«Здаецца, хтосьці ў эмацыйным запале сказаў сёе-тое лішняе»

І што беларускім уладам з усім гэтым заапаркам рабіць?

Усё ж такі карма – бязлітасная сцерва. Так ужо сведкам стабільнасці падабалася злараднічаць пра бяссілле Захаду і ягоныя бяззубыя санкцыі. Проста кожны ўяўляў сябе не менш як Іскандэрам Вялікім. І вось на табе! Беларускаму МЗС даводзіцца выказваць заклапочанасці. Учора і пра дыялог сказаў, і пра акно магчымасцяў. А яшчэ разам з прэм'ерам Галоўчанкам намякнуў на захады ў адказ супраць замежных кампаній, якія працуюць у Беларусі, піша Telegram-канал «Лісты да дачкі».

Гэта значыць, у Варонежы яны цяпер пагражаюць бамбіць іншаземныя кварталы. І гэта, вядома, лагічна. Таму што ад іншых кварталаў ужо мала што засталося. Але іншаземныя кварталы – гэта ўсё роўна ўсё яшчэ Варонеж. І для калектыўнага Захаду страты ад ягоных бамбёжак сумнеўныя, а вось для беларускіх уладаў – відавочныя. Таму што пры першых разрывах бомбаў ягоныя насельнікі, трэба думаць, захочуць эвакуявацца ў больш спакойнае месца і пажадана з рэчамі. Так што беларускія ўлады атрымаюць сабе глыбокае маральнае задавальненне і ўцёкі замежнага капіталу, з усімі ягонымі сумнымі для дзяржаўных фінансаў наступствамі.

Хоць, пасля ўчорашніх навінаў пра 21vek і Юркас, айчынныя капіталы разам з капіталістамі могуць і апярэдзіць замежных калегаў. Не чакаючы, пакуль альтэрнатыўныя спосабы збору даніны набудуць масавы і рэгулярны характар. (Праўда, нешта мне падказвае, што публічна і з перамяшчэннем у СІЗА пацярпелі толькі самыя някемлівыя. І што значна больш тых, хто проста ціхенька заплаціў за адсутнасць дадатковых жыццёвых перажыванняў.)

Ну а як? Красаўцам надакучыла ж трансляваць вернасць забясплатна (у сэнсе на адзін заробак). І хочацца наўзамен больш пераканальнай падзякі ў пераліку на курсы Нацыянальнага банка. Бо на самай справе несправядліва, калі адны днём і ноччу бясстрашна змагаюцца з нелегітымным спалучэннем колераў, а матэрыяльнымі выгодамі цывілізацыі пры гэтым карыстаюцца зусім іншыя. У якіх, можа, яшчэ вочы ў стол і дуля за пазухай.

І гэтая несправядлівасць асабліва востра адчуваецца цяпер, пасля таго як Еўразвяз сваімі санкцыямі ўшчэміць беларускую ўладу за яе самыя адчувальныя месцы. Гэта на публіку добра плакаць пра пакуты працоўных МАЗ і БелАЗ. А на самай справе ў беларускіх уладаў значна больш інтымныя фінансавыя перажыванні. Брэміна якое-небудзь і іншыя мытна-лагістычныя кампаніі, чыіх назваў мы з табой да ўвядзення санкцый, можа, нават і не чулі. Таму што альтэрнатыўна легальныя мытна-лагістычныя схемы – гэта табе не МАЗ у сэнсе рэнтабельнасці і нормы чыстага прыбытку. Тут ні на працоўных выдаткоўваць не трэба, ні станкі рамантаваць.

І увогуле, нядзіўна, што сёй-той учора выяўляў некаторую павышаную эмацыйнасць. І, здаецца, у эмацыйным запале сказаў сёе-тое лішняе. Пра ядзерныя матэрыялы, якія могуць патрапіць у Еўропу.

Я, вядома, падумваў пра тое, што прароцтва пра кантрабанду нелегальных ядзерных матэрыялаў у Еўропу – апошні аргумент беларускай знешнепалітычнай стабільнасці. Але мне ўсё ж здавалася, што нават у сведак стабільнасці хопіць інстынкту самазахавання, каб гэты аргумент не ўжываць. Таму што калі ты пачынаеш разважаць, што не можаш справіцца з узніклымі зніадкуль ядзернымі тэрарыстамі, то знойдзецца шмат ахвотных дапамагчы. Ад амерыканскіх марскіх коцікаў, да кітайскіх снежных барсаў. Ды нават якія-колечы расейскія альфа-мядзведзі і тыя могуць захацець паўдзельнічаць. І што беларускім уладам з усім гэтым заапаркам рабіць?