Аляксандр Памідораў: Беларусаў ужо не спыніць

Мы праходзім той шлях, які Беларусь павінна была прайсці яшчэ ў 96-м.

Беларускі музыка і дыджэй Аляксандр Памідораў, які раней быў арыштаваны за ўдзел у пратэстах, звольніўся з «Радыё Рокс». У жывым эфіры праграмы «Раніца» ён распавёў пра тое, як будуць прадаўжацца акцыі супраць Аляксандра Лукашэнкі і чаму пастанавіў сысці з працы, паведамляе currenttime.tv

- Справа ў тым, што пасля таго, як я выйшаў пасля арышту разам з маім сябрам і калегам, вакалістам знакамітага ва ўсім свеце гурта «Gods Tower», Леслі Найфам, выйшлі мы 27 верасня, мне келейна так распавялі аб меркаванні кіраўніцтва. Калі я буду прадаўжаць і калі мяне затрымаюць яшчэ раз, са мной давядзецца расстацца. Ну гэта практыка звычайная. Я жыву даўно, мне вядомы і памятны досвед Савецкага Саюза.

Потым я трапіў на той самы каранавірус, пайшоў на бальнічны. І ўжо з бальнічнага я не выйшаў. Плюс да ўсяго, працаваць у эфіры пасля выхаду з турмы. Нягледзячы на тое, што гэта адміністрацыйныя затрыманыя, але ўтрымліваюцца яны, асабліва цяпер, ва ўмовах турэмнага агульнага рэжыму ці ж строгага рэжыму.

– Як адрэагавалі вашы калегі на вашае звальненне? Ці была нейкая падтрымка і, наогул, як атмасфера ў рэдакцыі?

- У сувязі з тым, што адбываецца ў нас у краіне і, дарэчы, у горадзе, і што тычыцца эпідэміялагічнага становішча, як той казаў, галава кружыцца ва ўсіх. Паўстаў канфлікт на аснове каранавіруса. Так атрымалася, што я ў ім сыграў нейкую скрыпку. Разам з тым, што немагчыма працаваць, калі мае сябры і калегі знаходзяцца ў зняволенні, калі людзей збіваюць, калі людзей забіваюць, немагчыма весці забаўляльнае шоў. Мной была прынятая пастанова звольніцца. Плюс да ўсяго мне было сказана, што эфір рэфармаваны і для мяне ў гэты момант працы на станцыі няма.

- І што плануеце далей?

- Я музыка. І ў мяне ёсць дзве рукі, дзве нагі, я магу нешта рабіць. Побач у суседніх крамах патрэбныя грузчыкі, патрэбныя прадаўцы, патрэбныя падсобныя рабочыя. Мяне нічога не палохае.

- Як вы думаеце, якая роля дваровых канцэртаў у пратэстах, чаму іх так баяцца тыя, хто цяпер пры ўладзе ў Беларусі?

- Вельмі цікавая гісторыя з тым, што адрасна сталі затрымліваць два тыдні таму, калі за адну толькі суботу было схоплена прыблізна пятнаццаць музыкаў, менавіта музыкаў. То бок, артысты, музыкі, мастакі, дырыжоры ўяўляюць нейкую небяспеку для дзейнай улады або для сілавікоў. Значыць, мы небяспечныя. Музыка, вы не будзеце адмаўляць, гэта адзін з важных інструментаў уздзеяння. Я не кажу цяпер пра прапаганду. Я кажу пра тое, што можна словамі і мелодыяй, і рытмам перадаць настрой, падтрымаць. Таму дваровыя канцэрты - гэта і падтрымка тых, хто адчувае нейкую псіхалагічную траўму. Калі ў двор да цябе прыходзяць нейкія дзіўныя людзі. Без апазнавальных знакаў, але яны кажуць, што яны міліцыя. Такая цяпер абстаноўка. А мы проста яе нейкім чынам разраджаем і даем людзям надзею на будучыню. Гэта, магчыма, камусьці не падабаецца.

- Цяпер пахаладала, я так разумею, што не сезон для дваровых канцэртаў. Вы неяк плануеце далей прадаўжаць, мяняць фармат гэтых пратэстаў?

- Нягледзячы на тое, што ціск прадаўжаецца і прадаўжаецца паляванне на музыкаў і артыстаў, усё адно акцыі прадаўжаюцца, проста мяняецца тактыка. Якім чынам яна змяняецца, я вам у жывым эфіры праз пэўныя прычыны распавесці не магу.

- А як вы мяркуеце, якім будзе далейшы лёс пратэстаў?

- Вядома, цяпер вельмі модныя паражэнчыя настроі, але мы з імі ўсяляк змагаемся. Людзей ужо не спыніць. І цяпер мы праходзім той шлях, які Беларусь павінна была прайсці яшчэ ў 91-м годзе, або ў 95-м, ці ў 96-м. Мы цяпер праходзім той шлях, які прайшла Украіна. Але Украіна прайшла яго вялікай крывёй. У нас пакуль атрымліваецца вялікай крыві пазбегнуць. Але ў нас ужо ёсць ахвяры. У нас ёсць кроў, у нас ёсць агрэсія.