Сярод найбагацейшых людзей планеты наспявае сусветная рэвалюцыя

Яна зменіць лёсы чалавецтва.

Даследчая кампанія Wealth-X прадказвае, што да 2030 года ў свеце ў цэлым адно пакаленне перадасць другому 15,4 трлн (!) даляраў. Гэта прыкладна як тры чвэрці таго, што вырабляюць за год цалкам ЗША ці Кітай, піша «Заўтра тваёй краіны».

Іх 2,6 млн чалавек – калі гаворка пра тых, чыё матэрыяльнае становішча перавышае 5 млн даляраў, падлічыў «Огонёк». Усе разам яны валодаюць 57 трлн – амаль тры Амерыкі. Але яшчэ ёсць катэгорыя «больш за 100 млн», і вось гэтых усяго 18 тысячаў 840 чалавек, ледзь набярэцца на гарадскую плошчу сярэдніх памераў. Давайце не будзем аддавацца лішнім думкам пра тое, справядліва гэта ці не і ці бывае ўвогуле жыццё справядлівым. Галоўнае – што гэтая амаль 19-тысячная каманда, як ад яе чакаецца, хутка перадасць некаму 63 адсоткі тых багаццяў, якія статыстычна павінны памяняць уладальніка да 2030 года.

Гаворка ідзе пра 5,6 трлн даляраў у Паўночнай Амерыцы, 3,2 трлн у Еўропе і сціплыя 1,88 трлн у Азіі.

Ключавое адрозненне кітайскіх мільярдэраў ад заходніх братоў у тым, што першыя – людзі прыкладна аднаго ўзросту (трэць уладальнікаў найбуйнейшых 2000 кампаній старэйшыя за 55 гадоў), а другія (заходнікі) бываюць узросту якога заўгодна.

У першым выпадку гаворка пра тых, каму было 20–40 гадоў, калі Кітай пачаў будаваць капіталізм. Яны выраслі ўсе адначасова, стварылі кампаніі, з якіх цяпер свет ведае Кітай як расквітнелую сучасную дзяржаву. І, як гэта бывае з першым пакаленнем, яны валодаюць гэтымі кампаніямі і рэальна кантралююць іх, у адрозненне ад заходніх братоў, чые актывы складаюцца з няспынна абнаўляльных пакетаў самых розных каштоўных папераў.

З сямі вядомых кітайскіх мільярдэраў (уключаючы стваральніка знакамітай цяпер Huawei Жэнь Чжэнфэя) шэсць нешта паспелі сказаць пра будучы пераход кіравання і ўладання ў рукі наступнага пакалення, а сёмы, не менш знакаміты Ма Юнь (Alibaba), заявіў, што перадасць уладу прафесійным кіраванцам. Але нечакана апынулася, што, нягледзячы на гэтыя размовы, у цэлым новы кітайскі бізнэс рэзка адрозніваецца ад таго, што склаўся ў суайчыннікаў за межамі Кітая. У Сінгапуры, Малайзіі, Тайландзе і да таго падобных месцах пераход валодання і кантролю ад бацькі да сына ці дачкі – норма, а вось у Кітаі ў цэлым такія намеры выказваюць толькі 42 адсоткі вельмі багатых. А ў свеце ў цэлым – 57 адсоткаў.

У Кітаі модная іншая сітуацыя – сыны і дочкі заводзяць нейкі свой бізнэс, не абавязкова вялікі, каб даказаць сабе і людзям, што яны таксама могуць і хочуць быць прадпрымальнікамі. А ўжо потым яны будуць думаць, ці браць на сябе ўсё, чым валодаюць сёння продкі.

Цяперашнія мільярдэры пачыналі з нерухомасці і вытворчасці, а дзеці іх амаль заўсёды выбіраюць хайтэк: банкі, фінансы і высокія тэхналогіі з апорай на фінансавыя магчымасці. Так ці інакш, наступнае пакаленне інвестараў цалкам можа зрабіць Кітай яшчэ менш фабрычна-заводскім і яшчэ больш высокатэхналагічным.

Гэта цалкам супадае з планамі ўрада памяняць сутнасць кітайскай эканомікі. Нагадаем, размовы пра тое, што час адмаўляцца ад ролі «вытворчага цэха планеты», вядуцца ў Кітаі ўжо гадоў 15, прычым размовы суправаджаюцца справай. І яшчэ: калі некалі бедны Кітай рабіў стаўку на тое, што ягоную прадукцыю будуць набываць іншыя (і гэта працавала), то ўжо не першы год мы чуем, што будучыня – за эканомікай, арыентаванай на ўласнага, хатняга спажыўца.

Пры 6,6 адсотка росту ВУП у Кітаі летась 5 адсоткаў даў унутраны рынак. Ён не моцна залежыць ад густаў даляравых мільярдэраў або звычайных, сціплых мільянераў. Галоўны матор росту краіны – людзі з гадавым прыбыткам прыкладна 22 тысячы даляраў за год і узростам да 35 гадоў. Іх спажывецкія настроі паднялі з пачатку года фондавыя індэксы на 15 адсоткаў. І прыярытэтамі яны ўважаюць перш за ўсё падарожжа, аўтамабілі (гэта значыць рух) і яшчэ прыгожую вопратку.

Атрымліваецца, што багатая жменька з наступнага пакалення выбірае новую эканоміку на змену ранейшай мадэлі і яе ж выбіраюць не настолькі агідна багатыя людзі з сярэдняга класу.