Два падраздзяленні ПВК «Вагнера» і Кубанскі полк перасталі выходзіць на сувязь у Лімане

Расейскі фронт пачынае «сыпацца».

Пад Ліманам цяпер выконваецца апошняя драма ў пуцінскай сітуацыйнай / бяспланавай эскалацыі ў ягонай вайне, піша аўстрыйскі ваенны аналітык Том Купер.

У сутнасці, разгромленае 1-е гвардзейскае танкавае войска, у якое, верагодна, уваходзілі элементы бескарыснай 2-й гвардзейскай агульнавайсковай арміі і цьмянай 41-й агульнавайсковай арміі, саступіла месца атакам 25-й механізаванай і 66-й мотастралковай брыгадаў. За апошнія 36 гадзінаў апошнія дзве брыгады вызвалілі Лазавую і Пяскі-Радзькоўскія, потым заспелі расейцаў знянацку і, павярнуўшы на ўсход, дасягнулі вёскі Новае і, на поўнач, Макееўкі.

На поўдзень ад гэтага раёна расейцы паведамляюць пра страту сувязі з двума падраздзяленнямі ПВК («Барс-13» і «Барс-16») дзве ночы таму, але яшчэ адзін – Кубанскі полк – усё яшчэ павінен трымацца ў Лімане.

Гэтая «сітуацыя» пачала разгортвацца 23 верасня: на стан раніцы 25 верасня яна была дастаткова дрэннай для Мінабароны РФ і Паўднёвага АСК для таго, каб тыя кінулі ВКС у прамыя атакі на ўкраінскія часткі, што наступаюць. Як і некалькі тыдняў таму, гэта прывяло да таго, што расейцы панеслі вялікія страты ў авіяцыі і гелікоптарах. Самі ўкраінцы заявілі, што збілі: 1 Ка-52, 1 Мі-8, 1-2 Су-25 (мабыць, абодва 25-й механізаванай брыгады, у раёне Лазавой), 1 Су-30СМ (у раёне Лазавой), 1 Су-34, 1 Су-34 (абодва экіпажы Су-34 шчасна катапультаваліся: аднаго падабраў гелікоптар CSAR, неўзабаве пасля гэтага іншаму давялося вярнуцца да сваіх) і 6 БПЛА.

Гэта нармальная сітуацыя, калі эксплуатуеш звыштурбазнішчальнікі, абсталяваныя РЛС з заяўленай далёкасцю 400 км, LERX, «качкамі» і рухавікамі з кіраваным вектарам цягі для звышманеўранасці але без ПГМ, а ў экіпажа мала падрыхтоўкі ў разгортванні некіравальных бомбаў.

Некаторыя пытаюцца мяне, чаму расейцы дагэтуль ваююць – сапраўды: праводзяць неаднаразовыя контратакі па ўкраінскіх частках, што наступаюць на поўнач ад Лімана? Прынамсі паводле ўкраінскіх паведамленняў (хоць амаль заўсёды пацвярджаецца расейскімі скаргамі), усе яны лёгка адбіваюцца, як правіла, з «катастрафічнымі» стратамі задзейнічаных падраздзяленняў УС РФ.

Дык чаму ж расейцы не адыходзяць на абарончыя рубяжы ў раёне Сватава і Крамянной? Некаторыя задаюцца пытаннем, ці не адбыўся поўны крах расейскага ланцужка камандавання; хоць бы ў дачыненні да таго, як яны дрэнна інфармаваныя, і таго, што яны прымаюць такія дрэнныя пастановы?

Яшчэ раз не магу не паўтарыць адно і тое тлумачэнне, якое я ўжо столькі разоў прапаноўваў: гэта таму, што камандуе ўсім Пуцін.

Ва ўсякім разе справа ідзе так, што ніхто ніжэйшы за ягоны ўзровень не адважваецца аддаваць якія-небудзь загады без ягонай згоды.

Пуцін вядзе «сваю» вайну, зусім ігнаруючы рэальнасць, ваенную дактрыну, стратэгію і тактыку – і яму напляваць на тое, пра што яму могуць паведаміць ГРУ і спецназ, ці пра страты УС РФ, ці пра «захаванне войскаў для абароны любых месцаў на нейкай тэрыторыі».

Такім чынам, такія людзі, як я, «павінны» забыцца амаль усё, што, як нам здавалася, мы ведалі пра УС РФ і пра тое, як яны працуюць: гэта спосаб вядзення вайны не УС РФ, а Пуціна.

Калі ў цэлым, то ўсё, што для яго важна, гэта перамагчы ў часе: час, неабходны для правядзення ягоных квазірэферэндумаў, для мабілізацыі рэзервістаў, абнаўлення іх навучання і разгортвання іх ва Украіне. Гэта займае дні і тыдні. Такім чынам, Пуціну патрэбны час.

Пачаўшы контратакі – незалежна ад таго, наколькі дорага яны могуць каштаваць – ён адрывае ўкраінцаў, запавольваючы іх прасоўванне (прынамсі, ім даводзіцца зачышчаць поле бою, забіраць ваеннапалонных, правяраць, якое з пакінутага расейцамі абсталявання ўсё яшчэ можа спатрэбіцца, праводзіць дадатковую выведку для абароны сваіх флангаў і г. д.).

Такім чынам, нягледзячы на страты, на якія Пуціну пляваць, гаворка ідзе толькі пра перамогу ў часе.