Грузія беспаваротна сыходзіць ад Расеі

А ў Маскве толькі цяпер з гэтым пагаджаюцца.

Пра гэта ў эфіры «Эхо Москвы» заявіў расейскі палітолаг Дзмітрый Арэшкін:

– 60% экспарту – гэта Расея. У асноўным тое, што называецца харчпрадукцыя, туды ўваходзіць віно, натуральна. Вядома, гэта сур'ёзна. Але спіны не ламае і тое, што наша тэлевізія цяпер паказвае, гэта жаданая карцінка. Яны заўсёды так кажуць, што ўкраінцы мыюць сарціры ў палякаў, 20 гадоў таму яны казалі, што палякі мыюць сарціры ў ангельцаў. Уся Прыбалтыка вымерла. Тое самае цяпер пра Грузію апавядаюць. Трэба дзяліць прыкладна на 4, я быў даволі даўно ў Грузіі. Яна не багатая. Не бядуюць, жывуць нармальна. І плюс вялікая самапавага з'яўляецца. Што мне спадабалася. Яны могуць дрэнна ставіцца да таго, сяго, але паважаюць сваю краіну, дзяржаву, і жорстка ставяць патрабаванні перад кіраўніцтвам. Усё ж такі неяк прыемна на гэта паглядзець.

<...> Заўсёды хочацца, каб яны ішлі ў лепшым кірунку. Але мне здаецца мы, не мы, а нашы ўлады трапляюць у нейкую сістэмную пастку. Яны ўжо зразумелі ўнутры сябе, што вярнуць назад не атрымаецца.

– А ўвесь час адчуванне, што не да канца зразумелі.

– Калі так, то яны паводзілі б сябе мякчэй. Яны б неяк усё ж такі імкнуліся праявіць нейкія сімпатычныя пачуцці. Сімпатыю. А тут, мне здаецца, жаданне: сыходзьце – вось мы вам больш балюча на хвост на развітанне наступім. І таму ў мяне, нягледзячы на імкненне быць аптымістам, адчуванне хутчэй кепскае. Грузія сыходзіць беспаваротна і, можа быць, гэта нармальна. Суверэнная дзяржава, свая палітыка, свая арыентацыя. Цяпер гэта неўнікнёны працэс і аб'ектыўна выяўляецца ў тым, што яны паварочваюцца да Захаду. ЕЗ і NATO. Ёсць там фармальныя прэтэнзіі, перашкоды на гэтым шляху, але гэта ўжо не будзе ніколі тым, чым хацелі б зрабіць Грузію ў Крамлі. Гэта значыць зонай уплыву Расеі. Так, Расея ўплывае, так, асноўны экспарт ідзе сюды. Але Грузія ўсё часцей набывае альтэрнатыўныя крыніцы. І псіхалагічна яна ўжо, яна суверэнная дзяржава. І там з гэтым даўно прымірыліся. А ў Маскве толькі цяпер пагаджаюцца. І таму гэта такі ўдар на развітанне, мне здаецца. Пакрыўдзіць больш балюча.