы выявілі, што актыўнасць узнікала ў самых глыбокіх пластах саматасэнсарных нэйронаў тулава – гэта адбывалася пры праглядзе відэа або жывым назіранні. Аднак толькі ў апошнім варыянце даследнікі маглі назіраць, як пацукі пачыналі літаральна скакаць ад радасці, назіраючы, як іх суродзіча казычуць.

Саматасэнсарная кара тулава быццам сілкавалася, калі пацукі выдавалі гукі, таму навукоўцы выказалі здагадку, што гэты абсяг мозгу грызуноў злучаны з заразлівым смехам і спагадай да суродзічаў, якіх казычуць.

Навукоўцы мяркуюць, што заразлівы смех, як у выпадку з пацукамі, так і ў выпадку з людзьмі, патрабуе беспасярэдняй прысутнасці пацука (або чалавека), каб атрымаць поўны эфект і падзейнічаць на іншага прадстаўніка гатунку. Даследнікі мяркуюць, што такая рэакцыя не абмяжоўваецца толькі пацукамі, бо паасобныя іншыя жывёліны таксама дэманструюць шчаслівыя скачкі.

Далей даследнікі плануюць прадоўжыць цыкл аналізу станоўчых эмоцый у жывёлін.