29 сакавiка 2024, Пятніца, 16:11
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

Італьянскі лекар: Цяпер мы павінны інтубаваць саракагадовых

63
Італьянскі лекар: Цяпер мы павінны інтубаваць саракагадовых

Шакавальныя падрабязнасці пра тое, што адбываецца ў клінічных палатах горада Трэвільё.

Хірург клінікі Трэвільё распавядае пра тое, што адбываецца ў палатах: «Мы перадаём паведамленні ад пацыентаў іх сябрам і родным». І пра тое, як змяняецца штодзённае жыццё: «Я адрэзала валасы і маю размаўляю з дзецьмі ў масцы», піша выданне Corriere della Sera (пераклад - inosmi.ru).

«Хвілінку, толькі зніму маску, пакуль у мяне перапынак».

Л.Б., хірург шпіталя Трэвільё, адказвае на званок не з палаты. Яна прыйшла дадому, каб трохі перавесці дух. Тут у яе муж, сын і дачка, якіх яна не можа ні абняць, ні падпусціць бліжэй. За героямі гэтай надзвычайнай сітуацыі («ды якія там героі...», - кажа яна) хаваюцца гісторыі самаахвярнасці, і не толькі ў гадзіны паміж насілкамі і ложкамі, якім ужо ліку няма, але і ў коле сям'і.

У лекаркі былі доўгія светлыя валасы, але цяпер яна пастрыглася як мага карацей. Гэта не капрыз, а магутны вобраз таго, ад чаго ёй давялося адмовіцца як жанчыне, каб працягваць працаваць лекарам і быць маці. «Перад вяртаннем дадому я папярэджваю мужа, каб ён трымаў дзяцей ад мяне падалей. Іду ў ванную, кідаю ўсё ў мыццё, стаю пад душам 40 хвілін, вымываю сябе з мылам. Потым надзяваю маску, але ўсё адно трымаюся далей ад дзяцей. Я адрэзала валасы, каб максімальна выключыць імавернасць занесці нешта ў дом».

Нават дома яна не магу выкінуць з галавы карціны, дзіўныя нават для лекара, які звыкся да працы ў аперацыйнай. Цяпер ужо рукі самі памятаюць усе маніпуляцыі, неабходныя пры рэанімацыі, каб выратаваць таго, каго выратаваць яшчэ можна. Яна хацела стаць лекарам і не адмаўляе гэтага. Хацела яна і сям'ю і цяпер імкнецца яе абараніць. «Нас, лекараў, нельга ставіць у такія варункі, калі мы робім тое, што робім цяпер. Тут ёсць зона адказнасці з канкрэтнымі імёнамі і прозвішчамі. Валле Серыянда павінен быў неадкладна стаць "чырвонай зонай". Эпідэміялагічныя даследаванні былі адназначныя яшчэ з самага пачатку эпідэміі ва Ухань, бо навука - гэта не меркаванне».

Яна разгневаная: «Мы пераносім свой гнеў на нагах. У нас няма інструментаў, каб дапамагчы ўсім, ёсць толькі сродкі абароны».

Гэта не проста мантра, якая даносіцца ад спецыялістаў з розных клінік. Наша суразмоўніца не шкадуе нас, падаючы прыклады: у байцоў медыцынскага фронту няма часу і сіл дыпламатычна падбіраць словы. «У пацыента адбываецца прыпыненне дыхання, ты робіш яму масаж сэрца, вядома, бо ты як лекар не можаш пакінуць яго паміраць, ён глядзіць на цябе. А калі яго інтубаваць? Трубка ў цябе ёсць, а вось апарата штучнай вентыляцыі лёгкіх няма. І што ж? Узрост і спадарожныя захворванні становяцца крытэрамі для выключэння тых ці іншых маніпуляцый. Цяпер мы павінны інтубаваць саракагадовых. Калі заўтра я паступлю ў клініку з дыябетам, напрыклад, я апынуся ў другой чарзе. Вакол столькі спрачаюцца аб эўтаназіі, але гэтых людзей, калі б у нас кіраўніцтва, мы б маглі выратаваць».

«Пацыент глядзіць на цябе», - кажа наша суразмоўніца, лекарка 50 гадоў. У гэты момант лекарка - гэта не проста пара рук, якія ў роспачы ціснуць на грудную клетку або ўстаўляюць трубку ў горла. Гэта яшчэ і адзіны мост паміж пацыентам і светам.

Жонкі і мужы, дзеці і ўнукі чакаюць навін за велізарным шклом калектыўнай ізаляцыі.

«Пацыент ведае, што адбываецца, гэта можна прачытаць у яго вачах. «Перадайце маёй жонцы, што я яе люблю» ці «перадайце прывітанне маёй нованароджанай ўнучцы, якую я не паспеў пабачыць». Мы кажам пацыентам словы, якія іх родныя перадаюць нам праз тэлефон, аддаём ім цыдулкі з паведамленнямі і малюнкі ўнукаў, якія нам прыносяць. Родным мы па тэлефоне паведамляем аб памерлых. Мне давялося гаварыць з двума дзецьмі пацыента, якія жывуць далёка адзін ад аднаго. Яны нават аплакаць яго не маглі разам. Не кажу ўжо пра тое, каб патрымаць яго за руку, - нават мы не можам гэтага зрабіць. Яны паміраюць адны, і ў морг іх вязуць загорнутымі ў плёнку з дэзінфікаваных сродкам. Мы, лекары, трымаемся, павінны трымацца, але мы ўжо набліжаемся да нервовага зрыву ад ператамлення, трывогі і таму, што страчваем блізкіх сяброў».

Лекары яшчэ трымаюцца. «Адзін мой калега, у якога цяжарная жонка, пераехаў разам з іншым калегам у гатэль. Лекары захворваюць дзясяткамі. Яны прыходзяць з тэмпературай, але мы не можам паставіць дыягназ, бо нас занадта мала - толькі калі сімптомы такія, што лекара ўжо нельга тут заставацца».

Яна працуе ў палове хірургічнага аддзялення на дзявятым, «чыстым» (гэта значыць без пацыентаў з Covid-19) паверсе, а ў другой палове - на тым жа паверсе - знаходзяцца заражаныя.

«Што я раблю? Там, дзе хворыя, я хаджу ў амуніцыі: шапачка, маска, два тканкавыя халаты, таму што ахоўных халатаў не стае. Потым спыняюся пасярод калідора, каб паведаміць персаналу звесткі пацыентаў. Пераход з адной часткі ў іншую - рызыка каго-небудзь заразіць».

У нядзелю яшчэ з'явілася ў нагрузку змена ў хуткай дапамозе: «Каб ізаляваць пацыентаў, мы размясцілі іх у ванным пакоі. Некаторых аглядаем проста ў машыне хуткай дапамогі».

Наша суразмоўніца перапыняе размову, каб трохі пабыць дома з сям'ёй, хай і ў масцы і трымаючыся далей ад дзяцей. Так, яна перапыніла размову: «Я чакаю вынікаў двух тэстаў. Двух хлопцаў 1973 года». І вось яны прыходзяць: адзін - станоўчы, другі - адмоўны. «Я радая - напалову».

Напісаць каментар 63

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках