Сведка смерці Аляксандра Тарайкоўскага падрабязна распавёў, як забілі Героя

Вячаслаў Смольскі 10 жніўня знаходзіўся побач з Тарайкоўскім.

Вячаслаў Смольскі, архітэктар-дызайнер, быў вымушаны з'ехаць ва Украіну пасля таго, як звярнуўся ў штаб Віктара Бабарыкі з прапановай даць паказанні ў якасці сведкі супраць сілавікоў аб справе аб забойстве Героя Беларусі Аляксандра Тарайкоўскага, паведамляе «Радыё Свабода».

Вячаслаў сам апынуўся ў небяспецы, калі падчас ператрусу ў штабе Віктара Бабарыкі былі канфіскаваныя кампутары, у якіх, хутчэй за ўсё, была ягоная перапіска з юрыстамі штаба. А неўзабаве пасля гэтага нехта ўзламаў замок у ягонай кватэры, распавёў Смольскі ўжо з Кіева:

«Я не ведаю, хто гэта быў - звычайныя злодзеі ці злачынцы ў пагонах. На той момант я ўжо хаваўся».

Ён пераехаў ва Украіну 17 верасня, калі ўкраінскія ўлады закрылі межы праз эпідэмію каранавіруса. Ён кажа, што пры перасячэнні беларускай мяжы памежнікі паўгадзіны вывучалі ягоны пашпарт, але ўсё ж дазволілі яму з'ехаць.

«Гэта быў дадатковы страх і стрэс», - прызнае ён.

У Смольскага засталіся ў Менску нявеста і хворыя бацькі. Бацька перанёс чатыры інсульты, а маці анкалагічную аперацыю.

Як загінуў Тарайкоўскі. Сведчыць Вячаслаў Смольскі

Сёння ў Беларускім інфармацыйным цэнтры ў Кіеве Вячаслаў Смольскі расказаў, як застрэлілі Аляксандра Тарайкоўскага:

«9 жніўня непадалёк ад Кальварыйскай сілы спецыяльнага рэагавання: АМАП, «Алмаз» і іншыя - стралялі ў людзей траўматычнымі кулямі, а ля стэлы былі выбухі светлашумавых гранат. Але, нягледзячы на гэта, людзі выйшлі, і 10 жніўня.

Наша калона рухалася з боку метро «Пушкінская». Ля моста на Кальварыйскай мы даведаліся, што на другім баку нас чакае «Алмаз». Тактычнай памылкай было б ісці на мост, мы разгарнуліся і зноў пайшлі на «Пушкінскую». Там нас сабралася блізу тры тысячы чалавек. Людзі стаялі на скрыжаванні праспекта Пушкіна і вуліцы Прытыцкага са сцягамі, скандавалі. Кіроўцы аўтобусаў і аўтамабіляў зладзілі корак, каб сілавікі не змаглі праехаць. Аднак «Алмаз» і, як потым пісалі СМІ, спецпрызначэнцы КДБ прыйшлі да нас па ходніках, з боку Кальварыйскай вуліцы.

У нейкі момант я ўбачыў, што побач са мной засталося 20 чалавек - людзі разбегліся, пачалася паніка, кіроўцы пачалі з'язджаць. А пасля лозунгу «Міліцыя з народам» сілавікі пачалі ўжываць светлашумавыя гранаты.

У нейкі момант я пачаў здымаць відэа. Не разумею чаму, але гэта стала вельмі важным. Перада мной быў Тарайкоўскі, які ішоў у шортах, майцы, з пустымі рукамі - і гэта добра відаць на відэа. Гэта пацвярджае, што версія МУС, быццам ён «выбухнуў на самаробнай выбуховай прыладзе», якую ён нёс у бок сілавікоў, - нахабная хлусня і спроба ўтаіць злачынства супраць чалавечнасці.

Сілавікі былі ў поўнай бяспецы - у бронекамізэльках, у форме, са зброяй. Супраць іх стаялі людзі, большасць з якіх былі ў шортах і майках; людзі, якія спрабавалі абараніць свой голас.

Нягледзячы на гэта, сілавікі выконвалі загад. Іх мэтай было страляць на паразу і здушыць пратэст усімі спосабамі. Аляксандр, які рухаўся ў бок сілавікоў, падняў рукі, і ў гэты момант побач з ім праляцела светлашумавая граната, якая ляцела яму ў жывот, але не зачапіла яго. А калі ён прайшоў яшчэ два метры наперад, у яго стрэлілі, пасля чаго ён пачаў нахіляцца і падаць, і, як відаць з іншага відэа, у яго быў яшчэ адзін стрэл, з іншага боку.

У гэты ж момант хлопец, які стаяў перада мной, падняў рукі ўверх, бо ў яго трапіла светлашумавая граната, якая сваім выбухам адарвала яму ступню. Людзі адвялі яго на прыпынак, пасадзілі ў «хуткую», але цяпер ягоны лёс невядомы - ён не трапляў ні ў якія зводкі праваабаронцаў або ў СМІ.

Другога хлопца мае сябры пасадзілі ў асабістае аўто. Пра яго потым былі навіны, што яму ампутавалі нагу праз светлашумавую гранату.

Кіроўца аўтобуса атрымаў раненне ў спіну, і, як пазней распавядалі медыкі, былі відаць ягоныя ўнутраныя органы.

У тую ноч я забраў з вуліцы дадому амаль 10 чалавек. Мы сачылі за навінамі праз проксі vpn, бо інтэрнэт у Беларусі быў заблакаваны.

У Беларусі няма свабоды слова. У Беларусі ўжо, калі шчыра, няма нічога, акрамя народа, моцнага народа, які ўжо не запалохаць, які перастаў баяцца. Беларусь яшчэ ніколі не была такой згуртаванай, людзі выходзяць на вуліцы і спрабуюць абараніць свой голас. Хочуць стварыць сумленную дзяржаву: без прадажных суддзяў, пракурораў, без той жорсткасці, якая чыніцца ў стаўленні да іх. І я веру, што мы зможам гэта зрабіць», - сказаў Вячаслаў Смольскі.