28 сакавiка 2024, Чацвер, 15:55
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

«Калі даведалася аб суме пенсіі, ледзь не ўпала з крэсла»

57
«Калі даведалася аб суме пенсіі, ледзь не ўпала з крэсла»

Гісторыі беларускіх пенсіянераў, якія не пакажуць па БТ.

Некалькі жыхароў Баранавічаў распавялі Intex-press, якую пенсію атрымліваюць, на што яе марнуюць і як бавяць час.

Сафія Хрэшчыкава, 72 гады: «Чакала пенсію, каб, нарэшце, прывесці ў парадак здароўе»

- Я прапрацавала швачкай на трыкатажнай фабрыцы амаль 30 гадоў. Цяпер на пенсіі. На пенсіі жывецца клас (падымае вялікі палец уверх, усміхаецца – - заўв.).

Праца ў мяне была фізічна цяжкай. Памятаю, як увесь час ныла спіна, але скардзіцца не было каму – трэба было дзяцей падымаць. Плацілі нармальна. З гадамі станавілася, вядома, складаней. Падаў зрок, ацякалі ногі. Як вынік - II група інваліднасці ў 52 гады. Доўга ляжала ў лякарні, былі два інсульты, але Бог даў шанец жыць далей, таму я цяпер на сваіх нагах і пры памяці.

Пасля хваробы яшчэ працавала, пакуль не выйшла на пенсію па ўзросту. Пенсію я чакала, каб, нарэшце, прывесці здароўе ў парадак. Працу на пенсіі шукаць не збіралася, хай маладыя працуюць, а мне і так працы выстарчыла.

Пенсія ў мяне крыху большая за 600 рублёў, але гэтых грошай мне стае. Да пенсіі мне плацілі заробак і невялікую дапамогу па інваліднасці, а калі на пенсію выйшла, то толькі пенсію, але трохі вышэйшую, чым у іншых, за кошт інваліднасці.

Інваліднасць мець нікому не пажадаю. Адчуваеш сябе слабым. Яшчэ і кожны год трэба класціся ў лякарню на абследаванне.

Жыву я з сынам у сваім доме. За «камуналку» плаціць сын. Я толькі за хатні тэлефон на рублёў 20-люблю пабалбатаць.

Пасля інсульту спецыяльна завяла сабаку, каб быў стымул выходзіць вечарам гуляць на вуліцу. Сын прынёс дварняка з працы - цяпер ён жыве ў нас. Я адразу вызначыла, што пакінем яго ў сябе. Не шкадую грошай на корм Тузіку (так назвалі): бяру сухі і ў кансервах, яшчэ і якія-небудзь кроплі ад паразітаў. Апошні раз аддала амаль 40 рублёў з пенсіі - купіла корм і новы аброжак.

Да 50 рублёў пакідаю ў аптэцы, хоць і купляю лекі па льгоце. Купляю не толькі лекі, але і вітаміны, травяныя гарбаты.

Часта хаджу ў краму. Калі не быць дурным чалавекам і не ленавацца, можна арыентавацца ў коштах і заўсёды знайсці шмат прадуктаў на акцыі. Адзін паход у краму мне каштуе прыкладна 20-30 рублёў.

У крамах шмат спакус нешта купіць. Да таго ж раней шкадавала сабе многае, усё дзецям больш купляла. Цяпер не эканомлю на ласунках, купляю беларускія цукеркі фабрыкі «Камунарка» і сыр да гарбаты. А вось на ўсякіх соусах эканомлю - у мяне свой невялікі агарод, таму летам сама раблю лечо, таматавы соус.

З забавак - тэлевізар. Глядзім з сяброўкай рэгулярна, асабліва навіны, каб быць у курсе, што адбываюцца ў свеце і ў нас. А вось серыялы не гляджу - пустое гэта.

Запісалася ў клуб скандынаўскай хады. Там да нас і святар прыходзіць. Часта арганізоўваюць бясплатныя экскурсіі. Апошні раз, напрыклад, ездзілі ў Нясвіж. Вельмі спадабалася, аддалі толькі 2-3 рублі за праезд. Больш ні за што не плацілі.

Жыццё на пенсіі мне падабаецца, вельмі шмат вольнага часу і грошай стае. Толькі вось за моладзь крыўдна, за ўнукаў, бо заробкі ў іх меншыя за маю пенсію. Гэта не сумленна.

Лізавета Каранец, 63 гады: «Усе мае грошы - паесці і камуналка»

- На пенсіі я не так даўно. Але ўжо паспела «хапнуць радасці». Я ўсё жыццё з 20 гадоў працавала на мясакамбінаце. Спачатку была фармоўшчыцай у каўбасным цэху, потым на фасоўцы, апошняе месца працы - жылоўшчыца. Найцяжэйшая. Увесь час на нагах. Усе свае рукі збіла, вены вытыркаюць жудасна. Па стане яны, як у бабулі гадоў 80.

Пакуль працавала, неяк не задумвалася аб пенсіі. Здароўе было. Іншых болек, акрамя рук, не было. Калі даведалася аб суме пенсіі, ледзь не звалілася з крэсла. Я, атрымліваецца, палову жыцця цягала жылы за 382 рублі - гэта мая пенсія. Крыўдна было да слёз у наўпроставым сэнсе, калі суседкі, што працавалі за кампутарам, называлі лічбы за 500.

А што рабіць? Трэба неяк жыць. Дзякуй дачцэ, дапамагае мне і прадуктамі, і грашыма. У краму я не хаджу вельмі часта. Бяру, у асноўным, бульбу, моркву, буракі, малако, кефір, хлеб з батонам. Калі бяру курыцу, то цэлую. Так больш выгадна. Аддаю за яе прыкладна 8-9 рублёў, а потым раскрыжоўваю: частку на падсмажванне, частку на суп, грудку салю – часам хочацца пагрызці мяска. З гародніны часта раблю вінегрэт, дадаю фасолю, агурок салёны. Ён атрымліваецца сытны і карысны.

На прадукты у мяне шмат грошай сыходзіць – прыкладна 250 рублёў. У краме цяпер кошты шалёныя, таму за такія грошы можна толькі выжываць.

Раней часта брала субпрадукты (сэрцайкі курыныя, печань), а цяпер яны падаражэлі моцна. Раніцай заўсёды імкнуся есці кашу. Дзякуй дачцэ, прывозіць мне мяса, сала, рыбу марожаную, да гарбаты цукерак і печыва.

У мяне свой дом. За «камуналку» я плачу прыкладна рублёў 60-70. Святло эканомлю, у мяне ва ўсіх пакоях святло не гарыць, а ўвечары ўключаю начнік. Таплю дрывамі. Зноў жа дачка заказвае, і мне прывозяць. Вада таксама проста так не цячэ. Вось і ўсе мае грошы: паесці і «камуналка».

У вольны час тэлевізар, газеты, унук прыязджае, штосьці па доме падгрэбці. Вось яны - мае хобі. Улетку прасцей - у мяне агарод. Грушы, яблыні, агуркі, цыбуля. Дарэчы, сушу шмат груш і зімой вару ўзвары. Так і жыву – сумна і аднастайна. Пенсія ў мяне, мяркую, маленькая. Але самае галоўнае - было б здароўе, з астатнім справімся.

Сяргей Воўк, 81 год: «Што мне, старому чалавеку, трэба?»

– Усё жыццё сваё я працаваў. Нават на пенсію выйшаў, а ўсё адно 10 гадоў яшчэ працаваў. Спачатку ў маладосці амаль 7 гадоў быў кінамеханікам у вясковым клубе, потым на чыгунцы механікам у дэпо гадоў 20, слесарам. Токарам на заводзе. А на пенсіі ў качагарцы працаваў, бо шанавалі мяне на працы, ды і побач каля дома. 10 гадоў на пенсіі прапрацаваў. Дзеці адгаворвалі, але мы прывыклі, старыя людзі, працаваць.

Пакуль жонка жывая была, заўсёды агароды садзілі. І ля хаты, і ў полі ў нас надзел быў. Ніколі нічога не куплялі амаль з прадуктаў, усё свойскае было: кансэрвы, соусы розныя, сала, мяса, куры. Курэй трымалі, свіней. Сад у нас вялікі, цэлы склеп кампотаў быў.

Пенсія ў мяне цяпер пад 700 рублёў. Грошы заўсёды застаюцца. Што мне, старому чалавеку, трэба? Курэй дагэтуль трымаю, нявесткі кансервамі забяспечваюць. Усё можна купіць, але есці амаль не хочацца. Не той апетыт, што ў маладосці. Цяпер ужо зубы рыпяць, у мяне падагра, сталы боль.

Колькі марную грошай у краме, нават не гляджу. Што захацеў, тое і купіў. Але ўсё адно курыца, хлеб, малако, алей – вось і 30 рублёў ужо. Пернікі вось люблю і бананы. Тэлефон хатні наогул адключыў, дзеці мабільны падарылі. Я на яго 20 рублёў на месяц кладу. Кацёл у доме свой, ёсць руская печ. Кот у мяне ёсць, сабака. Сын праз брамку жыве, не дае мне сумаваць. Але ў яго сваё жыццё. А я ўсё адно адзін.

Кладуся а 8 вечара, устаю а 6 раніцы. Абавязкова малюся перад сном, чытаю шмат. Раніцай кармлю ката, сабаку, курэй. Нешта ў гаражы прыбяру, навару сабе «баланды». Так і дзень праходзіць.

Калі на пошце пенсію атрымліваю, бяру заўсёды латарэі. Выйграю - аддам грошы ўнукам. І на 5-10 рублёў газеты купляю, дзе ёсць жыццёвыя гісторыі і артыкулы па здароўю.

Увечары гляджу тэлевізар. «Мухтара» люблю і «Зону-Х». Унукі прыязджаюць рэдка, жывуць у іншым горадзе.

Усё жыццё маё як тыдзень пранеслася. Так што шануйце цяпер свой малады час.

Еўдакія Зубрыцкая, 75 гадоў: «На ежы не эканомім, але крэветкі і ікру не купляем»

- Я працавала не на адной працы. І вахцёрам у інтэрнаце амаль 25 гадоў, і на вінзаводзе прыбіральшчыцай. Што сказаць? Апошні год я жыву, як зомбі. Ем, сплю. Дачку летась пахавала, таму і настрою няма.

Пенсія ў мяне прыстойная, атрымліваю 614 рублёў. Жыву з мужам і зяцем у кватэры. Месца ўсім стае, як і грошай. Мая пенсія, мужа, а зяць яшчэ працуе. На прадукты грошай сыходзіць шмат, мужыкі паесці любяць. Мяса рэгулярна ямо, рыбу, садавіну. Больш за ўсё грошай сыходзіць на мяса і курыцу.

Купляем хатняе з рук цэлымі тушамі на рублёў 150-200, а потым я дзялю: нешта на суп, нешта падсмажыць, нешта засаліць і падвэндзіць. Часта ездзім на рынак, каб купіць хатняе малако, тварог. А вось салодкае зусім не бярэм, бо я – дыябетык, увесь час на інсуліне.

За «камуналку» плачу 60-70 рублёў. Сціраю рэдка, але шмат глядзім тэлевізар, амаль не выключаем. Часам з хатнімі ў карты гуляем або даміно, любім чытаць газеты, сканворды. Увечары стараюся на двор выйсці трохі, каб не прывыкаць сядзець дома.

Да суседзяў ходзім кожны вечар: разам п'ём гарбату, жартуем, хтосьці нешта пра ўнукаў раскажа - так весялей. А яшчэ я ніколі не шкадую грошай, каб неяк суседзяў парадаваць. Апошні раз на Дзень паджылых людзей купіла торт да гарбаты і па календары вялікім на 2022 год. Мне падабаецца штосьці дарыць, прыемна, калі бачу, што чалавек шчаслівы і ўсміхаецца. Часам пешчу сябе. На свой Дзень нараджэння, напрыклад, купіла новы абрус у дом. То дошчачку новую куплю, то талеркі абнаўляю – дробязі, а 20 рублёў у краме пакіну.

Вось ката прывезла нявестка. Я спачатку не хацела, а цяпер шчаслівая. Хоць нейкая ласка і клопат. Назвала Вугольчыкам.

Яшчэ агарод у мяне на лецішчы ёсць. Я хоць і з палачкай хаджу на вуліцы, ды і зрок падводзіць, але агарод трохі саджаем. Абавязкова зеляніна, цыбуля, агуркі і трускалкі (дачка вельмі іх любіла). Зяць потым бляшанкі закатвае, таму ў хаце заўсёды ёсць закаткі. Мы ніколі не эканомім на ежы. Няўжо мы не зарабілі паесці за ўсё жыццё? Вядома, крэветкі і ікру не купляем, прывыклі да нашай простай ежы. Але гародніну і садавіну бярэм заўсёды, там вітаміны.

А вось на чым сапраўды эканомім, дык гэта на вопратцы. Навошта яна нам цяпер? За ўсё жыццё назапасілася столькі, што шафы забітыя. Ды і дома сядзім у асноўным.

Грошай хоць і стае, але яны як вада. Да нас госці часта прыязджаюць (пляменнікі, унукі, сябры), таму заўсёды накрываю багаты стол. Рублёў 100, а то і 200 сыходзіць: каўбасы ўдосталь рэжу на стол, гародніны, а яны цяпер дарагія.

Дару грошы на юбілеі, на вяселлі радні (50-100 рублёў). Цяпер збіраю ўнуку дапамагчы набыць аўто. Не трэба шкадаваць. Галоўнае - быць здаровым. Цяпер гэта самае важнае.

Людміла Барысік, 83 гады: «За месяц рублёў пад 100 на лекі пайшло»

– Я яшчэ зусім маладая (смяецца, – Заўв.). На пенсіі ўжо даўно. Працавала ў зелянгасе, дзе цюльпаны вырошчваюць, прыкладна 35 гадоў. Усё жыццё на градках. Што на працы, што дома. Потым у бухгалтэрыі крыху папрацавала. На пенсію пайшла па ўзросце, далей працаваць не стала - у мяне шмат унукаў, трэба было дапамагаць дзецям няньчыць іх.

На грошы не жалюся, пенсію часта паднімаюць. Цяпер атрымліваю 640 рублёў. Па крамах я ўжо даўно не хаджу, бо зрабіла аперацыю на вочы і слабавата бачу. Да таго ж пасля мікраінсульту ўвесь час кружыцца галава. Вось сяджу перад тэлевізарам. Здаецца, устала б, на рынак схадзіла, хочацца паглядзець, што ў горадзе новага, але не магу фізічна.

Па прадукты ходзяць дочкі, унукі і суседка. Прашу, каб бралі чэк. Заўсёды аддаю грошы за прадукты, я ж пенсію атрымліваю. Заўсёды нешта рознае ім замаўляю. Бывае, курыцу захочацца, мяса. А часам толькі садавіны, сыру. Менш чым на 20 рублёў мне не прыносяць. Нібыта 20 рублёў, а асабліва пакласці ў лядоўню і няма чаго.

Вось калі ранейшыя грошы былі з нулямі, то на 20 000 можна было нешта на 3-4 дні ўзяць. Раней каўбаса каштавала на сённяшнія грошы 8 рублёў. А цяпер у разы даражэй. Мяркую, што падманулі нас з коштамі.

На прадукты кошт паднімаецца. Я, напрыклад, люблю сок піць таматавы ці мультыфрукт, але думаю, што за пачак соку амаль 3 рублі - гэта дорага. Але асабліва дарагія лекі. Я прымаю розныя прэпараты. У гэтым месяцы яшчэ і спіну схапіла, калола ўколы. Дык за месяц рублёў пад 100 на лекі пайшло.

З суседзямі ў мяне добрыя стасункі, па пад'ездзе чатыры сяброўкі. Вось дзяўчынкі мае прыходзяць кожны дзень - сядзем за тэлевізарам, глядзім перадачы розныя, гарбату п'ём.

Часта да мяне прыходзяць дзеці і ўнукі. Часцей унукі, ім са мной падабаецца, кажуць, што бліны ў мяне смачныя атрымліваюцца. Імкнуся заўсёды даць ім на праезд, на дробязі нейкія, рублёў па пяць. А вось на Дні нараджэння дзецям і ўнукам заўсёды дару па 50, а то і па 100 рублёў. Думаю, што ім грошы патрэбней - яны маладыя, ім усё трэба: адзенне прыгожае, у дом нешта.

Калі б сённяшнія грошы ды на стары час... Тады ў мяне было трое дзяцей, трэба было іх на нешта карміць, абуваць. Грошы заўсёды пазычалі, іх бракавала.

Увогуле, на жыццё на пенсіі не жалюся. Але ў маладосці жыць было цікавей, там запал быў, жыццёвыя сілы, весела. А цяпер ночы доўгія, бессань. Жывеш, як бескарысны чалавек. Але жыць яшчэ хочацца, чакаю праўнукаў.

Напісаць каментар 57

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках