Беларус ачуняў ад COVID-19 пасля ШВЛ, але пахаваў за час пандэміі сястру і маму

Няпростая гісторыя са Стаўбцоўскага раёна.

Гісторыя Аляксандра Міткевіча са Стаўбцоўскага раёна - няпростая. У ёй ёсць і радасць, і боль, і слёзы, і страта блізкага чалавека, і пачуццё віны і падзякі. Месяц хваробы і карантыну, 10 дзён на ШВЛ - і ён ачуняў ад COVID-19. Але за гэты час страціў двух родных людзей: 49-гадовая сястра памерла ад каранавіруса, 71-гадовая мама, як гаворыцца ў пасведчанні аб смерці, - ад атэрасклератычнай хваробы сэрца. Але нягледзячы на гэта, са слоў родных, яе хавалі ў закрытай труне.

- За месяц я страціў двух родных мне людзей. Сяджу ў вялікім доме адзін, надакучыла ўсё, хочацца на могілкі з'ездзіць і паплакаць над людзьмі, якія яшчэ маглі жыць, - кажа ён нам па тэлефоне 29 траўня, усё яшчэ на самаізаляцыі.

«На пахаванні сястры не быў, таму што на той момант ужо сам быў на бальнічным»

У рэдакцыю tut.by напісала дачка Аляксандра Міткевіча: тата быў дзесяць дзён на ШВЛ, згодны пагаварыць. Калі мы размаўлялі з Аляксандрам, ён быў яшчэ на самаізаляцыі, 3 чэрвеня - першы дзень, калі ён выйшаў на працу. Яму 50 гадоў, ён працуе інжынерам у арганізацыі і нармаванні працы.

Аляксандр родам з вёскі Новы Свержань у Стаўбцоўскім раёне. Пра сябе распавядае выразна: скончыў вайсковую вучэльню, служыў у горадзе Агдам у Закаўказскай вайсковай акрузе, пасля развалу Савецкага Саюза з узброеных сілаў сышоў, працаваў у філіяле Менскага маторнага завода ў Стоўбцах, быў старэйшым майстрам, затым стаў намеснікам начальніка часці Менскага абласнога ўпраўлення МНС. Адпрацаваўшы больш за 20 гадоў у МНС, стаў начальнікам часці, і ў 47 гадоў пайшоў на пенсію. Зараз ён хоць і пенсіянер, але ўсё роўна працуе.

Аляксандр жыў у адным прыватным доме са сваёй 71-гадовай маці ў вёсцы Новы Свержань. Недалёка ад іх, таксама ў прыватным доме, жыла са сваёй сям'ёй 49-гадовая сястра. Першай захварэла яна.

- Сястра кашляла, але да лекара не звярталася, таму што баялася, што ў картцы зробяць запіс, што ў яе праблемы з лёгкімі, і потым яна не зможа прайсці медкамісію і на старасці гадоў застанецца без працы. Яна нас старалася не турбаваць, таму што не хацела, каб мама хвалявалася. Але ў нейкі момант ад яе грамадзянскага мужа я даведаўся, што яе паклалі ў бальніцу ў Стоўбцах. Потым перавялі ў Мар'іну Горку, там яна і памерла.

Сястра Аляксандра памерла 16 красавіка, у пасведчанні аб смерці стаіць код B97.2 - гэтая прычына смерці расшыфроўваецца як «каранавірус як прычына хвароб, класіфікаваных у іншых рубрыках». Ніхто іншы з сям'і сястры, са слоў Аляксандра, не захварэў. На пахаванні мужчына не быў, бо на той момант ён сам ужо быў на бальнічным. Праз два дні пасля яго забалела і мама: у яе паднялася тэмпература.

- Я не думаю, што заразіўся ад сястры, таму што мы ў яе дом, ведаючы сітуацыю, не хадзілі. 12 красавіка, у нядзелю, у мяне паднялася тэмпература да 37,2 градуса і пратрымалася некалькі гадзін, 13 красавіка падвышанай тэмпературы ўжо не было, але, улічваючы эпідэміялагічную сітуацыю, я ўсё роўна вырашыў схадзіць у мясцовы ФАП і там мне адкрылі бальнічны. У сераду тэмпература да абеду ўжо была 37,4 градуса, да вечара - 37,8 градуса. У сераду я быў на прыёме ў лекара, таксама здаў кроў - аналіз быў добры, трэба было прайсці рэнтген. Але там была чарга, і мяне накіравалі на флюараграфію - вынік таксама быў добры. У пятніцу тэмпература ўжо была вышэй за 38 градусаў, з'явіўся кашаль - і я выклікаў хуткую. У маці таксама была тэмпература, але не такая высокая, да лекара ісці яна не хацела.

У Аляксандра калісьці была аперацыя на сэрца па пратэзаванні мітральнага клапана, ён спадзяваўся, што, магчыма, яго шпіталізуюць. Тым больш пасля смерці сястры. Але медыкі, з яго слоў, зрабілі ўкол «траянкі» і з'ехалі.

- Тэмпературу ў той дзень давялося збіваць парацэтамолам, тое ж самае я рабіў і ў суботу. Уначы з нядзелі на панядзелак адчуў, што задыхаюся і выклікаў хуткую. Там сказалі, што праблема з машынамі, і прапанавалі прыехаць самому. Я прапанаваў паехаць са мной і маці, але яна адмовілася. У прыёмным аддзяленні мне вымералі сатурацыю (насычэнне крыві кіслародам). Колькі яна была, дакладна я не памятаю, але ніжэй за норму, уначы ж зрабілі рэнтген - здымак паказаў, што ў мяне левабаковая пнеўманія. Мне сказалі заўтра звярнуцца да свайго лекара. У панядзелак я патэлефанаваў на ФАП: кажу, задыхаюся, у мяне падвышаная тэмпература і запаленне лёгкіх. Лекар праз нейкі час ператэлефанавала і сказала, што цяпер за мной прыедзе хуткая і пакладуць у бальніцу.

Аляксандр адзначае, што ў гэты раз ён усё-такі ўгаварыў маму паехаць з ім, каб праверылі і яе. У выніку яго шпіталізавалі, а яна схадзіла на прыём да лекара.

- Мы з ёй стэлефанаваліся, і яна сказала, што ў яе таксама пнеўманія, ёй выпісалі лекі і сказалі лячыцца на хаце. Я стэлефанаваўся са сваякамі і папрасіў іх кантраляваць сітуацыю, пастарацца дамагчыся, каб яе паклалі ў шпіталь і яна была пад наглядам лекараў, пакуль я таксама ў бальніцы.

Аляксандр адзначае, што да вечара ў шпіталі ён адчуў сябе значна лепш, але раніцай стала яшчэ горш, чым было дагэтуль.

- Мяне перавялі на кісларод, я стаў тэлефанаваць жонцы і развітвацца: чуў, што калі не распачнуць ніякіх кардынальных мер, магу не вытрымаць. Праз нейкі час мне сказалі, што пераводзяць са Стоўбцаў у Дзяржынск, таму што мне, магчыма, спатрэбіцца ШВЛ. Туды мяне везла хуткая, і ўсю дарогу я быў пад маскай, таму што сатурацыя была ніжэй за норму. У Дзяржынскай бальніцы мяне адразу ж накіравалі ў рэанімацыю.

«Калі прыйшоў у сябе, бачыў, як там працуюць і лекары, і медсёстры, і санітаркі. Гэта людзі з вялікай літары».

У Дзяржынскай бальніцы мужчыну зноў зрабілі рэнтген, і, як кажа сам Аляксандр, сітуацыя была складаная: на той момант ён ужо кашляў з прымешкамі крыві. У эпікрызе паказана, што, паводле звестак на 23 красавіка, у пацыента ўжо была двухбаковая полісегментарная плеўрапнеўманія. Пасля гэтага медыкі падключылі пацыента да ШВЛ.

- Спыталі наконт алергічных рэакцый, папярэдзілі пра ўсё, штосьці ўпаролі - і ўсё. Калі мяне знялі з ШВЛ, аказалася, што прайшло дзесяць дзён. Потым я яшчэ ляжаў у рэанімацыі, мне ставілі кропельніцы, і, як мне здаецца, я пачаў хутка ўставаць з ложка, з'явіліся сілы, кашлю ўжо наогул не было. Калі мяне перавялі ў аддзяленне, першая думка: трэба звязацца з домам. Спачатку родныя сказалі, што мая мама на ШВЛ у бальніцы, але я зразумеў, што гэта не так: як высветлілася, 30 красавіка яна ў бальніцы памерла.

У пасведчанні аб смерці маці Аляксандра прычынай смерці значыцца код I25.1A - гэта расшыфроўваецца як «атэрасклератычная хвароба сэрца». Хавалі маму, са слоў Аляксандра, у закрытым труне, якая да таго ж яшчэ была абвязаная скотчам.

- Маму пахавала мая грамадзянская жонка і дзве ўнучкі. Труну не далі нават вынесці з машыны і паставіць у двары: яна была зачыненая і абматаная скотчам. Так, у мамы быў цукровы дыябет, ёй 71 год, але яна была моцная, прыкмет, што яна пры смерці, не было. Мой швагар распавёў, што яе паклалі ў шпіталь 21 красавіка, на наступны дзень пасля мяне. Ці бралі ў яе тэсты на каранавірус, я не ведаю, але яна мне па тэлефоне гаварыла, што ў яе пнеўманія.

Самога Аляксандра з Дзяржынскай бальніцы выпісалі 15 траўня.

- На хуткай прывезлі да дома - я быў на карантыне і жыў адзін, прадукты мне прывозілі сваякі.

Зараз Аляксандр ужо выйшаў на працу.

- Як вы думаеце, што вам дапамагло ачуняць? - пытаем.

- Дзякуй лекарам у Дзяржынскай бальніцы, таму што калі я прыйшоў у сябе і днямі ляжаў у гэтым аддзяленні, бачыў, як там працуюць і лекары, і медсёстры, і санітаркі. Я захапляўся і думаў, змог бы і я так працаваць ці не? Гэта людзі з вялікай літары. Хворага прывозяць, яго тут жа падлучаюць да ШВЛ, санітаркі мыюць, памперсы мяняюць, пераварочваць, кормяць, мяне медсёстры ўразілі - простыя працаўніцы ў гэтых касцюмах і масках. Я ўдзячны там усім.