Генералы бяздарных кар'ер

Досыць паглядзець на іх гетмана, і ўсё становіцца зразумела.

Не разумею, адкуль бярэцца здзіўленне наконт дзеянняў расейскіх вайскоўцаў ва Украіне. Не разумею фраз «Гэта за межамі дабра і зла!», «Як яны могуць!», «Хіба чалавек здольны на такое?». Не разумею, што тут можа здзіўляць.

Па-мойму, усё, што яны робяць, суздром лагічна і натуральна. У расейскім войску заўсёды галоўнай каштоўнасцю была не баяздольнасць, а субардынацыя. Так што самае нізкае звяно - усяго толькі бледная копія сярэдняга, а сярэдняе, у сваю чаргу, - такая ж копія звяна вышэйшага. Таму для таго, каб зразумець расейскага жаўнера, дастаткова паглядзець на расейскіх генералаў.

Вось, напрыклад, генерал-палкоўнік Шаманаў, які катэгарычна зняпраўджвае магчымасць радыяцыйнага заражэння вайскоўцаў, якія акупавалі Чарнобыльскую АЭС і рылі акопы ў Рудым лесе. Шаманаў кажа: не, яны не маглі атрымаць дозу радыяцыі, бо «гэтыя пазіцыі займалі яшчэ нашыя партызаны падчас Вялікай Айчыннай, і ні ў каго з іх прамянёвай хваробы не было». І гэта гаворыць не які-небудзь прапаршчык з анекдота, а баявы генерал, камандарм, дэпутат. Камандарм, які ў свой час удала выдаў дачку замуж за крымінальнага аўтарытэту Глыбу і адправіў дзве групы спецназа на перахоп маскоўскага следчага, які ехаў да Глыбы на ператрус. Баявы генерал, які ў 1999 годзе ў Чачэніі забараніў выпускаць мірнае насельніцтва з зоны баявых дзеянняў, дачакаўся навалы тысячы ўцекачоў ля закрытага блоку-паста і аддаў загад аб авіяналёце. Дэпутат, які казаў: «Нам не патрэбны візы, нам патрэбны загад гетмана». Дык хіба ў каго-небудзь яшчэ могуць узнікнуць пытанні да тых дэгенератаў, што пайшлі акопвацца ў Рудым лесе, да тых, хто выносіць са спустошаных дамоў усё да апошняга цвіка, і да тых, хто б’е бомбамі па мірным насельніцтве? Паглядзіце на генералаў - усё стане ясна.

Асабіста для мяне самы характэрны персанаж сярод расейскага генералітэту - камандзір паветрана-касмічнымі сіламі Расеі Сяргей Суравікін. Такую біяграфію спецыяльна прыдумаць было б немагчыма. У 1991 годзе, падчас жнівеньскага путчу, капітан Суравікін быў камандзірам батальёна 2-й гвардзейскай мотастралковай дывізіі. І менавіта на ягоны загад Зміцер Камар быў задушаны БМП, а Ілля Крычэўскі і Уладзімір Усаў застрэленыя. Адразу пасля правалу ГКЧП Суравікіна арыштавалі і адправілі ў Ляфортава. Але праз сем месяцаў выпусцілі без суда, прысвоілі ранг маёра і нават накіравалі ў акадэмію Фрунзэ. Магчыма, Барыс Ельцын пастанаввіў, што "такая карова патрэбная самому". Дарэчы, на той маскоўскай плошчы, акрамя забойцы-Суравікіна, быў і герой - маёр Еўдакімаў, чые танкісты перайшлі на бок народа. Ды вось толькі героя Еўдакімава пасля путчу тут жа перавялі ў правінцыйны вайсковы камісарыят, а адтуль хутка сплавілі на пенсію.

Хутчэй за ўсё, менавіта тады ўсім расейскім вайскоўцам стала ясна: абараняць народ - гэта шлях у няўдачнікі, а выконваць злачынныя загады - прамая дарога да генеральскіх лампасаў і маршальскіх жэзлаў. Суравікін таксама гэта зразумеў. Падчас вучобы ў акадэміі пісталет, пакінуты на месцы аднаго заказнога забойства, прывёў проста да маёра. Але Суравікін, калі па яго прыйшлі, толькі паціснуў плячыма і сказаў, што пісталет згубіў. Думаеце, пасля гэтага яго пасадзілі? Не, і нават не быў выключаны з акадэміі. «Такая карова...» - ну, вы разумееце.

У 2004 годзе ў кабінеце Суравікіна - тады камандзіра дывізіі - застрэліўся ягоны намеснік, палкоўнік Штакал. Прычым у яго ж, камандзіра дывізіі, прысутнасці. Той зноў толькі плячыма паціснуў - падумаеш, падзея. Стрэліў сабе ў скронь - і добра. І сапраўды, ніякага расследавання, вайсковых пракурораў, дысцыплінарных спагнанняў - нічога. Толькі чарговы ранг званне і ўзнагарода. Яшчэ было збіццё падначаленага ў тым жа годзе, але на гэта ўвогуле ўжо ніхто не звярнуў увагі. А летась, за тры дні да трыццатай гадавіны жнівеньскага путчу, Суравікіну, які забіў у тым путчы трох маладых расейцаў, прысвоілі ранг генерала войска. Цяпер ён камандуе паветрана-касмічнымі сіламі, і менавіта на ягоны загад бамбуюць украінскія гарады. Вось ён, вянок кар'еры. Маршальскае жазло ўжо недзе ў межах дасяжнасці.

Так што нічога нелагічнага ў пачварных выбрыках расейскіх вайскоўцаў ва Украіне няма. Якія генералы - такія і афіцэры. Якія афіцэры - такія і салдаты. Няўжо могуць быць нармальнымі людзі, якімі камандуюць суравікіны? Толькі вырадкамі.

А зрэшты, што гэта я да генералаў прывязалася і занадта доўгі ланцужок выбудавала. Можна было прасцей: дастаткова паглядзець на іх гетмана, і ўсё становіцца зразумела.

Ірына Халіп, адмыслова для Charter97.org

Калі вам спадабаўся артыкул, вы можаце падтрымаць сайт Charter97.org наступным чынам:

РАЗЛІКОВЫ МУЛЬТЫВАЛЮТНЫ РАХУНАК ДЛЯ АХВЯРАВАННЯЎ:

Назва банка: Bank Millennium S.A.
Адрас: ul. Stanislawa Zaryna, 2A, 02-593, Warszawa
IBAN: PL 97 1160 2202 0000 0002 1671 1123
SWIFT: BIGBPLPW
Імя ўладальніка рахунку: Fundacja “KARTA ‘97”
рызначэнне аплаты: Darowizna na cele statutowe

Звязацца з намі можна праз адрас [email protected]