28 сакавiка 2024, Чацвер, 16:34
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

Блогер: Ідэалагічная мішура не працуе, пакуль працуюць Instagram і YouTube

20
Блогер: Ідэалагічная мішура не працуе, пакуль працуюць Instagram і YouTube
ДЗЯНІС БЛІШЧ
ФОТА: TUT.BY

Плынь людзей з білетам у адзін канец толькі расце.

Няпроста гэта - быць касмапалітам з беларускім пашпартам, але жыццё навучыць і не такому. Я ніколі не лічыў, колькі людзей з майго атачэння пакінулі краіну. Думаю, гаворка ідзе не менш чым пра 25%: дваровых сяброў, аднакласнікаў, універсітэцкіх таварышаў. Працэс гэты працягваецца і цяпер, хоць нам ужо хутка па 40 гадоў, піша блогер Дзяніс Блішч.

Дзядзькі і цёткі з жыццём тут, у Беларусі, ставяць на грынкарту, ствараюць міждзяржаўныя шлюбы і з лёгкасцю згаджаюцца на прапановы працы. Не, увесь свет на валізках, спрэчкі няма - і гэта праблема ў любым выпадку для любой дзяржавы, у меншай ці большай ступені. Але ў мяне беларускі пашпарт, і краіна мая вось яна, за акном вышынныя дамы ў Вяснянцы. Краіна мая засела ў нейкім дрымучым разуменні стасункаў дзяржавы і грамадзяніна - быццам не адбыліся якасныя змены гэтых стасункаў, быццам гэты чалавек усё гэтак жа для дзяржавы, а не дзяржава для чалавека. Будзем стымуляваць прадпрымальніцкую ініцыятыву? Навошта, лепш пабудаваць яшчэ сем заведама стратных заводаў і наняць людзей на капейкавы заробак. Даць свабоду асобе, прафесіяналу, будучаму будаўніку эканомікі? Э, не, няхай спачатку адслужыць у войску ці на крайні выпадак адпрацуе размеркаванне ў планава жахлівым месцы. Даць выбар? Пачуць альтэрнатыўны пункт гледжання? Перастаць жангляваць законамі і распараджэннямі? Тыя 25% маіх знаёмых, што ўжо з'ехалі ў больш зручныя краіны, проста не знайшлі сабе месца ў гэтай сістэме каардынат. Куды мы наогул ідзём?

Адзін мой сябар, які эміграваў у Канаду наўпрост з Ангарскай, люта марыў паляцець з краіны - хоць куды. Яму было тут ментальна вельмі цяжка, ён не мог ужыцца з адсутнасцю якой-небудзь палітычнай альтэрнатывы і зародкаў грамадзянскай супольнасці. Без грын-карты, без адкрыта нелегальнай эміграцыі, яго шлях быў больш складаны за многія, але ў выніку ўсё атрымалася. Ідэйныя «ўцекачы» былі, ёсць і будуць, і яны (хто мог) ужо не ў Беларусі. Іншая справа, калі з краіны з'язджаюць тыя, каго мала турбуе грамадска-палітычнае поле, але хто не знаходзіць сабе месца з розных прычын.

Я ўпэўнены, што ў эміграцыі складзена і намяшана чаго заўгодна, але нямала месцы там займае звычайнае бытавое, прыземленае, як бы неістотнае з боку, але ў выніку якое выконвае важную ролю. Звычайны чалавек не будуе складаных лагічных ланцужкоў, разважаючы пра прычыны адсутнасці патрэбнага яму лека ў краіне - ён проста адчувае дыскамфорт, прыкрасць, злосць. Ніхто з нас не размотвае клубок прычынна-следчых сувязяў якія прывялі да засраных прыбіральняў у прыгарадных электрычках, не шукае падмурак, на якім стаіць пастанова забараніць чапаць помнік гарадавога. Ды нават усё гэта псіхічна здаровы чалавек ніяк не фіксуе, прымаючы навакольную рэчаіснасць як дадзенасць.

Але плынь людзей з білетам у адзін канец толькі расце. Я цяпер нават не кажу пра тых, хто з'язджае на заробкі - таксаваць, збіраць трускаўку і будаваць польскія сядзібы. Чыста тэхнічна гэтыя людзі краіне нават выгадныя: прывозяць валюту, не патрабуюць на час адсутнасці прыёму ў лекара і падагрэву вады.

Я кажу пра тых, хто з'язджае з краіны, проста не прымаючы гэтыя правілы гульні. Як ніколі востра сучасны чалавек адчувае разнастайнасць свету і страту сваіх магчымасцяў узяць ад гэтага свету ўсё, што ён здольны даць. Сучасны чалавек не разумее, навошта ён павінен пераадольваць нейкія перашкоды на шляху да нармальнага ежы, адпачынку, медыцыны і адукацыі. І ўжо дакладна не разумее і не прымае, калі адказныя за гэта чыноўнікі спрабуюць яму расказаць, быццам так і трэба.

Алё, не трэба!

Бескарысна пускаць пыл у вочы таму, хто бачыў нешта большае, чым Бешанковічы. Уся гэтая ідэалагічная мішура не працуе, пакуль працуе Instagram і YouTube. Нават у саўку людзі разумелі, як напраўду за заслонай і горача жадалі таго жыцця.

І што самае важнае. Окей, мы будавалі моцную i квiтнеючую дзяржаву для народа, але штосьці пайшло не так. Бывае, памыліліся, пралічыліся, залезлі ў даўгі. У кожнага ў сваім жыцці здаралася такое. Але што далей? Не відавочна хіба, што ў заведама бесперспектыўны працэс многія проста не хочуць упісвацца і таму з'язджаюць туды, дзе агульны вектар намаганняў здаецца адэкватным?

Як у прынцыпе можна ацэньваць адток мазгоў і падзенне нараджальнасці, калі не як відавочныя прыкметы няслушных рашэнняў? Чаму гэтыя рашэнні працягваюць прымацца? Нібыта раптам яны дадуць іншы эфект?

Не дадуць.

Напісаць каментар 20

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках