Падборка цікавых фільмаў для прагляду ў выходныя

Усе яны выйшлі летась.

Мінулы год аказаўся багаты на прэм'еры, было нямала сюрпрызаў рознай ступені прыемнасці і нечаканасці. Падборку фільмаў 2021-га года для прагляду на выходных апублікаваў сайт ria.ru.

Самы відовішчны - «Апошняя дуэль»

Фільм рэжысёра Рыдлі Скота - дзівосная псеўдагістарычная стужка. Адам Драйвер, Мэт Дэйман, Бэн Афлек, Джодзі Комер - увесь колер сусветнай акторскай школы разыгрывае па ролях французскую легенду XV стагоддзя аб двух рыцарах і жонцы аднаго з іх.

Самы музычны — «Анэт»

Для кагосьці - сэрца, разарванае на шматкі, для кагосьці - расчараванне і здзіўленне, але ёсць адчуванне, што першы за дзесяць гадоў фільм непакорнага Леаса Каракса абыякавым нікога не пакінуў.

Ці то іранічны мюзікл, ці то рок-опера шмат у чым заснаваныя на жыцці самога Каракса, яго жахлівай трагічнай страце. Але нават не гэта галоўнае, а тое, якую з татальнай небыліцы дзякуючы блізкай да геніяльнасці музыцы гурта The Sparks рэжысёр сабраў гісторыю. Мы яе нібыта даўно чулі, але цяпер успомнілі — пра каханне, якога не было, пра дзіця, якое не было дзіцём, пра жыццё, якое ніхто не пражыў.

Па падпісцы - у Okko (зразумела, уключайце субтытры - вы сапраўды не жадаеце пазнаць, як дубляваныя песні).

Самы сумны – «Сядзь за стырно майго аўтамабіля»

Да гэтай трохгадзіннай і вельмі павольнай кінастужкі цяжка падступіцца, яе трэба ператрываць ужо сапраўды першую гадзіну. Усё таму, што гэта толькі дыспазіцыя, нешта накшталт уяўлення персанажаў у пралогу п'есы, а дзеянне пачнецца ўжо потым.

Тады і раскрываецца адна з самых трапяткіх работ года. Японская тэатральная па духу і тэме драма, дзе высвятляецца, што не ўсё на свеце можна перажыць і ўсвядоміць, а тым больш - выказаць у мастацкім творы. Акрамя таго, расейскага тэатрала напэўна зацікавіць тое, што галоўны герой спрабуе паставіць спектакль па «Дзядзьку Ваню»" Чэхава.

у расейскім пракаце - з 17 лютага 2022-га.

Самы смешны - «Прыкалісты ў дарозе»

Невялікі антракт на шляху пазнання цяжкага артхаўса - ідыёцкая камедыя, да якой варта прыгледзецца, бо пад паверхняй там вельмі шмат усяго. Ніякіх складаных перажыванняў - усё шчыра і па-добраму.

Двое сяброў едуць па Амерыцы насустрач каханню аднаго з іх. Але праблема ў тым, што аўто для гэтага падарожжа яны скралі ў вар'яткі, якая ўцякла з турмы. Акрамя таго, увесь сюжэт акторы разыгрываюць на ўтоеную камеру, у выніку чаго галоўнымі героямі кожнай сцэны становяцца не яны самі, а звычайныя амерыканскія абывацелі. Назіраць за гэтым жадаецца бясконца: «Прыкалісты ў дарозе» ідэальна падыходзяць для сталага перагляду.

Самы шчыры - «Рука бога»

Найлепшы фільм Паола Сарэнціна зняў пра сябе самога - агулам рэжысёры заўсёды кажуць толькі аб тым, што там у іх на душы - ва ўсякім разе, добрыя. Але тут увесь сюжэт, фактычна, запазычаны з аўтабіяграфіі.

Галоўны герой - альтэр эга Паола ў юнацтве, яго атачаюць тыя, хто вельмі нагадвае сям'ю Сарэнціна шмат гадоў таму. І стужка таму атрымалася, з аднаго боку, трагічная, як усялякае юнацтва, з другога, светлая і імерсіўная — нібы мы разам з героямі крыху пагрэліся ў летнім Неапалі 80-х.

Самы паэтычны - «Улада сабакі»

Грунтоўная, запраўленая гістарычнай аўтэнтыкай сямейная драма, у якой усё адкрываецца не адразу. Але амаль імгненна становіцца зразумела, што тут на пасыл працуюць у першую чаргу не ашаламляльныя пейзажы вакол ранча, якім кіруюць два браты, а, уласна, акторы, што іх іграюць.

Джэсі Племанс, зразумела, даўно ўжо заслужыў званне аднаго з найлепшых характэрных артыстаў свету. А вось Бенедыкт Камбербэтч рэальна скокнуў вышэй за галаву - менавіта ў ягоным выкананні і ўтоены сапраўдны паэтызм гэтай стужкі.