Канчатковы дыягназ

Абыякавымі кіраваць лягчэй, чым паўночнакарэйскімі піянерамі.

Усё самае страшнае ў жыцці беларусаў звязана альбо з міліцыяй, альбо з медыцынай. Нават новых міністраў на гэтым тыдні прызначылі ў адзін дзень - як быццам міліцыя з медыцынай звязаныя нейкімі сіямскімі, ненатуральнымі вузамі. І ні тая, ні іншая не стамляюцца здзіўляць. Хоць, здавалася б, ну чым нас, тутэйшых, можна здзівіць? А вось глядзі ты - умеюць. Праўда, часта гэтая іх здольнасць становіцца небяспечнай для жыцця.

18 траўня 58-гадовай жыхарцы Ратамкі Наталлі Падліпскай стала дрэнна. Востры боль у жываце - такі, што скручвала ў вузел. Потым яшчэ і ціск значна падняўся. Увечары Наталля зразумела, што само не рассмокчацца, і выклікала «хуткую дапамогу». Лекары дзейнічалі хутка: купіраваўшы прыступ гіпертаніі, адвезлі ў Бараўляны, у абласную лякарню. А з прыёмнага аддзялення лякарні Наталлю выперлі а другой гадзіне ночы. Са слоў лекараў, не было паказанняў для шпіталізацыі. УГД брушной паражніны не паказала паталогіі. Лейкацыты і СОЭ – ну так, падвышаныя, але не фатальна. Так што гайда дадому, спадарыня. Ёй, праўда, дапамаглі парадай: нядзелю правесці дома, папіваючы но-шпу і гарбату з рамонкам, а ў панядзелак пайсці ў раённую паліклініку да ўчастковага тэрапеўта і не тлуміць галаву людзям, якія займаюцца сур'ёзнымі рэчамі. І жанчына з вострым болем, якая паспела страціць прытомнасць, чакаючы дапамогі, выпаўзла на начную бараўлянскую вуліцу.

Ад Бараўлянаў да Ратамкі – 30 кіламетраў. А другой гадзіне ночы аўтобусы і маршруткі ўжо не ходзяць. На шчасце, Наталля, з'язджаючы на "хуткай" у шпіталь, захапіла з сабой партманэт. У ім было 23 рублі. Дамовілася з таксістам: той паабяцаў адвезці яе ў бок дома роўна на 23 рублі, па лічыльніку. Уночы ён высадзіў яе на трасе недалёка ад Ратамкі, і Наталля, сціскаючы зубы ад болю, які не спыняўся ні на секунду (но-шпу параілі, ды дзе ж яе сярод ночы на трасе знойдзеш?), яшчэ паўгадзіны ішла пешшу дадому.

А да раніцы ў яе паднялася тэмпература да 39 градусаў, і стала зусім невыносна. Наталля патэлефанавала дачцэ Ксеніі, якая жыве ў Салігорску. Дачка сказала: "Мама, неадкладна выклікай "хуткую"! "Наталля адказала: Я баюся, яны мяне адвязуць туды ж, а адтуль мяне зноў уночы выпруць, другі раз я гэта прыніжэння не перажыву, калі наогул выжыву. І Ксенія панеслася з Салігорска ў Ратамку, каб адвезці маму ў лякарню.

Яшчэ не прайшло дня з моманту, калі Наталля Падліпская першы раз апынулася ў прыёмным аддзяленні. Але на гэты раз усё было па-іншаму: першай туды забегла дачка Ксенія і пачала патрабаваць адказаў на пытанне, чаму з ейнай маці так абышліся. А затым паведаміла, што параілася з юрыстамі і неадкладна напіша скаргу, якую яны будуць абавязаны прыняць і зарэгістраваць. Пасля гэтага Наталлю хутка шпіталізавалі. І тут жа прааперавалі. Гэта быў гнойны апендыцыт. Заслона. “Дзякуй, што жывая".

Але ж Наталлі Падліпскай, фактычна, пашанцавала. Пашанцавала, што ў партманэце было 23 рублі. А калі б не было? Пашанцавала, што на наступны дзень была нядзеля – а калі б працоўны дзень? Тады яна паслухмяна адправілася б у паліклініку, праседзела паўдня ў чарзе і паказала б паперку з лякарні з адмовай аб шпіталізацыі і рэкамендацыяй піць но-шпу. А ўжо калі ў клініцы, ды пасля УГД і аналізаў, но-шпу прызначаюць, што можа ўчастковы тэрапеўт гэтаму супрацьпаставіць? Нічога. І невядома, колькі часу было б страчана, і чым бы ўсё гэта скончылася. А яшчэ пашанцавала з дачкой, якая не паленавалася неадкладна прыехаць з Салігорска, адвезці маці ў лякарню, запатрабаваць тлумачэнняў - і тым самым, магчыма, выратавала Наталлі жыццё.

Я не спрабую браць пад сумненне кампетэнтнасць лекараў, нават не западозрылі апендыцыт , - у мяне іншая прафесія. Хай з гісторыяй хваробы Наталлі Падліпскай на скаргу ейнай дачкі разбіраюцца ў Міністэрстве аховы здароўя, гэта іх справа. Мне не дае спакою нават не тое, што просты дыягназ не быў пастаўлены своечасова. Проста я ўвесь час уяўляю сабе гэтую жанчыну, якая а палове трэцяй уночы ідзе па трасе ў бок Ратамкі, сцінаючыся ад болю. І ад гэтай жудаснай карціны мне хочацца выць ад бяссілля. Таму што адразу ўяўляюцца іншыя жыхары Менскай вобласці, дакладна гэтак жа выстаўленыя сярод ночы на двор. Але ж гэта не горад, дзе ўсё ж прасцей дабрацца да дому. Гэта вобласць. Туды прывозяць з вёсак. І не ў кожнага жыхара вёскі знойдуцца 23 рублі і дачка, якая прымчыцца з іншага горада. Што тады рабіць таму жыхару вобласці, у якога няма партманэта і дочкі?

Так што самае страшнае, што марозам прабірае да касцей у гэтай гісторыі - не гнойны апендыцыт, які не заўважылі. Самае страшнае - пустыя вочы тых, каму не прыйшло ў галаву спытаць Наталлю, ці можа яна патэлефанаваць сваякам, каб прыехалі забраць. Або дазволіць пасядзець да раніцы дзе-небудзь на крэсле, пакуль не пачнуць хадзіць аўтобусы. Дарэчы, калі б яна засталася там да раніцы, усё стала б ясна: рэзкае падвышэнне тэмпературы ўжо не дазволіла б ім прапісваць но-шпу і адпраўляць дадому. Як можна было не спытаць, ці не прапанаваць дапамогу, не дазволіць застацца - я не ведаю. І ад гэтага няведання яшчэ страшней.

Дачка Наталлі Ксенія, дарэчы, задавала там жа, у прыёмным аддзяленні, гэтае пытанне: "Як вы маглі выставіць сярод ночы чалавека з вострым болем?" На што дзяжурны лекар – ужо іншы, не той, што адмаўляў у шпіталізацыі, - адказаў: “Гэта сацыяльны чыннік". Але ж ён мае рацыю. Калі абыякавасць становіцца сацыяльным чынніка, гэта небяспечней за ўсялякую эпідэмію. Гэта прыкмета глыбокага застою і безнадзейнасці ўжо не ў сістэме - у грамадстве. Абыякавымі кіраваць лягчэй, чым паўночнакарэйскімі піянерамі. Тыя хоць бы баяцца (а некаторыя нават захапляюцца). А гэтым усё адно.

Калі Ксенія распавяла мне гэтую гісторыю, я спытала, ці можна пра гэта напісаць. Яна адказала: "Вядома, можна, толькі пачакай некалькі дзён, пакуль маму выпішуць. А то страшна: калі я прывезла маму ў лякарню, я сумленна папярэдзіла, што буду пісаць скаргу. І дзяжурны лекар мне сказаў: справа ваша, але ўлічыце, у нас тыя, хто скардзіцца, вельмі доўга папраўляюцца. Потым, праўда, сказаў, што гэта жарт такі, але хто ведае?..»

Ірына Халіп, спецыяльна для Charter97.org

Калі вам спадабаўся артыкул, вы можаце падтрымаць сайт Charter97.org наступным чынам:

РАЗЛІКОВЫ МУЛЬТЫВАЛЮТНЫ РАХУНАК ДЛЯ АХВЯРАВАННЯЎ:

Назва банка: Bank Millennium S.A.
Адрас: ul. Stanislawa Zaryna, 2A, 02-593, Warszawa
IBAN: PL 97 1160 2202 0000 0002 1671 1123
SWIFT: BIGBPLPW
Імя ўладальніка рахунку: Fundacja “KARTA ‘97”
рызначэнне аплаты: Darowizna na cele statutowe

Звязацца з намі можна праз адрас [email protected]