Гісторыя беларускага падарожніка, які пабыў у племені канібалаў

Генадзь Пузанкевіч жыў у хаціне правадыра племя.

Калі вонкава дом Генадзя Пузанкевіча нагадвае добрую казку, то многае, што знаходзіцца ў ім, - часам нават страшную.

«Ведаеце, што гэта? - Генадзь здабывае нешта, падобнае на склюд. - Гэта атрыбут папуасаў Новай Гвінеі. Ён патрэбны для рытуалу. Сутнасць такая: калі ў родзе хтосьці памірае, жанчынам за кожную смерць адсякаюць па адной фаланзе пальца. Кладуць на камень і перабіваюць. А мужчынам бамбукавым нажом частку вуха адразаюць», піша mir24.

Гэты артэфакт Генадзь Пузанкевіч прывёз са сваёй паездкі па Новай Гвінеі. Туды падарожніка вабіла даўно - было моцнае жаданне ўбачыць на свае вочы ялі - племя пігмеяў-канібалаў.

«Для паездкі ў Новую Гвінею сабралася кампанія такіх жа ненармальных у добрым сэнсе слова, - смяецца Генадзь. - Я папрасіў знаёмую з турфірмы: «Адпраў мяне сёлета куды-небудзь далей і надоўга». Яна ў адказ: «Я пазнаёмлю цябе з такімі ж, прабач, ідыётамі, як ты. Калі возьмуць цябе ў кампанію, лічы, пашанцавала. Ну, ці не пашанцавала - там ужо сам будзеш вырашаць».

Генадзь кажа: трапіць да канібалаў хацеў не таму, што яны людаеды, а таму што племя - дзікае. Было цікава, як яно існуе, як жыве - іх побыт, уклад.

«Памятаю, калі яшчэ толькі ў аэрапорт прыляцелі, нас сустрэлі мясцовыя тубыльцы. Вось нібыта усміхаюцца, а потым з-пад броваў такі погляд, што мурашкі па спіне самі сабой прабягаюць».

Генадзь разумеў: апавяданні пра варварскія звычаі племя - не казка і не жарты.

«Ехалі мы туды ў траўні, але яшчэ ў студзені па тэлевізары ў навінах прайшла інфармацыя: маладая французская пара ў тых краях падарожнічала. Дык вось француза сам правадыр з'еў - потым парэшткі знайшлі. А францужанку знайшлі жывой - праўда, звязаная была, - распавядае Генадзь, - А ў сакавіку племя з'ела двух інданезійцаў - тыя перад выбарамі вырашылі праехаць па плямёнах і сабраць адбіткі пальцаў на карысць нейкага кандыдата. Ну, і дзесьці не зразумелі адзін аднаго...».

Каб не стаць чарговай ахвярай, Генадзь вывучыў звычаі племя і правілы паводзін. І асабліва мясцовыя табу.

«Дапусцім, погляд у вочы, як я на вас зараз паглядзеў, у іх можа тлумачыцца як выклік да паядынку. Як у любой дзікай жывёліны. Рэзкая жэстыкуляцыя - узмах рукі - таксама невядома, якая рэакцыя можа рушыць услед», - кажа падарожнік.

Зрэшты, нават ведаючы і выконваючы правілы, Генадзь ледзь не трапіў у бяду.

«Я ў любых падарожжах з рук не выпускаю фотаапарат. Так і тут. Гляджу - казуар. Гэта птушка такая, міні-страус Новагвінейскі. Ну, я на аўтамаце рэзка павярнуўся туды з фотаапаратам і бачу - стаяць тубыльцы з дзідамі і лукамі. Яны аж затрэсліся ад такога ўзбуджэння! - успамінае падарожнік. - Вось тады я ўсё зразумеў і сам сабе сказаў: супакойся, Гена! Успомні, дзе ты знаходзішся. Я ім з бачным спакоем паказаў фотакамеру. Яны паглядзелі - усё, усміхаюцца».

Знаёмства з племем адбылося. Прычым, Генадзь зрабіў настолькі моцнае ўражанне на правадыра, што той удастоіў яго гонару жыць у сваёй хаціне. Гэтая невысокая пабудова была падзеленая на два ярусы. На ніжнім перасоўвацца можна было толькі на карачках. Тут жа былі ачаг і спальня для жанчын і дзяцей. На верхнім ярусе спаў правадыр.

«Я ўвогуле сплю абачліва. Ужо глыбокай ноччу чую - шоргат ўнізе. І пах дыму пайшоў. Я паспрабаваў галаву праз «люк» спусціць і паглядзець, што адбываецца. Гляджу, папуаска - гаспадыня хаціны гэтай - разводзіць ачаг. Ну, думаю, цяпер будзе альбо гатаваць, альбо есці. Потым гляджу - агонь прыглушыла. Ну, думаю, лепш пачакаю. Нешта тут не тое. Як бы не з'елі, - смяецца падарожнік. - А яны, аказваецца, перад тым, як спаць класціся, пратручваюць сваю хаціну дымам і кладуць туды нейкія свае зёлкі - траўкі нейкія, якія адпужваюць насякомых».

У хаціне правадыра Генадзь жыў амаль два тыдні. Калі настаў час з'язджаць, правадыр - прадстаўнік племя - падарыў падарожніку на памяць свой галаўны ўбор.

«Правадыр сказаў, што я яму спадабаўся, і, робячы такі падарунак, сказаў, што нічога не трэба наўзамен - ні грошай, нічога. Маўляў, проста ён паважае такіх людзей - падарожнікаў», - распавядае Генадзь.

Паездка ў Новую Гвінею - далёка не першае падарожжа Генадзя Пузанкевіча. Экстрэмальныя ваяжы мужчына здзяйсняе амаль дваццаць гадоў. Быў на Цэйлоне, у Малайзіі, у Афрыцы.

«У некаторых краінах - на Цэйлоне, у Шры-Ланка або ў Дамініканскай Рэспубліцы - мы пыталіся, дзе нельга, дзе можна лавіць матылькоў, - распавядае Генадзь. - Некаторыя віды нават атрымалася прывезці дадому. Вось гэты від - Брамея - я дома вырошчваў. З яйка, з вусеня».

Усюды, дзе можна і нават нельга, Генадзь хадзіў басанож - кажа, не любіць абутак. Нават на вяршыню Кіліманджара ён прымудрыўся ўзысці ў звычайных сланцах.

«Першым ішоў правадыр з ліхтарыкам на лбе, за ім жанчына, я і што заключны нашай каманды. Дарэчы, яны не бачылі, у чым я іду. Калі падняліся ўжо вышэй пяці тысяч метраў, калі прырода нас пачала ставіць на карачкі ў прамым сэнсе слова, калі нас даслоўна выварочвала навыварат, праваднікі ўбачыў, што ў мяне на нагах», - распавядае мужчына.

Генадзь успамінае: ужо дома ён даведаўся, што паводле статыстыкі пры ўзыходжанні штогод 10 чалавек гінуць ад кіслароднага галадання.

Калі Пузанкевіч спусціўся ў базавы лагер, яго сустракалі як героя.

«Усё ў шарэнгу сталі, апладзіруюць. Гляджу, мясцовы бяжыць - мужчына нейкі у галстучку, у гарнітурчыку такім, у руках нешта... I да мяне: «Сэр, якія праблемы?». Я кажу, маўляў, няма праблем. А сам на нагах ледзь стаю, - смяецца Генадзь. - Ногі мае ўсе ў вулканічным пылу, а гэты мужчына мне шавецкую шчотку дае. Узяў маю нагу, чысціць шчоткай, кожны пальчык правярае - адмарозіў ці не. Абдымае мяне. Тут ужо я не вытрымаў: слёзы самі адвольна з вачэй пацяклі. І ў яго, гляджу, таксама сляза выкацілася».

Генадзь Пузанкевіч звычайна падарожнічае адзін. Або з жонкай.

«Памятаю, па Малайзіі мы месяц калясілі. Таксама без турфірмы, без ведання ангельскай мовы - дзесьці выратоўвала мова жэстаў, дзесьці размоўнік. Мая жонка першапачаткова разумела, за каго замуж выйшла», - смяецца падарожнік.

Летась Генадзь Пузанкевіч у сланцах на босую нагу пераадолеў на ровары звыш 10 тысяч кіламетраў - праехаў маршрут ад Жодзіна да Уладзівастока.