«Праз церні да зорак!»: Як беларус спрабаваў патрапіць да лекараў

Паход заняў тыдзень.

Вядомы блогер і прадпрымальнік Віктар Гарбачоў падзяліўся з «Салiдарнасцю» асабістым досведам паходаў да лекараў:

Барысаў. Нашы дні, будні. Троху прыхварэў. І, хоць і не аматар хадзіць да лекараў, дапякло – давялося выйсці на сцежку лекавання.

Дзень першы. Паліклініка. Падыходжу да акенца ў рэгістратуры. Чакаю, паколькі чарга. Зусім нядоўга чакаю – 32 хвіліны.

– Добры дзень. Мне б... У мяне... Дык як...

– Вам спачатку трэба ў далекарскі кабінет. Там і вызначцеся, да каго і куды.

– А талончык?

– Жывая чаргу.

Бяру сваю тонкую-тонкую пыльную картку і накіроўваюся ў далекарскі кабінет. Займаю чаргу. Чакаю. У кабінет рэгулярна нехта ўваходзіць і выходзіць. Без чаргі: спытаць або ўдакладніць, узяць адказ, нехта хворы і проста ледзь не памірае, а нехта – па кіроўчую даведку. Ім трэба хутка і тэрмінова. Увогуле, нейкі броўнаўскі рух.

На ўсё гляджу моўчкі і чакаю свайго часу. Пакуль яшчэ берагу нервы. Нарэшце і да мяне даходзіць чарга. Праходзіць усяго адна гадзіна і 23 хвіліны чакання.

Заходжу. Саджуся. Так і так. Лекар увесь час адрываецца, бо рэгулярна нехта ўваходзіць і выходзіць – спытаць, узяць або ўдакладніць. Усім трэба хутчэй.

Сяджу і чакаю. Хвілін дзесяць, пакуль на мяне звернуць увагу. Потым пачынаюць аператыўна ўдакладняць, што да чаго, замяраць ціск, вагу, рост. Усяго 1,5-гадзіннае чаканне паварочваецца дзвюххвілінным аглядам, запісам у картцы і выпіскай рэкамендацый, якія трэба зрабіць, перш чым рухацца да лекараў далей.

Цяпер перада мной задача – абавязковае наведванне кабінета ЭКГ, флюараграфія, аналізы (на цукар, мачу і агульны аналіз крыві).

Паехалі. Ну, гэта значыць, пайшлі. Першым для сябе выбіраю кабінет флюараграфіі. Займаю чаргу (без талонаў і паводле факту). Я – 24-ы. Думаю, усё хутка – шырк-шырк і ў дамкі. Але не, нясцерпнае чаканне, зноў броўнаўскі рух здаровых і хворых.

Нервы ўжо не тыя, што пару гадзінаў таму. Так што часам пачынаю гаварыць уголас і абурацца. Балазе, пад рукой сотавы і інтэрнэт, так што чытаю, што адбываецца ў свеце і ў краіне для жыцця. Праз 2 гадзіны і 34 хвіліны трапляю ў кабінет. Шырк-шырк – і гатова, а так доўга чакаў...

Потым накіроўваюся ў кабінет ЭКГ. Але там шалею! Бо тут не проста чарга – чарговішча! Нават не лічу, якім іду. Тут бардак чакання: чарга бясплатнікі, платнікі, з ваенкамата. Паспрабуй разбярыся, як пратачыцца. Куды і хто за кім? А чаму? Тут ужо не броўнаўскі рух, а хаос. Паверх гудзе, сапе, лаецца.

Нервы пачынаюць тапырыцца. Але зноў ратуе інтэрнэт. Чытаю. Ну, пра краіну для жыцця і сацыяльную дзяржаву, пра якасную медыцыну. Пасля трох гадзінаў чакання плюю на гэтую задуму і сыходжу. Ну яго! Заўтра.

Дзень другі. І другая спроба праходжання ЭКГ. Чарга меншая, але ўсё роўна далёка да заходу. Нервы сваволяць па-ранейшаму, бо чаканне заўсёды выціскае здароўе.

І вось – праз 2 гадзіны і 8 хвілінаў – заходжу. На кушэтцы і аблеплены. Пытаюся ў лекара, чаму чарга? Адказ не здзіўляе: мала медычнага персаналу, вялікая нагрузка і неадпаведнасць заробку праведзенай працы, састарэлае абсталяванне.

Па вынікі выпраўляе да ўчастковага тэрапеўта. Ок. Сыходжу і ўдакладняю ў рэгістратуры пра здаванне аналізаў (калі, як і дзе?). Пастанаўляю назаўтра прыйсці раніцай – каб заняць чаргу.

Дзень трэці. Прыязджаю ў 7.30. І зноў шалею. Бо гэта не проста чарга – тут «увесь горад». Разумею, што калі стаяць, то можа сарваць «планку». Так што кідаю гэтую дурную задуму і выпраўляюся ў платны медыцынскі цэнтр. Прыязджаю, удакладняю, пастанаўляю прыехаць заўтра і ўсё здаць.

Дзень чацвёрты. Здаванне аналізаў у платным медцэнтры. Прыходжу. 5 хвілінаў чакання і ўсё здадзена. Ах, 23 рублі аплачана паводле факту і на месцы. Заўтра па вынік.

Дзень пяты. Забіраю вынік. І выпраўляюся ў паліклініку, дзе іду ў кабінет участковага тэрапеўта. Там без талона хачу забраць вынік ЭКГ.

Чарга вялікая, але тлумачу, што мне толькі забраць, прашу дазволу... чарга абураецца, але дае дабро.

Чакаю 26 хвілінаў, каб увайсці ў кабінет. Заходжу, забіраю вынік, удакладняю, што і як далей. Адпраўляюць у рэгістратуру па талон на прыём да гэтага ж тэрапеўта. У рэгістратуры стаю ў чарзе 17 хвілінаў, прашу талон да свайго ўчастковага тэрапеўта, паколькі ўсе задачы выканаў і гатовы рухацца далей.

Хоба! Найбліжэйшыя талончыкі да майго тэрапеўта – праз 21 дзень. На пачатак лютага. А калі раней? Трэба прыходзіць а сёмай ранку і займаць чаргу (можа, будуць свабодныя талончыкі на гэты дзень). А праз тэлефанаванне? Не. Ок, а можна зрабіць здымак рукі (баліць у локцевым суставе) платна ці бясплатна? Не. Чаму? Зламанае абсталяванне.

Усё зразумела. Сыходжу. Ну, каб заўтра быць а 7 раніцы зноў.

Дзень шосты. Устаю рана. Ужо а 7-й займаю чаргу ў рэгістратуру, каб была магчымасць атрымаць талончык да тэрапеўта ў гэты ж дзень. Канец чаргі на вуліцы каля дзвярэй, там жа ідзе пераклічка.

Дзверы адчыняюцца, чарга прасоўваецца да акенцаў у рэгістратуры. Праз 32 хвіліны падыходжу і я. Можна талончык да тэрапеўта на сёння? Не. Чаму? На сёння няма, прыходзьце заўтра раніцай.

Выдатна. Разварочваюся і сыходжу. Ну, каб наведаць паліклініку заўтра. На выхадзе гучна, з матам, кажу, як жа ўсё гэта дастала.

Дзень сёмы. Паўторная ранняя спроба ў надзеі атрымаць запаветны талон да тэрапеўта сканчаецца правалам. Талонаў на сёння няма: запісвайцеся на пачатак лютага ці прыходзьце заўтра.

Выходжу на ганак паліклінікі і смачна плююся, голасна мацюкаючыся. Хай усе чуюць.

Рукі ў ногі, і сыходжу – у платны медцэнтр. Балазе, на руках усе вынікі, здабытыя падчас тыднёвага паходу. Але гэта ўжо зусім іншая гісторыя.

А можа, гэта толькі ў мяне так склаліся будні? Раптам у краіне інакш – у медустановах ёсць поўны штат лекараў, спецыялістаў і абсталявання; няма чэргаў і ўсё бясплатна і хутка? Раптам толькі ў мяне так атрымалася – праз церні да зорак!

І ўвогуле, пайду-тка, уключу тэлевізар. Там жыццё добрае і жыць добра – можа, ён мяне і вылечыць.

…Беражыце сябе. Хварэць у гэтай краіне небяспечна. Здароўя ўсім.