Палітвязень нумар адзін

Гэта наш беларускі Макмэрфі з «Гнязда зязюлі».

Мікалаю Аўтуховічу зараз дрэнна, вельмі дрэнна. Яго фізічныя пакуты - за межамі чалавечых магчымасцяў.

Яго проста забіваюць, метадычна, дзень за днём, гадзіну за гадзінай, кожную хвіліну і кожную секунду.

Мікалай не на ўласны капрыз абвясціў галадоўку, яго вымусілі гэта зрабіць: умела, па-садысцкі падвялі да рысы. Гэта не першая галадоўка Аўтуховіча, але гэтая падобная да жэсту роспачы.

Коля - зэк дасведчаны і наносіць сабе шкоду, магчыма, нават смяротную, калі няма іншых сродкаў абароны.

Ён не будзе раздаваць інтэрв'ю з-за кратаў ці расказваць, як ён працуе над сабой. Мікола даўно ўжо вядзе бой з сістэмай, і вядзе яго на смерць.

Гэта класічны баец-адзіночка, які высунуў вельмі цвёрдыя патрабаванні першым чынам самому сабе. Гэта наш Макмэрфі з «Гнязда зязюлі». Толькі Макмэрфі было значна лягчэй.

І вось гэтага кананічнага змагара за свабоду нейкія клеркі ад праваабароны адмаўляюцца прызнаваць палітвязнем.

Ці важна такое фармальнае прызнанне? Можа, гэта проста моўны зварот?

Важна, перш за ўсё для нас.

Коля аддае сваё жыццё (без перабольшання), за краіну, за людзей, а нам прапануюць уважаць яго крымінальнікам і тэрарыстам.

Мікалай Аўтуховіч, ведама, тэрарыст страшны. Нездарма яго так любяць дзеці, а ён іх. Для іх ён Гру з вядомых мульцікаў пра міньёнаў. Праўда, сёння ён ужо падобны на Гру з Асвенцыма.

Чытаеш у сацыяльных сетках нейкія нікчэмныя апраўданні праваабаронцаў, нейкае трызненне «штабоў» і «офісаў», напрыклад, што сваякі, не хочуць прызнання палітвязнямі сваіх блізкіх, і разумееш, што гэбуха руліць. Што для бюракратаў ад апазіцыі і праваабароны няма ні рэвалюцыі, ні вайны, а ёсць абарона сваіх наседжаных месцаў сумесна з такімі ж бюракратамі рэжыму.

Мікалай Аўтуховіч - палітвязень! Калі і ёсць у Беларусі палітвязень нумар адзін, дык гэта менавіта Мікалай.

У сацыяльных сетках сёння вельмі шмат абурэння, што ён да гэтага часу не прызнаны палітвязнем. Шмат бязадрасных прэтэнзій да праваабаронцаў, маўляў, як не сорамна?!

Не трэба безадрасных.

Сёння прызнанне Мікалая Аўтуховіча залежыць усяго ад двух чалавек, прадстаўнікоў найстарэйшых праваабарончых арганізацый Беларусі: Беларускага Хельсінкскага Камітэта і «Вясны».

Іх клічуць Алег Гулак і Павел Сапелка.

Андрэй Саннікаў, «Фэйсбук»