Таццяна Севярынец: У Лукашэнкі застаўся астатні шанец сесці ў «Боінг» проста цяпер

Інакш - суд і Гаага.

Мітынг Святланы Ціханоўскай 19 ліпеня ў Менску сабраў жывое мора людзей. Кіроўцы кожны раз падымаюць шалёны шум сірэн, не даючы спакойна праехаць картэжу Сашы-таракана. Салігорскія шахцёры практычна шчыра кажуць пра масавы страйк працоўных.

Складваецца ўражанне, што ўся краіна прыйшла ў рух. Пра гэта ў інтэрв'ю Charter97.org заявіла каардынатарка Беларускай хрысціянскай дэмакратыі ў Віцебску, давераная асоба Святланы Ціханоўскай Таццяна Севярынец:

- Сёння магу дакладна сказаць: адчуваю радасць і гонар за нашых людзей. Я ўжо шмат гадоў змагаюся за абуджэнне свядомасці, пачуцця годнасці і гонару беларускага народа - і нарэшце бачу вынік.

Самае важнае - тое, што перамены пачалі адбывацца на глыбінным узроўні, і такі працэс ужо спыніць немагчыма.

- Давайце разбяром на канкрэтных прыкладах: як адбываюцца гэтыя перамены ў тым жа Віцебску?

- Па-першае, значна вырасла колькасць людзей, якія ўжо шчыра кажуць: «Усё, сыходзь, Лукашэнка, ты даняў, трываць цябе ўжо немагчыма». Не паверыце, яны з'яўляюцца ўсюды: і ў сацыяльных сетках, і нават проста на вуліцах. Я яшчэ ніколі за ўвесь час сваёй палітычнай дзейнасці з такім не сутыкалася.

У нас цяпер усе дзеянні суправаджаюцца прытокам новых людзей. Напрыклад, тыя, хто ўдзельнічаў у пікетах для збору подпісаў, прызначаюць сустрэчы, каб пагаварыць, падтрымаць адзін аднаго. Да нас проста па дарозе далучаюцца новыя людзі! Усё гэта вельмі значна адрозніваецца ад стану грамадства ў снежні -студзені, калі праходзілі акцыі супраць «інтэграцыі» з РФ. Так, тады таксама быў пад'ём энтузіязму, але цяпер гэта такая энэргія, што проста адчуваецца: працэс запушчаны, хвалю не спыніць.

Усе 26 гадоў я займалася тым, што пераконвала людзей падняцца з канапаў і выходзіць на вуліцы. А цяпер бачу: пераконваць амаль няма каго, на канапах мала хто застаўся. І страху практычна ўсярэдзіне не засталося, з'явілася зусім іншае стаўленне да таго, што адбываецца, людзей як быццам падмянілі, як быццам «вымылі» знутры.

Вось вам самы канкрэтны прыклад: я езджу па горадзе на ровары, і з гэтага лета мне яго ў майстэрні рамантуюць бясплатна. Так і кажуць: «Дзякуй за тое, што вы робіце». А банкаўскія работнікі ўжо некалькі месяцаў ставяцца да мяне, як да каштоўнай вазы. Яны кажуць: «Мы ведаем усіх у твар, асабліва, вас». Гэта - стаўленне простых людзей, якія раней ніяк не былі звязаныя з актывістамі, яно моцна адрозніваецца ад таго, што было яшчэ паўгода таму. Людзі хочуць нешта зрабіць, неяк дапамагчы і паказаць, што для іх усё гэта каштоўнае. Я адчуваю ад іх каласальную падтрымку.

- Што патрэбна для таго, каб такія настроі канвертаваліся ў рэальныя перамены ў краіне?

- Я - рэаліст. У дадатак да тых, хто ўжо выходзіць на акцыі, трэба зусім няшмат. Калі выйдуць тыя ж салігорскія шахцёры, якія ўжо рыхтуюцца да страйку, або Мікашэвіцкі гранітны камбінат, або станка- і машынабудаўнічыя заводы - гэта будзе поўная і канчатковая перамога.

Таму я хачу звярнуцца да працоўных: адкіньце страх страціць працу і сумневы, падыміцеся і дамоўцеся. Скажыце аднаму - другі падхопіць і ланцуговая рэакцыя пойдзе. Гэта ж відаць з настрояў у вашых калектывах, не стае толькі іскры. Дамовіцеся, што не будзеце слухаць хлуслівыя лічбы з тэлевізара, а выйдзеце страйкаваць. І ўсё. Трэба, каб гэта была масавая пастанова.

Мы ж ведаем, што на заводах усе ўжо даўно клянуць уладу, плююцца і чакаюць паказу «Лебядзінага возера». Нават радуюцца чуткам пра Лукашэнку з гіпертанічным крызам. Хай так, але найперш трэба разлічваць на сябе, а не на няшчасны выпадак. Вы самі ствараеце будучыню для сваіх дзяцей.

- Акрамя масавага страйку рабочых, якія метады яшчэ могуць дапамагчы?

- Па-першае, вялікая колькасць легальных агітацыйных пікетаў. Калі людзі даведваліся пра пікет Святланы Ціханоўскай у Менску, яны кідалі ўсё і беглі туды, каб быць сярод сваіх і падсілкавацца гэтай энергіяй.

Часам я сама адчуваю, што ў мяне замала сіл. А як толькі прачытаю навіны, паслухаю гэтыя песні на Флэшмобе салідарнасці, напрыклад «Разбуры турмы муры» - і ўсё, конь б'е капытом і панеслася туды, куды трэба.

І Плошча павінна быць, і страйк працоўных, і масавыя мітынгі падчас агітацыйнай кампаніі. Паглядзіце - людзі ж самі хочуць гэтага. Наша выдатная моладзь ужо не змірыцца з тым, каб усё засталося па-старому.

Ведаеце, я як педагог са стажам скажу: гэтая моладзь - цудоўная. 14 ліпеня змагацца за кандыдатаў выйшла менавіта моладзь. Мы ўсе баяліся, што яны «абыякавыя», а яны зусім іншыя – добрыя і выдатныя. Для мяне гэта - галоўнае адкрыццё гэтага лета.

- Што вы скажаце пра рэакцыю ўладаў на апошнія падзеі? На мітынгу Ціханоўскай спрабавалі глушыць гук, на наступны дзень Лукашэнка пачаў мяняць кіраўнікоў у КДБ, Нацбанку і дыпкорпусе. Што можа стаяць за гэтымі дзеяннямі?

- Ведаеце, чалавек, які незаконна захапіў уладу - навошта гэта зрабіў? Таму што ён баіцца. Улада дае магчымасці, а страх падагравае іх. Ён баязлівец і злосны чалавечак. Ён ужо стаў дзедам і павінна, здавалася б, прыйсці мудрасць, але, на жаль, яна прайшла міма. Ён застаўся пакрыўджаным хлопчыкам з паламанай псіхікай.

Часам мне было яго шкада - а цяпер не. Хай мне Бог даруе, але я нічога добрага не зычу Лукашэнку. Хай ён знікне з нашай зямлі, каб нават не смярдзела. Я цяпер нават тэлевізар не магу прымусіць сябе ўключыць.

Вось нядаўна на «Славянскім базары» ў Віцебску ён сказаў: «Нават калі я не буду прэзідэнтам...». Значыць, яго гэта хвалюе. Значыць, ён баіцца і не можа нават спакойна думаць пра сваю будучыню.

Ён проста павінен сысці, забраць усю сваю шайку, сесці на залаты «Боінг» - і на сухі лес, куды вочы глядзяць. Гэта калі ён хоча пазбегнуць народнага гневу і Гаагі. Паглядзіце, як ён ледзь рухаўся на тым жа «Славянскім базары»! Ды захавай ты ўжо апошнія кроплі здароўя, ты ж сам сябе губіш. Гэта твой апошні шанец.

Тут яму жыцця не будзе. Тут яго будуць судзіць, а потым трымаць на нарах. Я вельмі хачу, каб ён гэта пакаштаваў. Ён жа працаваў у свой час у турме, быў наглядчыкам. Гэта наглядчыцтва ў ім на ўсё жыццё засталося, і ўсю краіну ён хоча ператварыць у турму. Але гэтага не будзе. Усё складваецца зусім наадварот.

- Вы мяркуеце, суд і трыбунал непазбежны, калі не паляціць проста цяпер?

- Трыбунал - абавязкова, і самы жорсткі. А колькі будзе сведак праз «кавід», праз гэтую бязмозглую, цынічную палітыку.

Былі ж спробы падаць на яго ў суд праз загубу людзей падчас эпідэміі.

Так што, людзі, не бойцеся казаць усё, як ёсць. Абсалютна ўсё залежыць толькі ад нас, беларусаў. Як мы пакажам гэтай уладзе, што хочам і прагнем пераменаў, якая колькасць выйдзе на пратэст і не дазволіць камісіям хлусіць і фальсіфікаваць - так і складзецца ваша жыццё, жыццё вашых дзяцей, унукаў, будучыня Беларусі наогул.

Не бойцеся! У вас адно жыццё. Вы хочаце пражыць яго як раб ці як чалавек? Ваш выбар за вамі. Мы ўсе хочам, каб нас паважалі, але найперш мы павінны паважаць самі сябе і быць гатовымі на ўчынкі. Тады ў чалавеку нараджаецца чалавечае, гонар і годнасць, павага да сябе. Толькі тады, калі вы будзеце гатовыя на ўчынак, вы абароніце сваё права жыць у свабоднай і незалежнай краіне.

Калі вам спадабаўся артыкул, вы можаце падтрымаць сайт Charter97.org наступным чынам:

РАЗЛІКОВЫ МУЛЬТЫВАЛЮТНЫ РАХУНАК ДЛЯ АХВЯРАВАННЯЎ:

Назва банка: Bank Millennium S.A.
Адрас: ul. Stanislawa Zaryna, 2A, 02-593, Warszawa
IBAN: PL 97 1160 2202 0000 0002 1671 1123
SWIFT: BIGBPLPW
Імя ўладальніка рахунку: Fundacja “KARTA ‘97”
рызначэнне аплаты: Darowizna na cele statutowe

Звязацца з намі можна праз адрас [email protected]